“Ritual Howls create a surreal, introspective gloom that could fuel a disco in hell, a soundtrack to your favorite nightmares and most grisly fantasies.” De bio op Facebook liegt er niet om en is voldoende reden om de band te checken tijdens de eerste dag van haar eerste Europese tour. Die brengt het trio met de trein naar Landgraaf waar enkele tientallen bezoekers worden ondergedompeld in een donkere en sfeervolle geluidsmix die een voorliefde voor Sisters Of Mercy, Bauhaus en Skinny Puppy verraadt. Oftewel new wave, gothic en industrial. Maar dan met een aangename twist want Ennio Morricone kijkt soms om de hoek en geregeld klinkt er surf door in de macabere songs die zo op een David Lynch soundtrack hadden gekund. Bijzonder? Bijzonder! En bijzonder goed. Want de mannen hebben er zin in. Ver van huis maken ze er een strak, afwisselend en meeslepend ‘feest’ van en voelt de Oefenbunker een dik uur lang daadwerkelijk als die disco in de hel.

Gezien: Ritual Howls op 1 juni 2017 in de Oefenbunker, Landgraaf. Foto’s: René Bradwolff Lees verder →

In de jaren ’80 was Mekanik Kommando een gevestigde naam in de vaderlandse new wave scene. Met een indrukwekkende lijst releases tussen 1980 en 1988 en een net zo interessante als spannende mix van cold wave, eighties electro en experimentele muziek. Sinds dit jaar is de band uit Nijmegen weer actief. Ter ondersteuning van het opnieuw uitgebrachte debuutalbum It would Be Quiet In The Woods If Only A Few Birds Sing. Met uitzondering van enkele gedateerde ritmes klinkt Mekanik Kommando bij vlagen nog net zo verfrissend als destijds. Ondanks haar cold wave stempel nooit te somber, met dank aan de speelsheid en ogenschijnlijke naïviteit die het drietal (twee basgitaren en electronica) in haar muziek stopt. De groep brak in 1981 door dankzij een flexidisc bij de eerste editie van het muziekblad Vinyl, dat repte over “goed doordachte en hecht doortimmerde elektronische popsongs vol verrassingen”. En dat klopt 36 jaar later nog steeds. Zoals blijkt in de Nieuwe Nor, waar Mekanik Kommando aantreedt als support van het Amerikaanse Soft Kill. Dat trio maakt beduidend minder indruk met rechtlijnige claustrofobische post-punk uit de Chameleons school. White Lies maar dan zonder de pathos en euforie. Zeker niet slecht maar bij gebrek aan spanning op den duur te eentonig om te blijven boeien. Het is dan ook vooral Quiet In The Woods en ander Mekanik vinyl dat na afloop gretig aftrek vindt bij de merchandise stand. Mekanik Kommando smaakt duidelijk naar meer.

Gezien: Mekanik Kommando en Soft Kill in Poppodium Nieuwe Nor, Heerlen op 25 mei 2017. Foto’s: René Bradwolff Lees verder →

Aanstaande vrijdag gaat in Landgraaf de 48ste editie van Pinkpop van start. Naast grote namen zoals Kings Of Leon, Green Day en Justin Bieber biedt het festival een programma dat zo divers is dat we aan de ene kant de loeizware metal van Five Finger Death Punch kunnen beluisteren en aan de overkant van het spectrum Guus Meeuwis aantreffen. Onze speciale aandacht gaat uiteraard uit naar onze eigen Parkstad Popstad helden. Want naast System Of A Down, Martin Garrix en Live staan ook The Ten Bells en Lotte Walda in het tijdschema. Beiden kwamen onlangs met nieuw werk. The Ten Bells slingerde de videoclip van Commence de wereld in, waar Lotte het nummer Out Of The Circle presenteerde. Wij wensen beiden veel succes op Pinkpop. Gaat dat zien!

Pinkpop 2017 zal op 3, 4 en 5 juni plaatsvinden op Megaland in Landgraaf. Lees verder →

Prog, jazz, metal en experiment. Liefst allemaal tegelijk. Op zomaar een donderdagavond in Parkstad Popstad. Waar we eerder ook al The Crimson ProjeKCt en Stick Men mochten bewonderen staat weer een stel muzikale grootmeesters uit dezelfde hoek op het podium. Foto’s: René Bradwolff

Het is een gevarieerd gezelschap op de Nieuwe Nor bühne. De veelgeprezen progrockdrummer Craig Blundell is geleend van Steven Wilson en wordt geflankeerd door gitarist Paul Clark en bassist Mick Paul, die ogen als old school metalheads van het kaliber Anvil. Compleet met Washburn Flying V gitaren, bullet straps en bijbehorende poses. Zanger Jinian Wilde scoorde een dikke tien jaar geleden nog top 10 hits met de dance act Uniting Nations (herinnert u zich deze nog?). Maar de grote blikvangers zijn twee heren van respectabele leeftijd. David Cross (68) en David Jackson (70). De eerste was in de jaren ’70 violist en toetsenist van King Crimson en drukte een stempel op legendarische platen als Larks’ Tongues in Aspic, Starless and Bible Black en Red. Jackson is deze tour mee als special guest en maakte van 1969 tot 2005 furore als saxofonist van het eveneens legendarische en grensoverschrijdende Van Der Graaf Generator. Lees verder →

Neerlands hardcore-trots No Turning Back bestaat 20 jaar en viert dat met een Loud & Rising clubtour. Afgelopen vrijdag stond dat decibellencircus in Heerlen, waar in het kielzog van de feestvarkens ook For I Am King, Deathtrap, Probation, Superhero Status en 18 Miles vol gas gaven. De eerste drie speelden samen met de headliner in Poppodium Nieuwe Nor, de laatste twee om de hoek bij Café Bluff, home of 045 hardcore en andere undergroundmuziek. Een mooie combinatie die navolging verdient, in deze regio die ooit toonaangevend was in het genre. Onze fotografen René en Katharina zijn niet bang voor een moshpit meer of minder en kwamen terug met de volgende beelden.

Gezien: No Turning Back, For I Am King, Deathtrap en Probation in Poppodium Nieuwe Nor, Heerlen (foto’s: René Bradwolff) / Superhero Status en 18 Miles en Café Bluff, Heerlen (foto’s: Katharina Sogeler) – 12 mei 2017.

Lees verder →

Zaterdagavond ronkten de gitaren weer ouderwets in de Oefenbunker. Het toverwoord was stoner maar die term dekte de lading bij lange na niet. Opener Mantra Maze uit Utrecht paste nog het best in dat plaatje, met hun sterk aan Kyuss refererende sound. Zwaar, vet en met een aanstekelijke groove. Als tweede band trad het Heerlense Sugar Plum Fairy voor het voetlicht met een iets alternatiever en bij vlagen jazzier geluid (als de term stonerjazz nog niet bestaat is hij bij deze gedeponeerd) en een verzameling afwisselende en vaak meeslepende songs, waarin de sologitaar geregeld een hoofdrol opeiste. Toch was het afsluiter Lazy Queen dat de show stal. De energieke New Yorker Henrik Søberg verzamelde enkele jaren geleden een stadsgenoot en twee Noren om zich heen, draaide de volumeknop richting 11 en balanceert met zijn band sindsdien op een strak koord tussen punk- en psychrock. Een explosieve cocktail van grootstedelijke herrie en weelderige gitaren. Jesus & Mary Chain en Pixies samen met Steve Hillage in een aftandse garage in Brooklyn. Maar dan in Landgraaf. In een akelig lege Oefenbunker. Iets met thuisblijvers en ongelijk. Zij zullen het moeten doen met bijgaande foto’s. Gemiste kans mensen! Lees verder →

Whispering Sons won vorig jaar de pretentieuze Belgische bandwedstrijd Humo’s Rock Rally en bouwde een gedegen live reputatie op dankzij veel shows in binnen- en buitenland. Waaronder een straffe set op Pukkelpop. En dat allemaal met een niet alledaagse en verre van hippe desperate post-punksound die met een teletijdmachine vanuit de eighties deze kan op lijkt geflitst. Maar denk niet met een retro-act van doen te hebben. Whispering Sons strekt namelijk dermate fanatiek en overtuigend van leer alsof ze het genre eigenhandig heeft uitgevonden. De uitgesponnen onheilspellende gitaarriffs. De loodzware baslijnen. De kille beats. Het wordt allemaal vol jeugdige overmoed de zaal in geslingerd en zet het overwegend oudere publiek (dat naar hartje Heerlen kwam voor EBM-veteraan en headliner Dirk Ivens) al rap in beweging. Lees verder →

Pinkpop, een muzikaal liefdesverhaal is een tragikomedie van Toneelgroep Maastricht met o.a. Huub stapel en Rowwen Hèze, tegen de achtergrond van 47 jaar Pinkpop. De show kreeg na haar première uitstekende recensies en dat blijkt meer dan terecht.

Het decor waartegen de voorstelling, een muzikaal liefdesverhaal zich afspeelt is herkenbaar. De ontmanteling van de mijnen vanaf 1966, de ramp met de naftakraker bij DSM in 1975, de overstroming van de Maas in 1993. Maar ook de wegtrekkende jeugd en drugsproblematiek. Het is de achtergrond waartegen het leven van Wiel zich afspeelt. Zestig jaar en getroffen door Alzheimer leeft hij steeds meer in dat verleden. Met zijn eigen liefdesgeschiedenis als leidraad. En Pinkpop. Vooral Pinkpop. Het festival dat honderden sterren naar Zuid-Limburg bracht en na de zo desastreuze mijnsluiting de trots herintroduceerde. Er was immers niets meer “en toen kwam Jan Smeets.” Wiel hoefde de wereld niet meer te ontdekken: “één keer per jaar komt de wereld naar ons”. Lees verder →

Wat doe je als je én de degradatiekraker Roda JC – Sparta wil bezoeken in Kerkrade én in Hasselt een paar veelbelovende Vlaamse bands wil zien? Dan wacht je tot de voorsprong van de thuisclub groot genoeg is om het stadion te verlaten en voor de file uit richting België te karren. Het resultaat: voltreffers in het Parkstad Limburg Stadion én Muziekodroom.

Lees verder →

Ja ik ben een beetje blogmoe de laatste tijd. Vandaar tot dusver nog geen verslag van Temples (Keulen) en Ensemble Musik Fabrik (Amsterdam). Terwijl ze beiden uitstekende shows gaven die alle aandacht verdienen. Dus toch maar even het toetsenbord afgestoft…

Lees verder →