Afgelopen zaterdag lokte Conincxpop voor de 37ste keer een grote groep muziekliefhebbers vanuit de weide omtrek naar het kerkdorp Elsloo. Je leest het goed. De 37ste editie. Dan doe je als gratis (!) festival dus duidelijk iets goed. En ook dit jaar viel weer alles op zijn plaats. De schitterende locatie op de oever van de Maas, de feilloze organisatie, prima voorzieningen en een uitstekende programmering. Want dat laatste is hetgeen Conincxpop vooral onderscheid van de meeste gratis festivals: Een uitgebalanceerde line-up zonder fillers of plat vermaak. Ze zet in op kwaliteit en het zijn dan ook voor een deel de connaisseurs die in juli steevast richting Elsloo trekken. Zaterdag werden ze weer ruimschoots bediend. Foto’s: René Bradwolff

Het eerste hoogtepunt diende zich al in de namiddag aan met Wucan, uit het Oost-Duitse Dresden. Een groovy maar desondanks stevige hardrockband met een vleugje Kraut, een snufje psych en de juiste attitude. En met een fenomenale frontvrouw, Francis Tobolksi, die naast haar zangkwaliteiten tevens een begenadigd gitarist bleek en bovendien raad wist met zowel dwarsfluit als (long time no see), waarmee ze vooral de oudere bezoekers wist te betoveren. Topband, topshow! Lees verder →

In 2001 sloegen twee progressieve giganten de handen ineen voor een Amerikaanse tour. Tool was op dat moment al tot eenzame hoogte gestegen binnen de progressive metal en King Crimson stond aan de wieg van het complete progrock-genre. Haar invloed op eerstgenoemde band is bovendien gigantisch. De verschillen tussen de twee zijn evident maar de overeenkomsten net zo opvallend. Dat bleek achttien jaar geleden al en werd een paar weken geleden nog eens onderstreept, toen zowel Tool als King Crimson Nederland vereerde met een bezoek. Lees verder →

Het was dé grote wens van Jan Smeets. Een reünie van The Police op de jubileumeditie van Pinkpop. De band die er in 1979 doorbrak omdat ze haar uiterste best deed om de invloedrijke, als presentator aanwezige, BBC-radiomaker John Peel te imponeren. The Police hapte niet maar Bonnefantenmuseum Maastricht strikte wél haar gitarist Andy Summers. Die is tegenwoordig vooral actief als fotograaf en was wel te porren voor een expo in de Limburgse hoofdstad én tijdens Pinkpop in Landgraaf. En alsof dat nog niet genoeg was werd daar ook nog een optreden aan toegevoegd. De avond voor Pinkpop in het Parkstad Limburg Theater in Heerlen. Lees verder →

The Cure

Wat was er weer veel gezever vooraf en wat was het weer een geweldig Pinkpop weekend. Soms lijkt het erop dat het succes van het festival evenredig is aan het gemopper. Misschien wel omdat de bezoekers dubbel genieten van het ongelijk van de zeurpieten die thuis voor de buis zitten. Feit is in ieder geval dat de jubileumeditie van het oudste jaarlijkse festival ter wereld een zeer geslaagde was. Mede dankzij een affiche met klinkende namen uit diverse hoeken van het muzikale spectrum. Al sloeg dat op zondag té ver door in een, op zijn zachts gezegd, zeer twijfelachtige richting. Een jammerlijk incident of een beangstigend voorteken? Foto’s: Bart Heemskerk/Pinkpop 2019

Maar laat ik vooral zelf niet beginnen met zeveren. Daarvoor viel er te veel te genieten deze editie. De indrukwekkende en grootse show van The Cure, dat twee uur en twintig minuten spookachtig en heftig doordenderde met een boeket tijdloze greatest hits als toegift. De uiterst aangename tijdreis aan de hand van Fleetwood Mac. Inclusief een indrukwekkend eerbetoon aan wijlen Tom Petty. Het uiterst goed geconserveerde The Pretenders, dat verraste met een energieke set. En ons eigen Mt. Atlas. Eindelijk een Nu Of Nooit-winnaar die doorhad waar ze stond en dat dít hun momentum was. Net als het onstuimige en explosieve Cage The Elephant en de excellerende Jett Rebel. Die laatste had lak aan het belachelijk vroege tijdstip waarop hij geprogrammeerd stond en speelde met zijn powertrio alsof zijn leven er vanaf hing. Lees verder →

Best Kept Secret is wat mij betreft al jarenlang het absolute hoogtepunt van het festivalseizoen. Uiteraard vanwege de steevast net zo diverse als spannende programmering. Maar er is meer dat de concurrentie in de schaduw zet… Lees verder →

Robert Kempe kent een lange staat van dienst in de Nederlandse rockscene. In 1986 stond hij in de finale van de Grote Prijs van Nederland met de symfonische rockband Line. Een jaar later richt hij de hardrockband 1st Avenue op. De op dat moment succesvolle en populaire ‘happy metal’ band Zinatra doet in 1989 een beroep op Kempe, die bij het toetreden tot deze band zijn naam verandert in Robby Valentine. Onder die naam gaat het vervolgens crescendo. Valentine tekent een major platendeal in eigen land én in de VS, verzamelt een uitstekende band om zich heen, scoort een grote hit met Over And Over Again en wint een Zilveren Harp. Vervolgens tourt hij met Queen-gitarist Brian May en richt hij het vizier op Japan waar hij veel meer succes heeft dan in Nederland. Desondanks verdwijnt hij met het verstrijken der jaren uit beeld. Lees verder →

Eén van de grootste frustraties in mijn muzikale leven is dat ik mijn grootste held nooit live zag spelen. Frank Zappa. De man die in zijn eentje meer dan een meter in beslag neemt in mijn lp- en cd-kast. In 1988 had ik de kans om hem te gaan zien maar die liet ik om diverse (destijds begrijpelijke) redenen schieten. Een herkansing kwam er niet meer. De ’88 tour was zijn laatste. Op zoek naar de, volgens degenen die erbij waren, unieke Frank Zappa live-ervaring was ik overgeleverd aan zijn alumni en zijn zonen Dweezil en Ahmet. Toen beiden samen met de Zappa bandleden Scott Thunes en Mike Keneally op bevrijdingsdag 1991 in Paradiso een set met vooral Zappa klassiekers speelden, stond ik dus met mijn neus vooraan. Na afloop groette ik Dweezil, Thunes en Keneally en sprak ik een tijdje met de toen 17 jarige Ahmet. Onder anderen over zijn vader. Dichterbij zou ik nooit meer komen. Frank overleed in december 1993.

Er is nogal wat gebeurd sinds die tijd. Na het overlijden van hun moeder raakten de broers verwikkeld in een financieel en juridisch conflict waarbij ze op ordinaire wijze openlijk over straat rolden en over en weer met modder smeten. De introverte Dweezil leerde zijn vader’s muziek heel knap noot voor noot na te spelen en tourt al meer dan tien jaar de wereld rond met een Frank Zappa tributeband, de extraverte Ahmet kreeg na het overlijden van zijn moeder de zeggenschap over de BV Zappa. De kiem van het conflict. Lees verder →

In 2005 kwamen ze ineens voorbij op het roemruchte MTV2, hét Britse tv-station voor alternatieve muziek. De zender kreeg een welhaast legendarische status dankzij een succesvolle post-punk revival en de wederopstanding van de alternatieve gitaarmuziek.

Franz Ferdinand, Interpol, The Rapture, The Strokes, White Stripes. Etcetera. En ineens klonken daar de zomerse, rustgevende, melodieuze vocalen van The Magic Numbers doorheen. Een band die ook qua presentatie een buitenbeentje was. Een stel volslanke neo-hippies die lak leken te hebben aan alle geldende trends maar toch hun weg wisten te vinden in het hectische muzieklandschap van die tijd. Lees verder →

Dat je nietsvermoedend een avondje Oefenbunker pikt. Als steun aan JazzBlazzt, een sympathiek initiatief dat provinciebreed geïmproviseerde muziek promoot en een podium biedt. En dat je dan wordt overreden door een muzikale tank. Een tank die zestig minuten daarvoor nog een zweefvliegtuigje was dat over het nietsvermoedende publiek dwarrelde. Enfin. Yodok III was in Landgraaf en dat hebben we geweten. Foto’s: René Bradwolff

Het was de naam Tomas Järmyr die me naar de zaal lokte. De Noorse drummer van (onder vele anderen) de psychedelische rockband Motorpsycho en één van de beste trommelaars van Europa. Samen met de Belgische gitarist en kunstenaar Dirk Serries en de Noorse tubaspeler Kristoffer Lo, vormt hij momenteel Yodok III. Tuba? Yes. En trompet.  Lees verder →