MC50

Heerlijke vijfde editie van Sinner’s Day gisteren (1 december) in Genk. Voor het eerst na vier keer Hasselt. Opvallend was dat het festival dit maal uiterst schamel georganiseerd bleek (of was ook dat gewoon old school?). Slechts twee bonnenkassa’s en net zo veel eetstandjes op 5.000 bezoekers en amper visuele opleukerij maar wél een super line up, en draait het uiteindelijk om. Met Gang of Four, John Cale, MC50, Claw Boys Claw en het immer onstuimige Cocaïne Piss als persoonlijke hoogtepunten. Lees verder →

Wow. Ik ben nog steeds aan het bijkomen van het Mosae Zappa 045 weekend. Misschien wel de drukstbezochte editie ooit. Zowel in de Oefenbunker als in Cafe Bluff en Coasters. Gelukkig hebben we deze gammele foto’s nog. Betere volgen ongetwijfeld. Net als de beelden van The Carillon From Hell… Tot zover voor nu. Oh wacht. Nog even een hele diepe buiging voor De Schuldjongens, de onverwachte heerschers van het festival. Wordt vervolgd… Om te beginnen 19 december aanstaande op de Bongerd in Heerlen.
Foto’s: René Bradwolff

Lees verder →

Lang geleden stond hij in de grootste arena’s met zijn band Marillion maar toch koos Fish in 1988 voor een solo-carrière. Zanger én band behaalden daarna geen grote successen meer en overleefden de nineties en noughties enkel dankzij een grote hondstrouwe fanschare. Beiden zijn uiteindelijk uit een diep dal omhoog gekropen. Marillion is tegenwoordig actief in het theatercircuit en was als dusdanig vorig jaar al te bewonderen in de Rabozaal van het Parkstad Limburg Theater. Afgelopen zaterdag speelde Fish daar in de popzaal. Voor het eerst in Heerlen. Op de valreep, want de man heeft aangekondigd na zijn aankomende album te stoppen. Maar voor die tijd viert hij samen met de fans nog één keer de verjaardag van zijn beste album: Clutching At Straws. En dat was ook in Heerlen reden voor een feestje. Al ging dat niet zonder slag of stoot. Foto’s: René Bradwolff  

Clutching At Straws. De inmiddels alweer 31 jaar oude mijlplaat van Marillion, zomaar live, hier om de hoek. Niet met Marillion maar met Derek William Dick, oftewel Fish. De Schotse zanger, frontman en onbetwiste leider van die band. En tekstschrijver. Niet onbelangrijk. Hij benadrukte het nog maar eens in de Limburgzaal: ‘I’m not a singer who writes, I’m a writer who sings.’ En dat is juist bij Clutching At Straws van belang, want dieper dan op dat album ging hij nergens. Het is een intense plaat over verslaving, en dan met name alcoholisme. Veelal vanuit het standpunt van de succesvolle artiest, die zichzelf een spiegel voorhoudt. Het is deels een biecht maar ook een monoloog. Een monoloog die bol staat van schizofrenie, radeloosheid, vervreemding en schuldbesef. Teksten die gehoord moeten worden. Doeltreffend verpakt in een soundtrack die alle emoties uiterst krachtig maar ook subtiel ondersteunt. Lees verder →

MONO

Een dik jaar geleden werd de Oefenbunker in Landgraaf betoverd door Takaakira “Taka” Goto. Meestergitarist van de alom geprezen Japanse postrockband MONO. Het was een show die nog lang zou nagalmen. De wens op een weerzien, maar dan met zijn volledige band, werd na afloop vaak uitgesproken en gekoesterd. Tegen beter weten in. Want een maatje te groot voor de Bunker en redelijk ongrijpbaar. Toch was het afgelopen woensdag zo ver. MONO in Parkstad Popstad. En meer. Veel meer…

Voor de gelegenheid werd het concert georganiseerd bij de buren in Heerlen, in de Nieuwe Nor. Die was tijdens het vroege aanvangstijdstip (19:30 uur) al opvallend goed gevuld. Maar met de Londense celliste Jo Quail stond er dan ook iets bijzonders op de planken. Gewapend met een electrische cello, een looping station en een indrukwekkend arsenaal aan effecten, bouwde ze live vanuit het niets dreigende en complexe soundscapes die zowel refereerden aan hedendaags klassiek als post-metal. Lees verder →

Pé Hawinkels. Dichter, schrijver, letterkundige, literair vertaler. Hij sprak al snel tot mijn verbeelding. In eerste instantie omdat hij geboren was én (net als ik) opgroeide in Hoensbroek. Hij schreef daar beeldend en eigenzinnig over in zijn boek Autobiografische Flitsen & Fratsen. Hij schreef ook jazzrecensies en teksten voor Herman Brood en de Amsterdamse rockband Vitesse. Dan vang je mijn aandacht wel…

Hawinkels was rock ’n roll. Werd ook wel omschreven als de James Dean van beneden de rivieren. De eerste beatnik van Gebrook. Dat sprak tot de verbeelding. Hij deed alles wat God verboden had. Interesseerde zich voor de duistere kanten van het leven. Was frequent kroegbezoeker, drugsgebruiker en hield van vrouwelijk schoon en snelle auto’s. Ondertussen groeide hij uit tot één van de grootste Nederlandse dichters van zijn generatie. Lees verder →

Terugblik op een zeer toffe dag op Rock Herk. Met schitterende shows van Stuff., The Soft Moon, Tjens Matic en Marky Ramone. Maar ook Blackwave en Public Psyche smaakten naar meer. Het was dus weer goed vertoeven in Herk-de-Stad.

Veel topshows op Best Kept Secret dit jaar: Met als runners up Cocaïne Piss, het net zo waanzinnige Downtown Boys (gaat dat zien) en… good old Steve Davis. Ooit zesvoudig wereldkampioen snooker maar tegenwoordig zet hij met obscure en dansbare Kraut- en Psychstampers de boel op zijn kop. Polymorphie, Spratleys Japs, Idris Ackamoor… van die dingen. Maar het waren dit jaar toch echt twee headliners die streden om het goud. Waar onder de band die per jaar en per tour nóg beter wordt dan ze al was: het vlijmscherpe Arctic Monkeys. De überallerbeste show was echter zonder enige twijfel die van LCD Soundsystem. Wat een overdonderende, swingende en feestelijke comeback… Lees verder →

Algiers

Zaterdag stond Elsloo en omstreken weer in het teken van Conincx Pop. De 36ste editie alweer. Het was nog de vraag of deze jaargang er zou komen want de afgelopen jaren ging het gratis festival gebukt onder slechte weersomstandigheden. Maar de lokale ondernemers zorgde er middels een financiële injectie voor dat Conincx Pop ook dit jaar doorgang kon vinden. Elsloo zonder Conincx Pop, zo oordeelden de ondernemers, dat kan écht niet. Foto’s: René Bradwolff

En zo was het festivalterrein tussen Maas en Julianakanaal afgelopen weekend weer ouderwets drukbevolkt. Deels wegens het zomerse weer maar vooral vanwege de aantrekkelijke programmering. Conincx Pop heeft wat dat betreft een reputatie hoog te houden. Hoewel het een gratis festival én een dorpsfeest voor alle omwonenden betreft, staat het onder muziekliefhebbers namelijk bekend vanwege de verrassende en uitstekende namen op het affiche. Waarbij de blik vaak op de Belgische zijde van de Maas maar ook van de Noordzee wordt gericht. Zo’n festival waar je bandjes ontdekt die niet lang daarna doorbreken naar het grote publiek of die elders al groot zijn en hier nog in een kleinschaligere setting te bewonderen. Lees verder →

Afgelopen weekend vond de achtste editie plaats van Parkcity Live. Ooit begonnen als buurtfeest voor de bewoners van de Heerlense wijk Bekkerveld en inmiddels uitgegroeid tot buurtfeest voor de bewoners van Heerlen en wijde omstreken. Foto’s: Katharina Sogeler

Hoewel het muzikale aanbod centraal staat (een dikke 50 acts op drie podia) ligt daarin niet de verklaring voor het succes. Het festivalterrein wordt vooral bevolkt door vaste bezoekers. 17.500 Mensen per dag, die een ticket kopen voordat het programma bekend is. Posters zijn dus niet nodig, een aankondiging op Facebook is genoeg. Lees verder →