Afgelopen zaterdag lokte Conincxpop voor de 37ste keer een grote groep muziekliefhebbers vanuit de weide omtrek naar het kerkdorp Elsloo. Je leest het goed. De 37ste editie. Dan doe je als gratis (!) festival dus duidelijk iets goed. En ook dit jaar viel weer alles op zijn plaats. De schitterende locatie op de oever van de Maas, de feilloze organisatie, prima voorzieningen en een uitstekende programmering. Want dat laatste is hetgeen Conincxpop vooral onderscheid van de meeste gratis festivals: Een uitgebalanceerde line-up zonder fillers of plat vermaak. Ze zet in op kwaliteit en het zijn dan ook voor een deel de connaisseurs die in juli steevast richting Elsloo trekken. Zaterdag werden ze weer ruimschoots bediend. Foto’s: René Bradwolff

Het eerste hoogtepunt diende zich al in de namiddag aan met Wucan, uit het Oost-Duitse Dresden. Een groovy maar desondanks stevige hardrockband met een vleugje Kraut, een snufje psych en de juiste attitude. En met een fenomenale frontvrouw, Francis Tobolksi, die naast haar zangkwaliteiten tevens een begenadigd gitarist bleek en bovendien raad wist met zowel dwarsfluit als (long time no see), waarmee ze vooral de oudere bezoekers wist te betoveren. Topband, topshow!

Het Zuidafrikaanse duo Make-Overs had beduidend minder instrumentarium nodig om de boel plat te spelen. Een klein drumstel en een electrische gitaar waren voldoende. En een versterker die tot 11 gaat. No nonsens garagerock van het kaliber aftikken en knallen. De 79-jarige Hans Dulfer kwam vervolgens na zoveel jeugdige onstuimigheid op het juiste moment om de boel te sussen. Met een uitgebreide band en een portie ouderwetse sax- en hammondblues die soms de jazzy kant op schoot en mede daardoor geen moment verveelde. 

En toen… was het tijd voor Le Butcherettes. Getuige de plotsklapse publieke aanwas bleken er nogal wat mensen speciaal voor deze Mexicaanse wervelwind naar Elsloo te zijn gereisd. En dat is volledig begrijpelijk, want een show van dit kaliber is zeldzaam. Vanwege de combinatie van de wilde, net zo inventieve als verpletterende garagepunk en de spectaculaire zangeres/gitarist/toetsenist Teri Gender Bender, die alle aandacht naar zich toe trok. Maar ondertussen werd er rondom haar adembenemend spannend en retestrak gemusiceerd. Toetsenist Riko en bassist Marfred Rodriguez Lopez zijn niet voor niets broertjes van Omar en Marcellus van (onder anderen) The Mars Volta. Gecompleteerd door de wild meppende superdrumster Alejandra Robles Luna resulteerde dit alles in een show die de aanwezige geluksvogels niet snel zullen vergeten.

Curse Of Lono had de pech dat ze na Le Butcherettes moest aantreden want dit vijftal uit Londen kwam er, ondanks alle goede bedoelingen, niet meer overheen. Daarvoor was hun War On Drugs-achtige muziek, ondanks een stevige knipoog naar The Doors, te lichtvoetig en subtiel voor dat moment. Jammer, want de band had beter verdiend. Maar de gitaarliefhebbers lagen na Teri, Alejandra en de Rodriguezjes op apegapen en de danslustigen maakten zich op voor het afsluitende feestje van Future Dub Orchestra uit het Engelse Bristol. Want na een bijzonder festival als dit hoort een bijzondere afterparty. 

En zo was Conincxpop 2019 een editie om in te lijsten. Zeker in een festivallandschap dat meer en meer wordt gedomineerd door nodeloos randgebeuren en andere ongein. Een podium, goed geluid, voldoende te eten en te drinken en een handvol puike bands met het hart op de juiste plaats… meer hoeft het niet te zijn. Volgend jaar nummer 38. Ik ben erbij!

Conincxpop #37 vond op 6 juni 2019 plaats aan de oever van de Maas bij Elsloo.