Woensdagavond bezocht ik, in de Heerlense Nieuwe Nor, een show van U.D.O. Een band rondom de Duitse metalzanger Udo Dirkschneider, die vanaf 1976 de wereld veroverde met zijn band Accept. Dirkschneider telt 67 lentes, een veteraan dus.

Donderdagavond speelde 200 meter verderop, in het pop-up theater Lexor, de rythm & blues band The Black Stars. The Black Stars werden opgericht in 1961 en hun zanger Paul van Loo is 74. Ook een veteraan.

Zowel Udo als Paul zijn niet van het podium weg te slaan, doen nog steeds met plezier hun ding en doen dat goed. Rasperformers die waarschijnlijk nooit uit vrije wil zullen stoppen. Hoewel onvergelijkbaar qua succes, stijl en uitstraling komen ze in deze post toch samen, en wel hierom: Udo omringt zich tegenwoordig met jonge glamourboys, de heren van The Black Stars hadden hun opa’s kunnen zijn. Maar wel opa’s die hun kleinkinderen een lesje passie en spelplezier kunnen leren, want dat spatte van het podium donderdagavond. De kids van Udo daarentegen teerden volledig op hun techniek (en die van hun haarstylist) maar stonden vooral met een verveelde blik, plichtmatige te poseren terwijl der Udo er met 200% inzet het allerbeste van probeerde te maken.

Die aanblik was zo pijnlijk en triest dat ik halverwege de set naar het aangrenzende café ben gevlucht. Bij The Black Stars bleef ik tot de allerlaatste noot staan. Arme Udo. Als hij deze kerst één cadeau van de kerstman verdient is het een band met de hartstocht en bezieling van The Black Stars.