Aan het einde van een normaal jaar zou ik me op dit moment buigen over mijn eindejaarslijstjes. Een favoriete bezigheid voor menige muzieknerd. Wat waren de albums en concerten die mij het afgelopen jaar de meeste vreugde schonken of de grootste indruk maakten? 

Hoe anders is het nu? Mijn laatste post voor deze is geplaatst op 31 december 2019. Exact een jaar geleden Het betreft mijn tien favoriete platen van dat jaar. Een dag eerder plaatste ik mijn live lijst online. Een divers boeket van memorabele shows van uiteenlopende artiesten als Fontaines DC, Cocaine Piss, Black Midi, Tool, Steve Hillage Band, Dweezil Zappa en Tool. Ik zie de lijst en heb het idee dat het allemaal alweer jaren geleden is. 

Head Music bleef een jaar leeg. 2020 Begon nog veelbelovend met The Whims of the Great Magnet, Mt. Atlas en The Machine in de Landgraafse Oefenbunker maar een paar dagen later ging de boel op slot. Oké, ik zag in het voorjaar een coronaproof concert van Vlamp, samen met een handvol andere gelukkigen in het Cultuurhuis in Heerlen. En omdat ik als DJ een set voor twee cameramensen mocht draaien was ik aanwezig bij De Nacht Van Pinkpop (met onder anderen The Ten Bells) en als presentator mocht ik genieten van een coronaproof festivalexperiment tijdens Bunkerpop. Maar daarmee was de koek in 2020 op.

Heb ik het gemist? Opvallend genoeg niet echt. Daarvoor bracht deze periode ook teveel moois ter compensatie. Rust en ruimte, de natuur in de nabije omgeving die zeker tijdens de eerste golf imposanter leek dan ooit. Hardlopen op straat zonder ook maar één auto te zien en in de wijk verrast worden door roofvogels op de lantaarnpalen. Heel even was de mens nietig en dat had ook wel iets. En er was eindelijk tijd om mijn platencollectie aan te vullen met langgezochte pareltjes uit de muziekgeschiedenis én ze nog te beluisteren ook, dat laatste schoot er de laatste jaren steevast bij in. Eindelijk draaide mijn platenspeler weer eens overuren. Oh ja. Er was ineens weer tijd om te lezen…

Toch was er één onderdeel van het concert- en festivalbezoek dat ik na een paar maanden begon te missen. De toevallige ontmoetingen. Het onverwacht tegenkomen van bekenden. Waarmee ik voorzichtig concludeer dat het sociale aspect van mijn concertbeleving blijkbaar al die tijd minstens zo belangrijk was als de muzikale component. Vandaar dus dat ik ook niet warmloop voor live streams of shows voor een handvol zittende bezoekers op afstand. Dan laat ik dus liever thuis een naald in een groef zakken.

Maar ondanks dat ik het afgelopen jaar niets te klagen heb gehad, hoop ik dat we ergens in het nieuwe jaar de draad weer voorzichtig kunnen oppakken waar ik haar eind december 2019 liet liggen. Omdat al dat concert- en festivalbezoek naast veel sociale vreugde ook nog iets anders cruciaals oplevert, namelijk herinneringen. Mooie herinneringen aan muziek maar vooral ook aan gebeurtenissen en dingen die je samen meemaakt. Iets om aan terug te denken, misschien wel juist als het even tegen zit of niet zo lekker loopt. Daarom moeten we weer samen dingen kunnen meemaken. Samen dingen kunnen ontdekken en samen kunnen genieten. En dan het liefst omringd met toffe mensen en favoriete muziek.

Persoonlijk ben ik wel weer toe aan nieuwe herinneringen maar ik hoop tegelijkertijd al het moois en de wijze lessen van het coronajaar ook nooit te vergeten. Het jaar waarin ik leerde dat sommige dingen die ik belangrijk vond eigenlijk helemaal niet zo belangrijk zijn.