“Aan het einde van een normaal jaar zou ik me op dit moment buigen over mijn eindejaarslijstjes. Een favoriete bezigheid voor menige muzieknerd. Wat waren de albums en concerten die mij het afgelopen jaar de meeste vreugde schonken of de grootste indruk maakten? Hoe anders is het nu?”

Zie daar de inleiding van vorig jaar onder hetzelfde kopje. Eerlijk is eerlijk, ik had nooit gedacht dat het in 2021 hergebruikt kon worden. Oké, zo bar en boos als een jaar geleden was het gelukkig niet. Ik zou zelfs in staat zijn om hier een ouderwetse ‘live top tien’ te presenteren maar dat zouden dan waarschijnlijk ook álle concerten zijn die ik bezocht. Dus, beter van niet.

Zoals gezegd, er was gelukkig weer iets meer mogelijk dit jaar. Zo mocht ik andermaal het onverwoestbare Bunkerpop presenteren (de 38ste editie alweer!) in Landgraaf, kijk ik terug op een fantastisch London Calling weekend in het Amsterdamse Paradiso, beleefden we tijdens Popronde Heerlen de eerste shows in de dampende old school underground-kelder van Jongerenlocatie Output, was er twee dagen Zomer Maan Fest bij het Heerlense Maankwartier, bood ook Cultura Nova weer het nodige muzikale vertier en deden poppodia en programmeurs hun best om er nog iets van te maken binnen de opgelegde regels.

En dan blijkt er zowaar nog een top vijf in te zitten. Vijf topshows die op mij de grootste indruk maakten en/of voor het meeste vertier zorgden. Met een winnaar die er op alle fronten torenhoog bovenuit stak. Qua show, sound, volume, locatie, sfeer, spanning, show en intensiteit.

En dan… op naar 2022. De grote festivals hebben de line-ups al rond maar als ik eerlijk ben durf ik vooralsnog nergens op te hopen. We zullen het gaan zien… Of niet. Fingers crossed!

Fijne kerstdagen allemaal!

1. Amenra – Openluchttheater De Goffert, Nijmegen
2. Talk Show – Paradiso Amsterdam
3. Flying Horseman – Cultura Nova, Heerlen
4. Gary Lucas & Peter Willems – Parkstad Limburg Theater, Heerlen
5. Cloudsurfers – Output, Heerlen

Evenementenstad Heerlen stond wegens Covid een tijdje droog en dus lijkt het alsof iedereen er extra veel zin in heeft tijdens de huidige coronaproof editie van Cultura Nova. 

Een doordeweekse wandeling door de stad levert het bewijs. Aan het begin van de gehoopte Indian Summer is het aangenaam druk op de bekende pleinen in de Sarool en op de Promenade, met dank aan opvallend veel toeristen uit binnen- en buitenland die vanwege het spraakmakende en inmiddels landelijk alom bejubelde Cultura Nova de stad hebben weten te vinden. Her en der zijn er kleinschalige evenementen, diverse stadswandelingen kruisen elkaar op de Bongerd, street art-jagers zoeken naar nieuwe werken en de stadstuin is in de najaarszon een sprankelende bron van activiteit. Doorheen de stad zijn sinds de dag daarvoor een aantal immense opblaasbare creaturen van het Franse straattheatergezelschap Plasticiens Volants opgesteld die veel bekijks trekken en sfeerverhogend werken. Toch blijkt het Burgemeester van Grunsvenplein andermaal dé hotspot van het festival, niet in de laatste plaats vanwege de aankleding, het altijd gezellige horecaplein en de Spiegeltent. 

Hoewel de dertigste zomereditie van Cultura Nova officieel pas begint op 27 augustus, presenteerde het Heerlense cultuurfestival afgelopen zondagmiddag al een bijzonder voorafje. In de zonovergoten bergweide naast Huize De Berg, het kloostercomplex aan de rand van het Aambos, eerde de mijnstreek één van haar grote helden. Foto’s: Luc Lodder

De jong gestorven dichter en vertaler Pé Hawinkels is geboren en getogen in Hoensbroek, was middelbare scholier aan het Heerlense Bernadinuscollege en één van de grootste en onstuimigste Nederlandse dichters in de woelige jaren zestig in Nijmegen. Hawinkels liet zich inspireren door de levenskrachtige rock en jazz van die tijd. In 1969 publiceerde hij het lyrisch-episch leerdicht Het Uiterlijk van de Rolling Stones dat 52 jaar later samen met het Rolling Stones nummer Sympathy For The Devil als rode draad zou fungeren in een muzikale voorstelling van neerlandicus en publicist Ben van Melick, net als Hawinkels afkomstig uit Hoensbroek, en de Heerlense tribute band The Rolling Beatles.

Woensdagavond bezocht ik, in de Heerlense Nieuwe Nor, een show van U.D.O. Een band rondom de Duitse metalzanger Udo Dirkschneider, die vanaf 1976 de wereld veroverde met zijn band Accept. Dirkschneider telt 67 lentes, een veteraan dus.

Donderdagavond speelde 200 meter verderop, in het pop-up theater Lexor, de rythm & blues band The Black Stars. The Black Stars werden opgericht in 1961 en hun zanger Paul van Loo is 74. Ook een veteraan.

Zowel Udo als Paul zijn niet van het podium weg te slaan, doen nog steeds met plezier hun ding en doen dat goed. Rasperformers die waarschijnlijk nooit uit vrije wil zullen stoppen. Hoewel onvergelijkbaar qua succes, stijl en uitstraling komen ze in deze post toch samen, en wel hierom: Udo omringt zich tegenwoordig met jonge glamourboys, de heren van The Black Stars hadden hun opa’s kunnen zijn. Maar wel opa’s die hun kleinkinderen een lesje passie en spelplezier kunnen leren, want dat spatte van het podium donderdagavond. De kids van Udo daarentegen teerden volledig op hun techniek (en die van hun haarstylist) maar stonden vooral met een verveelde blik, plichtmatige te poseren terwijl der Udo er met 200% inzet het allerbeste van probeerde te maken.

Die aanblik was zo pijnlijk en triest dat ik halverwege de set naar het aangrenzende café ben gevlucht. Bij The Black Stars bleef ik tot de allerlaatste noot staan. Arme Udo. Als hij deze kerst één cadeau van de kerstman verdient is het een band met de hartstocht en bezieling van The Black Stars.

Vandaag was ik vooral bezig met uitleggen wie Steve Hillage is. En dan kan ik wel vertellen hoe invloedrijk en subliem deze Engelse space-, jazz- en progrockgitarist gitarist was en is en terloops wat namen droppen als Soft Machine, Gong, Simple Minds, The Charlatans of Sham 69. Of dat ie in 1997 op Pinkpop stond met zijn ambient dance act System 7. Boeiuh! Het enige dat telt is dat hij mij gisteren dé concertervaring van 2019 liet beleven.

In een dikke tien minuten tijd, tijdens de eerste twee van een reeks toegiften. Toen kwamen namelijk Light In The Sky en The Glorious Om Riff voorbij. Daarvóór was het al subliem. Met o.a. The Salmon Song, Solar Musick Suite, Lunar Musick Suite, The Dervish Riff… Van die dingen. En helemaal aan het slot zou zelfs nog I Never Glid Before voorbij komen. Enfin, de liefhebbers zitten bij het lezen van deze titels ongetwijfeld al te watertanden. Dát was inderdaad goud. Maar de combinatie van het speelse maar heftig rockende Light In The Sky en het beukende voortdenderende The Glorious Om Riff was platina. Het beste en meest overdonderende dat ik dit jaar in een concertzaal mocht meemaken. Lees verder →

Mosae Zappa wat was je waanzinnig, bizar, grappig, wonderbaarlijk, lief, verbindend, gewaagd en modderfokking goed! Starten met meer dan 150 mensen in de Oefenbunker, eindigen met 1.350 in de Limburgzaal. En daarna een dampende afterparty tot in de vroege uurtjes in een bomvol Café Bluff. Frank Zappa is still alive in Parkstad Popstad! Foto’s: René Bradwolff

We begonnen op vrijdagavond in Landgraaf met het bewonderenswaardige Zappa Talks dat diverse Frank Zappa-tracks en quotes door het vaarwater van een band als The Orb loodste. Het groovende Vlamp liet zich niet van de wijs brengen door een stuiterende kikker. Het fenomenale negenkoppige The Dangerous Kitchen trakteerde op een avondvullende Zappa ‘1988 style’ set inclusief blazers. Frans Theunisz doopte zijn grootste hit om tot Frenk Aon De Geng, lokte daarmee de meest uiteenlopende reacties uit, waarmee hij zijn plek op Mosae Zappa rechtvaardigde. The secret word was ‘bizarre’. Lees verder →

Heerlen! En wel hierom… Omdat wij er meermaals per jaar met open armen worden ontvangen om pal in het centrum ons ding te doen. ‘Ons’ is Mosae Zappa en ‘ons ding’ is het vieren van leven en werk van Frank Zappa, aan de hand van zijn muziek maar ook die van andere vrije geesten en muzikale grensverleggers. Met muziek uit diverse windrichtingen, artiesten van vele pluimages, culturele crossovers, muzikale en andere gektes waarvan 99% van de passanten nog nooit heeft gehoord omdat ze zich mijlenver buiten de mainstream begeeft. 

Submecha

Lees verder →

De comeback van Pukkelpop (16 t/m 18 augustus) was een feit. Eindelijk weer volop gitaren en (gelukkig) het bijbehorende publiek. Wegens gebrek aan tijd én inspiratie Pukkelpop 2019 in drie korte Facebook posts 😉

The morning after….Dag 1. De comeback-editie, na een paar slappe jaren met amper gitaren en weinig spannends. Damn wat was het ouderwets goed gisteren. Mijn toppers: MDC III, Idles, Plague Vendor, Franz Ferdinand, maar vooral Beraadgeslagen. Wow. Later meer. Nu verder.

The morning after… Pukkelpop dag 2. The morning after… de wervelstorm Cocaine Piss. Op een bijna old-school editie. Overvol programma met, naast de genoemde kampioen, Life, Gossip, Ezra Collective en The Streets die de top 5 completeren. Wordt vervolgd, nu dag drie. Later…

En toen was het klaar. Pukkelpop 2019 was in alle opzichten een top-editie. De beste sinds jaren. Waarover later ongetwijfeld meer. [NOT – red.] Gisteren waren het Johnny Marr en Prophets of Rage die de grootste vreugde brachten. Met Airbourne als runner-up. Shout-out naar Rob van Taxi 045 die ons dagelijks op tijd naar Hasselt bracht en ‘s nachts weer oppikte. Nu weer aan het werk!

Afgelopen zaterdag lokte Conincxpop voor de 37ste keer een grote groep muziekliefhebbers vanuit de weide omtrek naar het kerkdorp Elsloo. Je leest het goed. De 37ste editie. Dan doe je als gratis (!) festival dus duidelijk iets goed. En ook dit jaar viel weer alles op zijn plaats. De schitterende locatie op de oever van de Maas, de feilloze organisatie, prima voorzieningen en een uitstekende programmering. Want dat laatste is hetgeen Conincxpop vooral onderscheid van de meeste gratis festivals: Een uitgebalanceerde line-up zonder fillers of plat vermaak. Ze zet in op kwaliteit en het zijn dan ook voor een deel de connaisseurs die in juli steevast richting Elsloo trekken. Zaterdag werden ze weer ruimschoots bediend. Foto’s: René Bradwolff

Het eerste hoogtepunt diende zich al in de namiddag aan met Wucan, uit het Oost-Duitse Dresden. Een groovy maar desondanks stevige hardrockband met een vleugje Kraut, een snufje psych en de juiste attitude. En met een fenomenale frontvrouw, Francis Tobolksi, die naast haar zangkwaliteiten tevens een begenadigd gitarist bleek en bovendien raad wist met zowel dwarsfluit als (long time no see), waarmee ze vooral de oudere bezoekers wist te betoveren. Topband, topshow! Lees verder →