Rock Werchter was nooit zo mijn festival. Te grootschalig, druk en logistiek een puinhoop. Podia bleken onbereikbaar, parkeren geschiedde op avondvierdaagse afstand en na afloop stond je steevast met 74.999 andere bezoekers een uur lang muurvast bij de veel te krappe uitgang. Alle leuke optredens ten spijt bleef vooral die herinnering hangen en verdween het festival de laatste acht jaar compleet van mijn radar. Totdat ineens Blur op het affiche prijkte.

Acht jaar na dato stap ik weer de wei op. Geen parkeerproblemen deze keer. Het aantal in- en uitgangen blijkt verdubbeld en er is zowaar een derde podium om de enorme meute beter te kunnen spreiden. Alleen jammer dat het programma nogal tegenvalt. Pinkpop 2013 maar dan mét headliner. Maar dat wisten we vooraf. Bovendien heeft het wel iets rustgevends. Geen blokkenschema met must-see bands en de bijbehorende festivalstress. Beetje zitten, beetje rondhangen, biertje drinken, hapje eten, nog een biertje drinken, mensen kijken. Maar ach, het is Blur-dag en de rest kan me gestolen worden. De laatste keer dat ik deze band zag moest ik er voor naar Londen dus mij hoor je niet klagen. In Werchter wordt in ieder geval niet met flessen pis gegooid…

Elk nadeel heeft zijn voordeel. Bij gebrek aan beter loop ik richting Lianne La Havas en die geeft een heel aardig optreden. En eerlijk gezegd heb ik tot een half uur voor zijn show ook nog nooit van Richard Hawley gehoord. Er zijn drie woorden nodig om mij zijn tent in te lokken: Arctic Monkeys en Pulp. Voor de eerste is hij een soort peetvader die zelfs enkele van hun songs inzong en van de tweede was hij ooit gitarist. File under Alternative rock, alternative pop, chamber pop, country, rockabilly, crooner en easy listening. Aldus het inderhaast geraadpleegde wikipedia, en het klopte nog ook. Geweldige zanger, geweldige songs, geweldige band en voor ondergetekende dé verrassing van de dag.

Gaandeweg de dag wordt het drukker en bekruipt me hetzelfde unheimische gevoel als in 2005. Werchter moet het vooral hebben van de grote namen en dat gaat ten koste van de intimiteit. Zo is het ondanks het extra podium nog steeds onmogelijk om een deel van de bands (in mijn geval Ke$ha en Major Lazer) te kunnen zien. 85.000 bezoekers is duidelijk te veel voor slechts drie stages. Bovendien spelen sommige populaire mainstage-waardige acts in de onbereikbare club waar kleinere, minder geliefde acts in de bijna twee keer zo grote Barn staan.
Het is duidelijk waar de prioriteit ligt. Qua indeling is Werchter nog steeds die enorme wei met dat enorme podium en enorme bands. De menselijke maat ontbreekt. Er is geen ruimte voor randanimatie of andere bijzonderheden. Het voedselaanbod is basic, er is geen bijzondere aankleding. Rock Werchter heeft geen eigen smoel. Het gebrek aan sfeer valt pas op als je een paar uur pauze hebt omdat geen van de podia iets van je gading herbegt. Dan kom je er ineens achter dat je Pukkelpop’s Petit Bazar mist en de kleine stages met nog te ontdekken jong grut. Dan verlang je naar de Kalm Aan Laan en Cantina Mobilé van Pinkpop. De culinaire highway van Les Ardentes… Van die dingen.

Maar ach, we zijn er deze keer ook niet om te festivallen, we zijn er voor Blur. En daar kan zelfs een lamlendig en ongeïnspireerd Kings Of Leon niets aan veranderen. Veel van de oude nummers die mij op Pinkpop bij de les hielden zijn geschrapt en wat resteert wordt zichtbaar verveeld en op de automatische piloot afgeraffeld. Nee, dan de grijns tussen de oren van Damon Albarn en de capriolen van Graham Coxon. Blur schiet met ‘Girls & Boys’ uit de startblokken, presenteert bijna haar complete Best Of album en waagt zich aan het voor de massa onbekende ‘Trimm Trab’ en ‘Caramel’ van haar moeilijke ’13’ album, wat mij betreft de twee absolute hoogtepunten in een toch al perfecte show. Honderden strekkende vierkante meters kippenvel tijdens ‘Tender’. Tienduizenden springende mensen tijdens ‘Song 2’. Minstens zoveel blije en lachende gezichten tijdens ‘Parklife’ en ‘Country House’… Anderhalf uur magie. Blur geeft geschiedenisles en laat horen dat je ook een feestje kunt bouwen op inventieve en vernuftige muziek. En dan, om half twee ’s nachts, tienduizenden dronken Belgen in afwachting van een stuiterende woohoo-finale muisstil krijgen met de rustige en gedragen comeback-single ‘Under the Westway’. Hallelujah, Sing it out loud and sing it to you…

Het mooiste Werchterconcert in eeuwen, volgens Humo. Ik ben er te weinig geweest om het te kunnen tegenspreken maar ik kan me er iets bij voorstellen.

Foto: Rock Werchter. Reviews van alle optredens vind je bij Humo.