Onlangs kwam er een verzoek van de redactie van D’r Uul. De carnavalskrant van Gebrook. Of Hoensbroek, zoals ze elders zeggen. Omdat het zijdelings over muziek gaat en ik het graag digitaal wil archiveren plaats ik het ook maar even op Head Music. En voor de liefhebbers…

Ze kènne mich allemoal, doe wèts wat ze mich kènne.
Want noe is ’t carnaval, en loester ich noa gènne.

Of ik een stukje wil schrijven over carnavalstradities. Over lokale gebruiken, in Hoensbroek maar ook elders. Dat treft. Ik vier het feest namelijk óók in Heerlen en Treebeek, waar eveneens nog veel mooie tradities in ere worden gehouden. Maar je moet er steeds beter naar zoeken.

Op veel plekken zijn tradities vervangen door podia en dranghekken. Het Klone Trekke in Kerkrade werd Klone Konkoer en lijkt in niets op de traditie van weleer. In Venlo ben je op carnavalszaterdag niet meer welkom zonder polsbandje. In Maastricht muteerde de 11devande11de van een lokale aangelegenheid in een mega-event. Het LVK en de Gulpener Vastelaoves Finale barsten uit hun voegen van pretentie en grootschaligheid. Massaliteit is het toverwoord, rood-geel-groen het nieuwe grijs. Geen polonaise maar crowd-control. Lokale muziek hoor je nog maar zelden want niet Prins Carnaval maar een muziekuitgeverij uit Bunde regeert.

Misgun ik de duizenden bezoekers van deze feesten hun plezier? Geenszins. Vrijheid, blijheid. Maar ze staan in oktober net zo vrolijk in een Lederhose van Nol Hendriks te hossen op een traditie van 700 kilometer verderop. Wie van de mensen op het Vrijthof weet wie Sjeng Kraft was? Wie van de toeschouwers op de Kerkraadse markt weet nog dat Bella ooit poefele bakte en er soms een vot het dak op vloog?

Nondejuu, ik klink als een ouwe buul. Maar ik kan niet schrijven over tradities zonder de klok terug te draaien. Bovendien; wat is een traditie waard als de oorspronkelijke betekenis is vergeten en alleen nog gebruikt wordt voor commerciële doeleinden? En welke traditie laat zich de wet voorschrijven door derden? L1, Dagblad De Limburger, evenementenbureaus en de grote carnavalsverenigingen dicteren de regels ten koste van de vrijheid, rebelsheid én gelijkheid van de oorspronkelijke traditie. De reglementen van menige stadsoptocht passen tegenwoordig niet meer op een a4-tje.

Maar goed, ieder zijn ding. Maar mijn tradities zijn dus bescheidener. De Breuker Kinderoptocht met aansluitend het carnavalsbal in Treebeek. Café Pelt in Heerlen op zondag. De Groëte Breuker Vastelaovesoptoch op maandag. Nou ja… de afterparty bij Café Coba met name. Met Sjeale zeiver en domme kal en schlagers uit lang vervlogen tijden. En uiteindelijk op dinsdag, terwijl Beppie plichtmatig haar grootste hits nog eens oplepelt tijdens de “officiele” afsluiting in Gulpen, sjoenkelen bij Coba. Wat mij betreft de mooiste traditie van allemaal.

Maar Coba is uitgesjoenkeld. Niet alleen omdat godfather Peter Vellinga ons is ontvallen, maar vooral omdat het mooiste (want goed verstopte) evenement van de Breuker vastelaovend na die diep treurige gebeurtenis nadrukkelijk werd genoemd in diverse regionale media. Stel je voor dat Big Benny er lucht van krijgt en het biljartzaaltje van Fer wil vullen met ‘gaas’. Wiel Sijstermans ééns in de vier jaar, als er verkiezingen in aantocht zijn, is genoeg. Op Facebook zou ik hier nu een smiley plaatsen, want het is natuurlijk wel ónze Wiel. Over tradities gesproken.

Soms is het dus beter een traditie te laten rusten. Hoe jammer dat ook is. Maar daar waar carnavalisten elkaar in de eigen omgeving treffen ontstaat vanzelf weer iets nieuws. En al helemaal in oos Breuker paradies. Fieste en viere, wie Breuker oongerein.

Vastelaovend same!