Vandaag was ik vooral bezig met uitleggen wie Steve Hillage is. En dan kan ik wel vertellen hoe invloedrijk en subliem deze Engelse space-, jazz- en progrockgitarist gitarist was en is en terloops wat namen droppen als Soft Machine, Gong, Simple Minds, The Charlatans of Sham 69. Of dat ie in 1997 op Pinkpop stond met zijn ambient dance act System 7. Boeiuh! Het enige dat telt is dat hij mij gisteren dé concertervaring van 2019 liet beleven.

In een dikke tien minuten tijd, tijdens de eerste twee van een reeks toegiften. Toen kwamen namelijk Light In The Sky en The Glorious Om Riff voorbij. Daarvóór was het al subliem. Met o.a. The Salmon Song, Solar Musick Suite, Lunar Musick Suite, The Dervish Riff… Van die dingen. En helemaal aan het slot zou zelfs nog I Never Glid Before voorbij komen. Enfin, de liefhebbers zitten bij het lezen van deze titels ongetwijfeld al te watertanden. Dát was inderdaad goud. Maar de combinatie van het speelse maar heftig rockende Light In The Sky en het beukende voortdenderende The Glorious Om Riff was platina. Het beste en meest overdonderende dat ik dit jaar in een concertzaal mocht meemaken.

Thank you mister Steve Hillage! Inmiddels 68 Jaren jong en al decennia lang onafscheidelijk met zijn vriendin Miquette Giraudy op het podium. Met een nieuwe incarnatie van zijn oude band Gong als voorprogramma én begeleidingsband. En ik mocht er (weer) bij zijn. Wow. WOW!

Bijgevoegd een live uitvoering van The Steve Hillage Band uit 1979. The Glorious Om Riff. Zonder beeld. Geeft niet. Ogen dicht en zweven maar. #freakout