Albums 2021

Afgelopen week zat ik in Microsoft Teams met zeven andere muziekfreaks samen voor een online jaaroverzicht en de conclusie was eensluidend: 2021 was, wat betreft albumreleases, een topjaar. Als acht gelijkgestemden een top drie delen en er 24 verschillende albums worden genoemd betekent dat in ieder geval dat er keuze genoeg was. En dan kan het inderdaad gebeuren dat hieronder de heerlijke albums van Turnstile, Psychedelic Porn Crumpets, Shame, Neil Young & Crazy Horse, Silk Sonic en Quicksand ontbreken. Sorry guys. Ook niet in de lijst: Talk Show en Peeping Drexels wegens EP’s, want ja we moeten streng zijn: albums only.

En niet alleen qua nieuwe albums was het feest, er belandden ook veel toffe reissues op mijn draaitafel, waarvan de meesterlijke remaster van Marillion’s Fugazi de meeste rondjes draaide.

Enfin. Onderstaand de tien albums uit 2021 die mij het meest overdonderden, betoverden dan wel plezierden en die eigenlijk nooit in de platenkast terecht kwamen maar tussen de draaibeurten door naast de pickup bleven staan omdat ik er (om wat voor reden dan ook) lange tijd geen genoeg van kon krijgen.

Met voor de eerste keer ooit een zangeres op één. Oké, het was een fotofinish met de volstrekt onvergelijkbare nummer twee, maar dit is zoals het nú voelt. Volgende week kan het weer andersom zijn.

Ik wens jullie allemaal een ‘goeie roetsj’ naar 2022. Heel benieuwd naar wat we hier dan aantreffen…
 

1. Daddy’s Home – St.Vincent
It’s masterful stuff: a full conceptual realisation, filled with great melodies, deep grooves, colourful characterisations and sonic detail that reveals itself over repeated plays. (MOJO)

2. De Doorn – Amenra
De Doorn has allowed for them to explore a much wider range of the emotional spectrum that their music is skilfully able to express and, as such, breaks down the boundaries that they have spent decades expanding on and pushing the limits of. (Kerrang)

3. Cavalcade – Black Midi
Each track is a universe of its own, doing what art should do: using its own virtual space as an experimental testing ground to try those limits of taboo and impossibility that remain limited IRL. (The Quietus)

4. Superstate – Graham Coxon
Though modern dystopias are ripe for the plundering right now, ‘Superstate’ lands at the more adventurous, idiosyncratic end – Graham Coxon’s naturally antsy pen lending just the right amount of discomfort to the atmosphere. (DIY Mag)

5. Coral Island – The Coral
A truly superb experience, it feels as though The Coral have painted their masterpiece – a one way ticket to ‘Coral Island’ is a truly an offer you can’t turn down. (Clash Music)

6. Bright Green Field – Squid
A dazzling debut of wild experimentation (NME)

7. Detroit Stories – Alice Cooper
Alice Cooper’s ‘Detroit Stories’ is his most concise bolt of precision-tooled heavy rock in 50 years. (Louder Sound)

8. Raise The Roof – Robert Plant & Alison Krauss
Each song seems subtle, even sparse, but with repeated listens the complexity of the arrangements starts to astound. (Uncut)

9. Somnia – Hawkwind
The beauty and clear production lend toward being one of the most accessible releases of Hawkwind’s career. Yet ‘Somnia’ is just as unconventional as Hawkwind has always been and the band continues to be just as enthralling as they ever were. (Blabbermouth)

10. Henki – Richard Dawson & Circle
Throughout, there is so much going on that it takes many listens to absorb everything. But persevere and a tour de force of botanical rock takes form. (The Observer)

Live 2021

“Aan het einde van een normaal jaar zou ik me op dit moment buigen over mijn eindejaarslijstjes. Een favoriete bezigheid voor menige muzieknerd. Wat waren de albums en concerten die mij het afgelopen jaar de meeste vreugde schonken of de grootste indruk maakten? Hoe anders is het nu?”

Zie daar de inleiding van vorig jaar onder hetzelfde kopje. Eerlijk is eerlijk, ik had nooit gedacht dat het in 2021 hergebruikt kon worden. Oké, zo bar en boos als een jaar geleden was het gelukkig niet. Ik zou zelfs in staat zijn om hier een ouderwetse ‘live top tien’ te presenteren maar dat zouden dan waarschijnlijk ook álle concerten zijn die ik bezocht. Dus, beter van niet.

Zoals gezegd, er was gelukkig weer iets meer mogelijk dit jaar. Zo mocht ik andermaal het onverwoestbare Bunkerpop presenteren (de 38ste editie alweer!) in Landgraaf, kijk ik terug op een fantastisch London Calling weekend in het Amsterdamse Paradiso, beleefden we tijdens Popronde Heerlen de eerste shows in de dampende old school underground-kelder van Jongerenlocatie Output, was er twee dagen Zomer Maan Fest bij het Heerlense Maankwartier, bood ook Cultura Nova weer het nodige muzikale vertier en deden poppodia en programmeurs hun best om er nog iets van te maken binnen de opgelegde regels.

En dan blijkt er zowaar nog een top vijf in te zitten. Vijf topshows die op mij de grootste indruk maakten en/of voor het meeste vertier zorgden. Met een winnaar die er op alle fronten torenhoog bovenuit stak. Qua show, sound, volume, locatie, sfeer, spanning, show en intensiteit.

En dan… op naar 2022. De grote festivals hebben de line-ups al rond maar als ik eerlijk ben durf ik vooralsnog nergens op te hopen. We zullen het gaan zien… Of niet. Fingers crossed!

Fijne kerstdagen allemaal!

Amenra – Openluchttheater De Goffert, Nijmegen (2 juli 2021)

1. Amenra – Openluchttheater De Goffert, Nijmegen
2. Talk Show – Paradiso Amsterdam
3. Flying Horseman – Cultura Nova, Heerlen
4. Gary Lucas & Peter Willems – Parkstad Limburg Theater, Heerlen
5. Cloudsurfers – Output, Heerlen

Flying Horseman

MBO_0771

Evenementenstad Heerlen stond wegens Covid een tijdje droog en dus lijkt het alsof iedereen er extra veel zin in heeft tijdens de huidige coronaproof editie van Cultura Nova. 

Een doordeweekse wandeling door de stad levert het bewijs. Aan het begin van de gehoopte Indian Summer is het aangenaam druk op de bekende pleinen in de Sarool en op de Promenade, met dank aan opvallend veel toeristen uit binnen- en buitenland die vanwege het spraakmakende en inmiddels landelijk alom bejubelde Cultura Nova de stad hebben weten te vinden. Her en der zijn er kleinschalige evenementen, diverse stadswandelingen kruisen elkaar op de Bongerd, street art-jagers zoeken naar nieuwe werken en de stadstuin is in de najaarszon een sprankelende bron van activiteit. Doorheen de stad zijn sinds de dag daarvoor een aantal immense opblaasbare creaturen van het Franse straattheatergezelschap Plasticiens Volants opgesteld die veel bekijks trekken en sfeerverhogend werken. Toch blijkt het Burgemeester van Grunsvenplein andermaal dé hotspot van het festival, niet in de laatste plaats vanwege de aankleding, het altijd gezellige horecaplein en de Spiegeltent. 

Lees verder

Het Uiterlijk van de Rolling Stones

Hoewel de dertigste zomereditie van Cultura Nova officieel pas begint op 27 augustus, presenteerde het Heerlense cultuurfestival afgelopen zondagmiddag al een bijzonder voorafje. In de zonovergoten bergweide naast Huize De Berg, het kloostercomplex aan de rand van het Aambos, eerde de mijnstreek één van haar grote helden. Foto’s: Luc Lodder

236435142_1874319772750452_4796983939649171170_n

De jong gestorven dichter en vertaler Pé Hawinkels is geboren en getogen in Hoensbroek, was middelbare scholier aan het Heerlense Bernadinuscollege en één van de grootste en onstuimigste Nederlandse dichters in de woelige jaren zestig in Nijmegen. Hawinkels liet zich inspireren door de levenskrachtige rock en jazz van die tijd. In 1969 publiceerde hij het lyrisch-episch leerdicht Het Uiterlijk van de Rolling Stones dat 52 jaar later samen met het Rolling Stones nummer Sympathy For The Devil als rode draad zou fungeren in een muzikale voorstelling van neerlandicus en publicist Ben van Melick, net als Hawinkels afkomstig uit Hoensbroek, en de Heerlense tribute band The Rolling Beatles.

Lees verder

Exit Earring

In de dikke 45 jaar dat ik bewust met pop- en rockmuziek bezig ben zijn er een aantal namen die er vanaf het prilste begin bij zijn. Eén daarvan is Golden Earring. Mid jaren ’70 hing er al een postertje uit de Taptoe (wie kent het nog?) boven mijn bed en tot op de dag van vandaag draai ik haar albums nog geregeld. Van Moontan (1973) tot en met Contraband (1976). Die laatste is, samen met het een jaar later verschenen en gelijknamige live album, mijn favoriet. Niet in de laatste plaats vanwege de bijdragen van meestergitarist Eelco Gelling.

Earring’s latere werk wist me zelden te boeien, maar iedere keer als de band op een festival mijn pad kruiste was het een aangenaam weerzien. Voor het laatst in 2017 tijdens Park City Live in Heerlen, waar de band, aangevuld met Bertus Borgers (nog zo’n legende), op momenten voor een aangename trip richting memory lane zorgde.

En ook al was het in de afgelopen drie decennia kwalitatief nogal wisselvallig, het bleef toch The Earring en telkens was ik weer heel even dat jongetje van tien die met een luchtgitaar door zijn oranje en knalgroen geverfde slaapkamertje sprong op het onweerstaanbare Bombay. Tot op de dag van vandaag mijn onbetwiste Earring favoriet.

Het bericht dat de band gaat stoppen laat me dan ook niet onberoerd. Maar het is natuurlijk klein bier bij de reden waarom. Triest dat het zo moet eindigen.

Earring bedankt, sterkte George!

Albums 2020

Na mijn lange verhaal van gisteren, over hoe het gebrek aan live shows resulteerde in overuren op de platenspeler, zou je kunnen denken dat 2020 een imposante albumjaarlijst heeft opgeleverd. Echter, ook dat valt enigszins tegen. Het aantal nieuwe releases dat me daadwerkelijk omverblies was schaarser dan voorheen. Óf ze bereikten me niet of ik stond er, om wat voor reden dan ook, niet voor open. Wellicht omdat ik het qua werk drukker had dan ooit, omdat er geen festivals en clubshows waren om nieuwe bandjes te ontdekken of omdat de spoeling daadwerkelijk dun was. Of misschien had ik er gewoon even geen zin in dit rare jaar. 

Aldus reisde ik in 2020 vooral terug in de tijd, onderwijl veel onontdekt oud werk consumerend (Magma, Kinks, Henry Cow, Supersister… van die dingen) en zwelgend in de nostalgie van luxe, opgepoetste re-releases.

Zijn er dan helemaal geen nieuwe albums om te vermelden? Zeker wel. A Hero’s Death van Fontaines DC stak er wat mij betreft met kop en schouders bovenuit en het uiterst aangename en ongedwongen McCartney III staat zo bol van de speelvreugde dat ie sinds de release amper terug in de hoes geweest.   

Maar de rest van mijn favoriete 2020 schijven ontloopt elkaar niet zo gek veel en bovendien heb ik de meeste misschien nog niet de kans kunnen geven om zich in mijn hoofd te nestelen. Daarom dit jaar een lijst van de tien, wat mij betreft, tofste releases in 2020 in alfabetische volgorde. Met als toetje een rijtje ouwe meuk en een hele bijzondere eervolle vermelding. Volgend jaar hopelijk weer een top 10 als vanouds… 

Nieuw
All Them Witches – Nothing As The Ideal
Alphaville – Imperial Triumphant
Bloodwitch – I Am Not Okay With This
Crack Cloud – Pain Olympics
Fiona Apple – Fetch The Bolt Cutters
Floral – Floral
Fontaines DC – A Hero’s Death
Idles – Ultra Mono
Paul McCartney – McCartney III
Sunwatchers – Oh Yeah?

Eervolle vermelding
Puttylolian – BE iDVW

Replay
David Bowie  – Changes Now Bowie (RSD 2020)
Oasis – What’s The Story Morning Glory (25th Anniversary)
Lou Reed – New York (Deluxe 2020)
Lou Reed & John Cale – Songs For Drella (RSD 2020)
Thin Lizzy – Chinatown (RSD 2020)
Frank Zappa – The Mothers 1970

Live 2020

Aan het einde van een normaal jaar zou ik me op dit moment buigen over mijn eindejaarslijstjes. Een favoriete bezigheid voor menige muzieknerd. Wat waren de albums en concerten die mij het afgelopen jaar de meeste vreugde schonken of de grootste indruk maakten? 

Hoe anders is het nu? Mijn laatste post voor deze is geplaatst op 31 december 2019. Exact een jaar geleden Het betreft mijn tien favoriete platen van dat jaar. Een dag eerder plaatste ik mijn live lijst online. Een divers boeket van memorabele shows van uiteenlopende artiesten als Fontaines DC, Cocaine Piss, Black Midi, Tool, Steve Hillage Band, Dweezil Zappa en Tool. Ik zie de lijst en heb het idee dat het allemaal alweer jaren geleden is. 

Head Music bleef een jaar leeg. 2020 Begon nog veelbelovend met The Whims of the Great Magnet, Mt. Atlas en The Machine in de Landgraafse Oefenbunker maar een paar dagen later ging de boel op slot. Oké, ik zag in het voorjaar een coronaproof concert van Vlamp, samen met een handvol andere gelukkigen in het Cultuurhuis in Heerlen. En omdat ik als DJ een set voor twee cameramensen mocht draaien was ik aanwezig bij De Nacht Van Pinkpop (met onder anderen The Ten Bells) en als presentator mocht ik genieten van een coronaproof festivalexperiment tijdens Bunkerpop. Maar daarmee was de koek in 2020 op.

Heb ik het gemist? Opvallend genoeg niet echt. Daarvoor bracht deze periode ook teveel moois ter compensatie. Rust en ruimte, de natuur in de nabije omgeving die zeker tijdens de eerste golf imposanter leek dan ooit. Hardlopen op straat zonder ook maar één auto te zien en in de wijk verrast worden door roofvogels op de lantaarnpalen. Heel even was de mens nietig en dat had ook wel iets. En er was eindelijk tijd om mijn platencollectie aan te vullen met langgezochte pareltjes uit de muziekgeschiedenis én ze nog te beluisteren ook, dat laatste schoot er de laatste jaren steevast bij in. Eindelijk draaide mijn platenspeler weer eens overuren. Oh ja. Er was ineens weer tijd om te lezen…

Bunkerpop 2020 (foto: René Bradwolff)

Toch was er één onderdeel van het concert- en festivalbezoek dat ik na een paar maanden begon te missen. De toevallige ontmoetingen. Het onverwacht tegenkomen van bekenden. Waarmee ik voorzichtig concludeer dat het sociale aspect van mijn concertbeleving blijkbaar al die tijd minstens zo belangrijk was als de muzikale component. Vandaar dus dat ik ook niet warmloop voor live streams of shows voor een handvol zittende bezoekers op afstand. Dan laat ik dus liever thuis een naald in een groef zakken.

Maar ondanks dat ik het afgelopen jaar niets te klagen heb gehad, hoop ik dat we ergens in het nieuwe jaar de draad weer voorzichtig kunnen oppakken waar ik haar eind december 2019 liet liggen. Omdat al dat concert- en festivalbezoek naast veel sociale vreugde ook nog iets anders cruciaals oplevert, namelijk herinneringen. Mooie herinneringen aan muziek maar vooral ook aan gebeurtenissen en dingen die je samen meemaakt. Iets om aan terug te denken, misschien wel juist als het even tegen zit of niet zo lekker loopt. Daarom moeten we weer samen dingen kunnen meemaken. Samen dingen kunnen ontdekken en samen kunnen genieten. En dan het liefst omringd met toffe mensen en favoriete muziek.

Persoonlijk ben ik wel weer toe aan nieuwe herinneringen maar ik hoop tegelijkertijd al het moois en de wijze lessen van het coronajaar ook nooit te vergeten. Het jaar waarin ik leerde dat sommige dingen die ik belangrijk vond eigenlijk helemaal niet zo belangrijk zijn. 

Albums 2019

“It draws from a bottomless well of piss and vinegar, but counterbalances those urges with irreverence and grace.” (Pitchfork)

“A burst of destructive, blurry, creativity.” (NME)

“Bare-wire nocturnal balladry of limitless emotional beauty.” (Mojo)

Kan ik hier nog iets aan toevoegen, behalve dat voor mij al heel snel duidelijk was dat Pursuit Of Momentary Happiness van Yak mij al vanaf februari zoveel luisterplezier schonk dat hij uiteindelijk wel bovenaan deze lijst moest eindigen? Hoe dat klinkt? Indiestyle omschreef de plaat als “kolkende garagerock, aangedreven door jazzfluiten en donderende riffs.” Dat dus. En meer. Veel meer.

Yak bestaat inmiddels niet meer, maar deze plaat is voor altijd.

Lees verder

Live 2019

“Je moet er niet te lang over nadenken en alles gewoon maar door je heen laten stromen.” Aldus Robert Van Gijssel op 19 juni in de Volkskrant, naar aanleiding van het optreden van Tool in de Ziggo Dome, de avond daarvoor. En daarom wil ik er hier ook niet te veel woorden aan spenderen. Hooguit deze bondige samenvatting van dezelfde auteur: “Een spektakel met de slagkracht van een ontploffende atoombom aan de horizon.” Kortom: mijn concert van het jaar werd gegeven door Maynard James Keenan, Danny Carey, Adam Jones en Justin Chancellor tijdens een onvergetelijke avond in Amsterdam.

Check hieronder de volledige lijst. Reviews van de overige shows vind je deels elders op dit weblog.

Lees verder

Udo en The Black Stars

Woensdagavond bezocht ik, in de Heerlense Nieuwe Nor, een show van U.D.O. Een band rondom de Duitse metalzanger Udo Dirkschneider, die vanaf 1976 de wereld veroverde met zijn band Accept. Dirkschneider telt 67 lentes, een veteraan dus.

Donderdagavond speelde 200 meter verderop, in het pop-up theater Lexor, de rythm & blues band The Black Stars. The Black Stars werden opgericht in 1961 en hun zanger Paul van Loo is 74. Ook een veteraan.

Zowel Udo als Paul zijn niet van het podium weg te slaan, doen nog steeds met plezier hun ding en doen dat goed. Rasperformers die waarschijnlijk nooit uit vrije wil zullen stoppen. Hoewel onvergelijkbaar qua succes, stijl en uitstraling komen ze in deze post toch samen, en wel hierom: Udo omringt zich tegenwoordig met jonge glamourboys, de heren van The Black Stars hadden hun opa’s kunnen zijn. Maar wel opa’s die hun kleinkinderen een lesje passie en spelplezier kunnen leren, want dat spatte van het podium donderdagavond. De kids van Udo daarentegen teerden volledig op hun techniek (en die van hun haarstylist) maar stonden vooral met een verveelde blik, plichtmatige te poseren terwijl der Udo er met 200% inzet het allerbeste van probeerde te maken.

Die aanblik was zo pijnlijk en triest dat ik halverwege de set naar het aangrenzende café ben gevlucht. Bij The Black Stars bleef ik tot de allerlaatste noot staan. Arme Udo. Als hij deze kerst één cadeau van de kerstman verdient is het een band met de hartstocht en bezieling van The Black Stars.