Vandaag was ik vooral bezig met uitleggen wie Steve Hillage is. En dan kan ik wel vertellen hoe invloedrijk en subliem deze Engelse space-, jazz- en progrockgitarist gitarist was en is en terloops wat namen droppen als Soft Machine, Gong, Simple Minds, The Charlatans of Sham 69. Of dat ie in 1997 op Pinkpop stond met zijn ambient dance act System 7. Boeiuh! Het enige dat telt is dat hij mij gisteren dé concertervaring van 2019 liet beleven.

In een dikke tien minuten tijd, tijdens de eerste twee van een reeks toegiften. Toen kwamen namelijk Light In The Sky en The Glorious Om Riff voorbij. Daarvóór was het al subliem. Met o.a. The Salmon Song, Solar Musick Suite, Lunar Musick Suite, The Dervish Riff… Van die dingen. En helemaal aan het slot zou zelfs nog I Never Glid Before voorbij komen. Enfin, de liefhebbers zitten bij het lezen van deze titels ongetwijfeld al te watertanden. Dát was inderdaad goud. Maar de combinatie van het speelse maar heftig rockende Light In The Sky en het beukende voortdenderende The Glorious Om Riff was platina. Het beste en meest overdonderende dat ik dit jaar in een concertzaal mocht meemaken. Lees verder →

Mosae Zappa wat was je waanzinnig, bizar, grappig, wonderbaarlijk, lief, verbindend, gewaagd en modderfokking goed! Starten met meer dan 150 mensen in de Oefenbunker, eindigen met 1.350 in de Limburgzaal. En daarna een dampende afterparty tot in de vroege uurtjes in een bomvol Café Bluff. Frank Zappa is still alive in Parkstad Popstad! Foto’s: René Bradwolff

We begonnen op vrijdagavond in Landgraaf met het bewonderenswaardige Zappa Talks dat diverse Frank Zappa-tracks en quotes door het vaarwater van een band als The Orb loodste. Het groovende Vlamp liet zich niet van de wijs brengen door een stuiterende kikker. Het fenomenale negenkoppige The Dangerous Kitchen trakteerde op een avondvullende Zappa ‘1988 style’ set inclusief blazers. Frans Theunisz doopte zijn grootste hit om tot Frenk Aon De Geng, lokte daarmee de meest uiteenlopende reacties uit, waarmee hij zijn plek op Mosae Zappa rechtvaardigde. The secret word was ‘bizarre’. Lees verder →

Heerlen! En wel hierom… Omdat wij er meermaals per jaar met open armen worden ontvangen om pal in het centrum ons ding te doen. ‘Ons’ is Mosae Zappa en ‘ons ding’ is het vieren van leven en werk van Frank Zappa, aan de hand van zijn muziek maar ook die van andere vrije geesten en muzikale grensverleggers. Met muziek uit diverse windrichtingen, artiesten van vele pluimages, culturele crossovers, muzikale en andere gektes waarvan 99% van de passanten nog nooit heeft gehoord omdat ze zich mijlenver buiten de mainstream begeeft. 

Submecha

Lees verder →

De comeback van Pukkelpop (16 t/m 18 augustus) was een feit. Eindelijk weer volop gitaren en (gelukkig) het bijbehorende publiek. Wegens gebrek aan tijd én inspiratie Pukkelpop 2019 in drie korte Facebook posts 😉

The morning after….Dag 1. De comeback-editie, na een paar slappe jaren met amper gitaren en weinig spannends. Damn wat was het ouderwets goed gisteren. Mijn toppers: MDC III, Idles, Plague Vendor, Franz Ferdinand, maar vooral Beraadgeslagen. Wow. Later meer. Nu verder.

The morning after… Pukkelpop dag 2. The morning after… de wervelstorm Cocaine Piss. Op een bijna old-school editie. Overvol programma met, naast de genoemde kampioen, Life, Gossip, Ezra Collective en The Streets die de top 5 completeren. Wordt vervolgd, nu dag drie. Later…

En toen was het klaar. Pukkelpop 2019 was in alle opzichten een top-editie. De beste sinds jaren. Waarover later ongetwijfeld meer. [NOT – red.] Gisteren waren het Johnny Marr en Prophets of Rage die de grootste vreugde brachten. Met Airbourne als runner-up. Shout-out naar Rob van Taxi 045 die ons dagelijks op tijd naar Hasselt bracht en ‘s nachts weer oppikte. Nu weer aan het werk!

Afgelopen zaterdag lokte Conincxpop voor de 37ste keer een grote groep muziekliefhebbers vanuit de weide omtrek naar het kerkdorp Elsloo. Je leest het goed. De 37ste editie. Dan doe je als gratis (!) festival dus duidelijk iets goed. En ook dit jaar viel weer alles op zijn plaats. De schitterende locatie op de oever van de Maas, de feilloze organisatie, prima voorzieningen en een uitstekende programmering. Want dat laatste is hetgeen Conincxpop vooral onderscheid van de meeste gratis festivals: Een uitgebalanceerde line-up zonder fillers of plat vermaak. Ze zet in op kwaliteit en het zijn dan ook voor een deel de connaisseurs die in juli steevast richting Elsloo trekken. Zaterdag werden ze weer ruimschoots bediend. Foto’s: René Bradwolff

Het eerste hoogtepunt diende zich al in de namiddag aan met Wucan, uit het Oost-Duitse Dresden. Een groovy maar desondanks stevige hardrockband met een vleugje Kraut, een snufje psych en de juiste attitude. En met een fenomenale frontvrouw, Francis Tobolksi, die naast haar zangkwaliteiten tevens een begenadigd gitarist bleek en bovendien raad wist met zowel dwarsfluit als (long time no see), waarmee ze vooral de oudere bezoekers wist te betoveren. Topband, topshow! Lees verder →

In 2001 sloegen twee progressieve giganten de handen ineen voor een Amerikaanse tour. Tool was op dat moment al tot eenzame hoogte gestegen binnen de progressive metal en King Crimson stond aan de wieg van het complete progrock-genre. Haar invloed op eerstgenoemde band is bovendien gigantisch. De verschillen tussen de twee zijn evident maar de overeenkomsten net zo opvallend. Dat bleek achttien jaar geleden al en werd een paar weken geleden nog eens onderstreept, toen zowel Tool als King Crimson Nederland vereerde met een bezoek. Lees verder →

Het was dé grote wens van Jan Smeets. Een reünie van The Police op de jubileumeditie van Pinkpop. De band die er in 1979 doorbrak omdat ze haar uiterste best deed om de invloedrijke, als presentator aanwezige, BBC-radiomaker John Peel te imponeren. The Police hapte niet maar Bonnefantenmuseum Maastricht strikte wél haar gitarist Andy Summers. Die is tegenwoordig vooral actief als fotograaf en was wel te porren voor een expo in de Limburgse hoofdstad én tijdens Pinkpop in Landgraaf. En alsof dat nog niet genoeg was werd daar ook nog een optreden aan toegevoegd. De avond voor Pinkpop in het Parkstad Limburg Theater in Heerlen. Lees verder →

The Cure

Wat was er weer veel gezever vooraf en wat was het weer een geweldig Pinkpop weekend. Soms lijkt het erop dat het succes van het festival evenredig is aan het gemopper. Misschien wel omdat de bezoekers dubbel genieten van het ongelijk van de zeurpieten die thuis voor de buis zitten. Feit is in ieder geval dat de jubileumeditie van het oudste jaarlijkse festival ter wereld een zeer geslaagde was. Mede dankzij een affiche met klinkende namen uit diverse hoeken van het muzikale spectrum. Al sloeg dat op zondag té ver door in een, op zijn zachts gezegd, zeer twijfelachtige richting. Een jammerlijk incident of een beangstigend voorteken? Foto’s: Bart Heemskerk/Pinkpop 2019

Maar laat ik vooral zelf niet beginnen met zeveren. Daarvoor viel er te veel te genieten deze editie. De indrukwekkende en grootse show van The Cure, dat twee uur en twintig minuten spookachtig en heftig doordenderde met een boeket tijdloze greatest hits als toegift. De uiterst aangename tijdreis aan de hand van Fleetwood Mac. Inclusief een indrukwekkend eerbetoon aan wijlen Tom Petty. Het uiterst goed geconserveerde The Pretenders, dat verraste met een energieke set. En ons eigen Mt. Atlas. Eindelijk een Nu Of Nooit-winnaar die doorhad waar ze stond en dat dít hun momentum was. Net als het onstuimige en explosieve Cage The Elephant en de excellerende Jett Rebel. Die laatste had lak aan het belachelijk vroege tijdstip waarop hij geprogrammeerd stond en speelde met zijn powertrio alsof zijn leven er vanaf hing. Lees verder →

Best Kept Secret is wat mij betreft al jarenlang het absolute hoogtepunt van het festivalseizoen. Uiteraard vanwege de steevast net zo diverse als spannende programmering. Maar er is meer dat de concurrentie in de schaduw zet… Lees verder →