Ooit is het ergens begonnen. Mijn passie voor muziek. Een tante bestookte me al op jeugdige leeftijd met plaatjes via een plastic mono platenspelertje. Een oom toonde me de betoverende wereld van Avro’s Top Pop. Toen ik 7 was kreeg ik voor mijn Communie een eigen platenspeler. Een oranje Lenco. Stereo. Mijn leven zou daarna nooit meer hetzelfde zijn en het draaien van plaatjes op mijn slaapkamer in Hoensbroek werd al snel mijn grootste hobby. Live muziek was voor mij nog ver weg in de mid-jaren ’70.

Totdat ik op een middag na school in de aula op mijn vader zat te wachten en ineens een stel muzikanten binnenwandelde. Gitaren werden uitgepakt, een drumstel opgezet en versterkers geïnstalleerd. Een half uur later hoorde ik voor het eerst dat volstrekt unieke overdonderende geluid van een live band. Het waren vooral de allereerste tonen die zich in mijn geheugen griften. De aftikkende drummer, de zanger/gitarist die op zijn vingers floot en vervolgens het nummer ‘Hey Girl’ van Gruppo Sportivo inzette. De rest viel in en ik was flabbergasted. Dit was wat ik wilde.

De band heette Chewing Gum. De zanger/gitarist was Peter Vellinga. De man die later furore maakte in de carnavalswereld. Als de helft van Duo Oetgesjlaope trok hij met groot succes de provincie door en in Hoensbroek werd hij een lokale held. De serieuze muzikant die ik destijds op school aan het werk zag verdween steeds verder uit beeld. Maar nooit helemaal.

Peter’s jaarlijkse optredens met zijn muzikale koempel Ivo Rosbeek, bassist Roy Ginsel, en zanger Paul van Loo, op carnavalsdinsdag in het knusse en ontwapenende Café Coba in de Hoofdstraat, werden legendarische happenings. Daar trakteerde hij op oude feestkrakers, sjoenkelwalsjes maar ook ballades met een lach en een traan. Ook kwamen er steevast liedjes voorbij van The Beatles, The Rolling Stones en The Doors. Peter Vellinga was ondanks alles namelijk vooral muziekliefhebber. Dat hoorde je. Dat zag je.

Onder leiding van Rosbeek werd besloten om een cd uit te brengen die de serieuze kant van Peter zou belichten: De Angere Kant. Luisterliedjes op mooie melodieën. Liefdevol, harmonieus, intiem en ontroerend. De tegenpool van de nar die velen in hem zagen. Een troubadour die met schijnbaar gemak als een kabbelend beekje meanderde langs country, jazz, doo-wop, chanson en pop. De soms breekbare liedjes herbergen teksten vol liefde, hoop en troost. Met vaak net zo breekbare zang. Het is niet mooier gemaakt dan het was. De Angere Kant is puur Peter.

Tijdens de productie van het album werd Peter Vellinga getroffen door een meedogenloze, slopende ziekte. Een situatie die veel nummers op De Angere Kant in een ander daglicht stelt. De emotie is voelbaar. De plaat werd op 28 augustus gepresenteerd in De Naamse Steen in Laar. Het zou Peter’s laatste optreden zijn. Een dikke maand later, op 4 oktober jl., overleed hij. Op 65 jarige leeftijd. Veel te vroeg.

In de krant en op tv passeerde zijn loopbaan de revue en werd uitgebreid afscheid genomen van de carnavalist Peter Vellinga. Laat ik daarom op deze plek, 40 Jaar na die eerste fluit van ‘Hey Girl’, afscheid nemen van de muzikánt Peter Vellinga. De zanger, de gitarist en de songschrijver.

Dankjewel Peter. We gaan je missen aan deze kant. Het ga je goed aan de angere…