In de dikke 45 jaar dat ik bewust met pop- en rockmuziek bezig ben zijn er een aantal namen die er vanaf het prilste begin bij zijn. Eén daarvan is Golden Earring. Mid jaren ’70 hing er al een postertje uit de Taptoe (wie kent het nog?) boven mijn bed en tot op de dag van vandaag draai ik haar albums nog geregeld. Van Moontan (1973) tot en met Contraband (1976). Die laatste is, samen met het een jaar later verschenen en gelijknamige live album, mijn favoriet. Niet in de laatste plaats vanwege de bijdragen van meestergitarist Eelco Gelling.

Earring’s latere werk wist me zelden te boeien, maar iedere keer als de band op een festival mijn pad kruiste was het een aangenaam weerzien. Voor het laatst in 2017 tijdens Park City Live in Heerlen, waar de band, aangevuld met Bertus Borgers (nog zo’n legende), op momenten voor een aangename trip richting memory lane zorgde.

En ook al was het in de afgelopen drie decennia kwalitatief nogal wisselvallig, het bleef toch The Earring en telkens was ik weer heel even dat jongetje van tien die met een luchtgitaar door zijn oranje en knalgroen geverfde slaapkamertje sprong op het onweerstaanbare Bombay. Tot op de dag van vandaag mijn onbetwiste Earring favoriet.

Het bericht dat de band gaat stoppen laat me dan ook niet onberoerd. Maar het is natuurlijk klein bier bij de reden waarom. Triest dat het zo moet eindigen.

Earring bedankt, sterkte George!

Na mijn lange verhaal van gisteren, over hoe het gebrek aan live shows resulteerde in overuren op de platenspeler, zou je kunnen denken dat 2020 een imposante albumjaarlijst heeft opgeleverd. Echter, ook dat valt enigszins tegen. Het aantal nieuwe releases dat me daadwerkelijk omverblies was schaarser dan voorheen. Óf ze bereikten me niet of ik stond er, om wat voor reden dan ook, niet voor open. Wellicht omdat ik het qua werk drukker had dan ooit, omdat er geen festivals en clubshows waren om nieuwe bandjes te ontdekken of omdat de spoeling daadwerkelijk dun was. Of misschien had ik er gewoon even geen zin in dit rare jaar. 

Aldus reisde ik in 2020 vooral terug in de tijd, onderwijl veel onontdekt oud werk consumerend (Magma, Kinks, Henry Cow, Supersister… van die dingen) en zwelgend in de nostalgie van luxe, opgepoetste re-releases.

Zijn er dan helemaal geen nieuwe albums om te vermelden? Zeker wel. A Hero’s Death van Fontaines DC stak er wat mij betreft met kop en schouders bovenuit en het uiterst aangename en ongedwongen McCartney III staat zo bol van de speelvreugde dat ie sinds de release amper terug in de hoes geweest.   

Maar de rest van mijn favoriete 2020 schijven ontloopt elkaar niet zo gek veel en bovendien heb ik de meeste misschien nog niet de kans kunnen geven om zich in mijn hoofd te nestelen. Daarom dit jaar een lijst van de tien, wat mij betreft, tofste releases in 2020 in alfabetische volgorde. Met als toetje een rijtje ouwe meuk en een hele bijzondere eervolle vermelding. Volgend jaar hopelijk weer een top 10 als vanouds… 

Nieuw
All Them Witches – Nothing As The Ideal
Alphaville – Imperial Triumphant
Bloodwitch – I Am Not Okay With This
Crack Cloud – Pain Olympics
Fiona Apple – Fetch The Bolt Cutters
Floral – Floral
Fontaines DC – A Hero’s Death
Idles – Ultra Mono
Paul McCartney – McCartney III
Sunwatchers – Oh Yeah?

Eervolle vermelding
Puttylolian – BE iDVW

Replay
David Bowie  – Changes Now Bowie (RSD 2020)
Oasis – What’s The Story Morning Glory (25th Anniversary)
Lou Reed – New York (Deluxe 2020)
Lou Reed & John Cale – Songs For Drella (RSD 2020)
Thin Lizzy – Chinatown (RSD 2020)
Frank Zappa – The Mothers 1970

Aan het einde van een normaal jaar zou ik me op dit moment buigen over mijn eindejaarslijstjes. Een favoriete bezigheid voor menige muzieknerd. Wat waren de albums en concerten die mij het afgelopen jaar de meeste vreugde schonken of de grootste indruk maakten? 

Hoe anders is het nu? Mijn laatste post voor deze is geplaatst op 31 december 2019. Exact een jaar geleden Het betreft mijn tien favoriete platen van dat jaar. Een dag eerder plaatste ik mijn live lijst online. Een divers boeket van memorabele shows van uiteenlopende artiesten als Fontaines DC, Cocaine Piss, Black Midi, Tool, Steve Hillage Band, Dweezil Zappa en Tool. Ik zie de lijst en heb het idee dat het allemaal alweer jaren geleden is. 

Head Music bleef een jaar leeg. 2020 Begon nog veelbelovend met The Whims of the Great Magnet, Mt. Atlas en The Machine in de Landgraafse Oefenbunker maar een paar dagen later ging de boel op slot. Oké, ik zag in het voorjaar een coronaproof concert van Vlamp, samen met een handvol andere gelukkigen in het Cultuurhuis in Heerlen. En omdat ik als DJ een set voor twee cameramensen mocht draaien was ik aanwezig bij De Nacht Van Pinkpop (met onder anderen The Ten Bells) en als presentator mocht ik genieten van een coronaproof festivalexperiment tijdens Bunkerpop. Maar daarmee was de koek in 2020 op.

Heb ik het gemist? Opvallend genoeg niet echt. Daarvoor bracht deze periode ook teveel moois ter compensatie. Rust en ruimte, de natuur in de nabije omgeving die zeker tijdens de eerste golf imposanter leek dan ooit. Hardlopen op straat zonder ook maar één auto te zien en in de wijk verrast worden door roofvogels op de lantaarnpalen. Heel even was de mens nietig en dat had ook wel iets. En er was eindelijk tijd om mijn platencollectie aan te vullen met langgezochte pareltjes uit de muziekgeschiedenis én ze nog te beluisteren ook, dat laatste schoot er de laatste jaren steevast bij in. Eindelijk draaide mijn platenspeler weer eens overuren. Oh ja. Er was ineens weer tijd om te lezen…

Toch was er één onderdeel van het concert- en festivalbezoek dat ik na een paar maanden begon te missen. De toevallige ontmoetingen. Het onverwacht tegenkomen van bekenden. Waarmee ik voorzichtig concludeer dat het sociale aspect van mijn concertbeleving blijkbaar al die tijd minstens zo belangrijk was als de muzikale component. Vandaar dus dat ik ook niet warmloop voor live streams of shows voor een handvol zittende bezoekers op afstand. Dan laat ik dus liever thuis een naald in een groef zakken.

Maar ondanks dat ik het afgelopen jaar niets te klagen heb gehad, hoop ik dat we ergens in het nieuwe jaar de draad weer voorzichtig kunnen oppakken waar ik haar eind december 2019 liet liggen. Omdat al dat concert- en festivalbezoek naast veel sociale vreugde ook nog iets anders cruciaals oplevert, namelijk herinneringen. Mooie herinneringen aan muziek maar vooral ook aan gebeurtenissen en dingen die je samen meemaakt. Iets om aan terug te denken, misschien wel juist als het even tegen zit of niet zo lekker loopt. Daarom moeten we weer samen dingen kunnen meemaken. Samen dingen kunnen ontdekken en samen kunnen genieten. En dan het liefst omringd met toffe mensen en favoriete muziek.

Persoonlijk ben ik wel weer toe aan nieuwe herinneringen maar ik hoop tegelijkertijd al het moois en de wijze lessen van het coronajaar ook nooit te vergeten. Het jaar waarin ik leerde dat sommige dingen die ik belangrijk vond eigenlijk helemaal niet zo belangrijk zijn. 

Onlangs kwam er een verzoek van de redactie van D’r Uul. De carnavalskrant van Gebrook. Of Hoensbroek, zoals ze elders zeggen. Omdat het zijdelings over muziek gaat en ik het graag digitaal wil archiveren plaats ik het ook maar even op Head Music. En voor de liefhebbers…

Ze kènne mich allemoal, doe wèts wat ze mich kènne.
Want noe is ’t carnaval, en loester ich noa gènne.

Of ik een stukje wil schrijven over carnavalstradities. Over lokale gebruiken, in Hoensbroek maar ook elders. Dat treft. Ik vier het feest namelijk óók in Heerlen en Treebeek, waar eveneens nog veel mooie tradities in ere worden gehouden. Maar je moet er steeds beter naar zoeken. Lees verder →

Ooit is het ergens begonnen. Mijn passie voor muziek. Een tante bestookte me al op jeugdige leeftijd met plaatjes via een plastic mono platenspelertje. Een oom toonde me de betoverende wereld van Avro’s Top Pop. Toen ik 7 was kreeg ik voor mijn Communie een eigen platenspeler. Een oranje Lenco. Stereo. Mijn leven zou daarna nooit meer hetzelfde zijn en het draaien van plaatjes op mijn slaapkamer in Hoensbroek werd al snel mijn grootste hobby. Live muziek was voor mij nog ver weg in de mid-jaren ’70.

Totdat ik op een middag na school in de aula op mijn vader zat te wachten en ineens een stel muzikanten binnenwandelde. Gitaren werden uitgepakt, een drumstel opgezet en versterkers geïnstalleerd. Een half uur later hoorde ik voor het eerst dat volstrekt unieke overdonderende geluid van een live band. Het waren vooral de allereerste tonen die zich in mijn geheugen griften. De aftikkende drummer, de zanger/gitarist die op zijn vingers floot en vervolgens het nummer ‘Hey Girl’ van Gruppo Sportivo inzette. De rest viel in en ik was flabbergasted. Dit was wat ik wilde. Lees verder →