
Lang geleden stond hij in de grootste arena’s met zijn band Marillion maar toch koos Fish in 1988 voor een solo-carrière. Zanger én band behaalden daarna geen grote successen meer en overleefden de nineties en noughties enkel dankzij een grote hondstrouwe fanschare. Beiden zijn uiteindelijk uit een diep dal omhoog gekropen. Marillion is tegenwoordig actief in het theatercircuit en was als dusdanig vorig jaar al te bewonderen in de Rabozaal van het Parkstad Limburg Theater. Afgelopen zaterdag speelde Fish daar in de popzaal. Voor het eerst in Heerlen. Op de valreep, want de man heeft aangekondigd na zijn aankomende album te stoppen. Maar voor die tijd viert hij samen met de fans nog één keer de verjaardag van zijn beste album: Clutching At Straws. En dat was ook in Heerlen reden voor een feestje. Al ging dat niet zonder slag of stoot. Foto’s: René Bradwolff
Clutching At Straws. De inmiddels alweer 31 jaar oude mijlplaat van Marillion, zomaar live, hier om de hoek. Niet met Marillion maar met Derek William Dick, oftewel Fish. De Schotse zanger, frontman en onbetwiste leider van die band. En tekstschrijver. Niet onbelangrijk. Hij benadrukte het nog maar eens in de Limburgzaal: ‘I’m not a singer who writes, I’m a writer who sings.’ En dat is juist bij Clutching At Straws van belang, want dieper dan op dat album ging hij nergens. Het is een intense plaat over verslaving, en dan met name alcoholisme. Veelal vanuit het standpunt van de succesvolle artiest, die zichzelf een spiegel voorhoudt. Het is deels een biecht maar ook een monoloog. Een monoloog die bol staat van schizofrenie, radeloosheid, vervreemding en schuldbesef. Teksten die gehoord moeten worden. Doeltreffend verpakt in een soundtrack die alle emoties uiterst krachtig maar ook subtiel ondersteunt. Lees verder →