Het was dé grote wens van Jan Smeets. Een reünie van The Police op de jubileumeditie van Pinkpop. De band die er in 1979 doorbrak omdat ze haar uiterste best deed om de invloedrijke, als presentator aanwezige, BBC-radiomaker John Peel te imponeren. The Police hapte niet maar Bonnefantenmuseum Maastricht strikte wél haar gitarist Andy Summers. Die is tegenwoordig vooral actief als fotograaf en was wel te porren voor een expo in de Limburgse hoofdstad én tijdens Pinkpop in Landgraaf. En alsof dat nog niet genoeg was werd daar ook nog een optreden aan toegevoegd. De avond voor Pinkpop in het Parkstad Limburg Theater in Heerlen. Lees verder →

The Cure

Wat was er weer veel gezever vooraf en wat was het weer een geweldig Pinkpop weekend. Soms lijkt het erop dat het succes van het festival evenredig is aan het gemopper. Misschien wel omdat de bezoekers dubbel genieten van het ongelijk van de zeurpieten die thuis voor de buis zitten. Feit is in ieder geval dat de jubileumeditie van het oudste jaarlijkse festival ter wereld een zeer geslaagde was. Mede dankzij een affiche met klinkende namen uit diverse hoeken van het muzikale spectrum. Al sloeg dat op zondag té ver door in een, op zijn zachts gezegd, zeer twijfelachtige richting. Een jammerlijk incident of een beangstigend voorteken? Foto’s: Bart Heemskerk/Pinkpop 2019

Maar laat ik vooral zelf niet beginnen met zeveren. Daarvoor viel er te veel te genieten deze editie. De indrukwekkende en grootse show van The Cure, dat twee uur en twintig minuten spookachtig en heftig doordenderde met een boeket tijdloze greatest hits als toegift. De uiterst aangename tijdreis aan de hand van Fleetwood Mac. Inclusief een indrukwekkend eerbetoon aan wijlen Tom Petty. Het uiterst goed geconserveerde The Pretenders, dat verraste met een energieke set. En ons eigen Mt. Atlas. Eindelijk een Nu Of Nooit-winnaar die doorhad waar ze stond en dat dít hun momentum was. Net als het onstuimige en explosieve Cage The Elephant en de excellerende Jett Rebel. Die laatste had lak aan het belachelijk vroege tijdstip waarop hij geprogrammeerd stond en speelde met zijn powertrio alsof zijn leven er vanaf hing. Lees verder →

Best Kept Secret is wat mij betreft al jarenlang het absolute hoogtepunt van het festivalseizoen. Uiteraard vanwege de steevast net zo diverse als spannende programmering. Maar er is meer dat de concurrentie in de schaduw zet… Lees verder →

Robert Kempe kent een lange staat van dienst in de Nederlandse rockscene. In 1986 stond hij in de finale van de Grote Prijs van Nederland met de symfonische rockband Line. Een jaar later richt hij de hardrockband 1st Avenue op. De op dat moment succesvolle en populaire ‘happy metal’ band Zinatra doet in 1989 een beroep op Kempe, die bij het toetreden tot deze band zijn naam verandert in Robby Valentine. Onder die naam gaat het vervolgens crescendo. Valentine tekent een major platendeal in eigen land én in de VS, verzamelt een uitstekende band om zich heen, scoort een grote hit met Over And Over Again en wint een Zilveren Harp. Vervolgens tourt hij met Queen-gitarist Brian May en richt hij het vizier op Japan waar hij veel meer succes heeft dan in Nederland. Desondanks verdwijnt hij met het verstrijken der jaren uit beeld. Lees verder →

Eén van de grootste frustraties in mijn muzikale leven is dat ik mijn grootste held nooit live zag spelen. Frank Zappa. De man die in zijn eentje meer dan een meter in beslag neemt in mijn lp- en cd-kast. In 1988 had ik de kans om hem te gaan zien maar die liet ik om diverse (destijds begrijpelijke) redenen schieten. Een herkansing kwam er niet meer. De ’88 tour was zijn laatste. Op zoek naar de, volgens degenen die erbij waren, unieke Frank Zappa live-ervaring was ik overgeleverd aan zijn alumni en zijn zonen Dweezil en Ahmet. Toen beiden samen met de Zappa bandleden Scott Thunes en Mike Keneally op bevrijdingsdag 1991 in Paradiso een set met vooral Zappa klassiekers speelden, stond ik dus met mijn neus vooraan. Na afloop groette ik Dweezil, Thunes en Keneally en sprak ik een tijdje met de toen 17 jarige Ahmet. Onder anderen over zijn vader. Dichterbij zou ik nooit meer komen. Frank overleed in december 1993.

Er is nogal wat gebeurd sinds die tijd. Na het overlijden van hun moeder raakten de broers verwikkeld in een financieel en juridisch conflict waarbij ze op ordinaire wijze openlijk over straat rolden en over en weer met modder smeten. De introverte Dweezil leerde zijn vader’s muziek heel knap noot voor noot na te spelen en tourt al meer dan tien jaar de wereld rond met een Frank Zappa tributeband, de extraverte Ahmet kreeg na het overlijden van zijn moeder de zeggenschap over de BV Zappa. De kiem van het conflict. Lees verder →

In 2005 kwamen ze ineens voorbij op het roemruchte MTV2, hét Britse tv-station voor alternatieve muziek. De zender kreeg een welhaast legendarische status dankzij een succesvolle post-punk revival en de wederopstanding van de alternatieve gitaarmuziek.

Franz Ferdinand, Interpol, The Rapture, The Strokes, White Stripes. Etcetera. En ineens klonken daar de zomerse, rustgevende, melodieuze vocalen van The Magic Numbers doorheen. Een band die ook qua presentatie een buitenbeentje was. Een stel volslanke neo-hippies die lak leken te hebben aan alle geldende trends maar toch hun weg wisten te vinden in het hectische muzieklandschap van die tijd. Lees verder →

Dat je nietsvermoedend een avondje Oefenbunker pikt. Als steun aan JazzBlazzt, een sympathiek initiatief dat provinciebreed geïmproviseerde muziek promoot en een podium biedt. En dat je dan wordt overreden door een muzikale tank. Een tank die zestig minuten daarvoor nog een zweefvliegtuigje was dat over het nietsvermoedende publiek dwarrelde. Enfin. Yodok III was in Landgraaf en dat hebben we geweten. Foto’s: René Bradwolff

Het was de naam Tomas Järmyr die me naar de zaal lokte. De Noorse drummer van (onder vele anderen) de psychedelische rockband Motorpsycho en één van de beste trommelaars van Europa. Samen met de Belgische gitarist en kunstenaar Dirk Serries en de Noorse tubaspeler Kristoffer Lo, vormt hij momenteel Yodok III. Tuba? Yes. En trompet.  Lees verder →

Jools Holland is bij de mensen van mijn generatie wellicht bekend van de new wave band Squeeze, waarmee hij vooral in de late jaren ’70 furore maakte. De kans dat de pianist vooral wordt geassocieerd met zijn BBC TV Programma Later… with Jools Holland en de jaarlijkse nieuwjaarsshow Hootenanny is echter vele malen groter. Inmiddels tourt hij ook alweer 25 jaar de wereld rond met zijn Rhythm and Blues Orchestra. Het 20-koppige gezelschap waarmee hij afgelopen donderdag neerstreek in de Limburgzaal in Heerlen. Foto’s: René Bradwolff

De tijden van Squeeze lijken verder weg dan ooit, al zat diens drummer Gilson Lavis nog steeds achter de kit en katapulteerde zanger Marc Almond ons ook fors terug in de tijd. Vroeger scoorde hij hits met het synthpopduo Soft Cell maar al snel schoot hij muzikaal diverse andere richtingen op. Zo nam hij vorig jaar samen met Holland en zijn orkest een album op en belandde hij aldus in Heerlen. In goed gezelschap, zo bleek. Want onder de andere gastvocalisten bevond zich ook de soul-en gospelgigant Ruby Turner. Nu moeten we dat ‘gigant; niet te letterlijk nemen want Turner was de enige persoon op de bomvolle bühne die nog kleiner was dan Holland zelf. Haar daden bleken echter minstens zo groot als die van de gedreven bandleider. Lees verder →

Born From Pain werd 22 jaar geleden opgericht en al snel een van de voornaamste vaandeldragers van de roemruchte M.O.C. (Mijnstreek Oost Crew) hardcore scene. Na acht albums, tournees over de hele wereld en shows met o.a. Hatebreed, Madball, Soulfly, Limp Bizkit, Slayer en Agnostic Front is ze nog steeds een belangrijke speler in de Europese scene. En als een band van dat kaliber ervoor kiest om de release show van haar nieuwe album in het uiterst bescheiden Café Bluff te organiseren dan weet je dat het wel eens een memorabele avond kan worden…  Lees verder →

Woensdagavond beleefde het Amsterdamse Muziekgebouw de première van de korte tour die het Utrechtse ensemble Insomnio, onder leiding van de Duitse dirigent Ulrich Pöhl, maakt met Frank Zappa’s ‘The Yellow Shark’. In 2013 speelde ze al enkele stukken uit dit werk maar deze keer komt het in al haar glorie voorbij, inclusief de passages waar vrijwel niemand de vingers aan durft te branden. En meer…

‘Het stuk is een rijke optocht van textuur in kleur. Het weerspreekt zijn volmaakte waanzin, en meesterschap. Frank regeert met Elmore James aan zijn linker- en Stravinsky aan zijn rechterhand. Hij regeert en overheerst met de vreemdste instrumenten.’ (Tom Waits over ‘The Yellow Shark’)

The Yellow Shark is het laatste album dat Frank Zappa uitbracht voor hij, een maand later, overleed. Het is een verzameling korte concertwerken bestaande uit oude stukken en nieuwe composities. Die laatste schreef hij voor Ensemble Modern, een internationaal ensemble voor moderne klassieke muziek, uit Frankfurt. Het album werd in 1992 live opgenomen tijdens concerten in Frankfurt, Berlijn en Wenen en zette Zappa definitief op de kaart als componist van serieuze hedendaagse muziek. Na de eerste uitvoering in Frankfurt, die live werd uitgezonden op TV, volgde een twintig minuten durende staande ovatie. Lees verder →