Vanochtend, kort voor 8 uur. Vlak voor mijn trein arriveert klik ik nog even op mijn Twitter app. Om het nieuws te checken. Bovenaan staat een zojuist geplaatst bericht van nu.nl: “Zanger David Bowie op 69 jarige leeftijd overleden.” Ik denk meteen aan een hoax of slechte grap maar al snel blijkt het de realiteit. En die komt hard aan.

Als ik de trein betreed vecht ik tegen mijn tranen. Dat lukt ternauwernood. Raar eigenlijk, want ik ken de goede man natuurlijk helemaal niet. Wel luister ik al bijna 40 jaar vol bewondering, vreugde, ontroering en ter inspiratie naar zijn platen en zag ik hem een paar keer optreden. Bowie is een muzikale held waarvoor ik torenhoog respect heb. Vanwege zijn fabuleuze songs en muziek maar ook als trendsetter en persoonlijkheid. De man die naast zijn eigen carrière terloops die van Lou Reed en Iggy Pop naar de hoogste regionen katapulteerde. Een grootmeester. Lees verder →

Club OOR en de samenwerkende podia in Parkstad Popstad brengen de “Nacht van Pinkpop” terug naar de Oefenbunker in Landgraaf. Op zaterdag 13 juni is er, na afloop van het officiële Pinkpop-programma, een heuse afterparty in het intieme poppodium in Landgraaf met live muziek van acts die dit jaar op het Pinkpop festival spelen. Welke acts er zullen optreden blijft voor bezoekers een verrassing. Lees verder →

Wie onlangs door Heerlen heeft gelopen zal gezien hebben dat er iets broeit in de stad. Jonge en avontuurlijke ondernemers duiken steeds vaker op in het stadscentrum en bijzondere winkeltjes, creatieve werkplaatsen, pop-up stores, bakkerijtjes, concept stores en tattoo shops zagen het daglicht. Lees verder →

De Band: Robert Martin (zang/toetsen/sax/hoorn), Ray White (zang/gitaar), Chad Wackerman (drums), Tom Fowler (bas), Albert Wing (sax), Jamie Kime (gitaar).

De setlist: Chunga’s Revenge, You Are What You Is, Ain’t Got No Heart, Marqueson’s Chicken, I’m The Slime, Dupree’s Paradise, Trouble Every Day, Village Of The Sun, Zomby Woof, The Orange County Lumber Truck, What’s New In Baltimore, Society Pages, Bamboozled By Love, City Of Tiny Lights, Andy, Whipping Post, Peaches En Regalia. Lees verder →

Hou je van Can of Hawkwind? Spits je je oren bij het horen van termen als Kraut en Psychedelica? Dan is De Oefenbunker in Landgraaf op 18 september voor jou the place to be. Op die dag staat daar namelijk The Cosmic Dead op de planken om je te trakteren op dreunende grooves en spacende trance-jams. In de UK al een gevestigde naam en hier zomaar op een donderdagavond in het meest knusse popzaaltje beneden de rivieren. En om het allemaal nog mooier te maken mag ik via De Afgrond 2×2 tickets weggeven. Het enige dat je daarvoor hoeft te doen is een email sturen naar redactie@afgrond.org onder vermelding van “Cosmic Dead”. Hoe gemakkelijk kan het zijn…

The Crimson ProjeKCt is een spin-off van de Engelse progrock-gigant King Crimson. De band die het genre en zichzelf sinds 1969 blijft heruitvinden. Inmiddels evolueerde de band van symfonische rock naar een op zichzelf staand genre dat alle uithoeken van het muzikale spectrum verkent. Terwijl heel het land zich afgelopen zaterdag in oranje hulde, kleurde de Limburgzaal karmijnrood. Foto’s: René Bradwolff.

Eigenlijk is The Crimson ProjeKCt een combinatie van twee bestaande trio’s. Stick Men, met drummer Pat Mastelotto en Tony Levin op Chapman Stick en bas, en het Adrian Belew Power Trio rondom de gelijknamige zanger/gitarist. Het ene gezelschap staat links op het podium, het andere rechts. Oprichter en roerganger Robert Fripp heeft deze keer voor de eer bedankt maar gaf wel zijn nadrukkelijke goedkeuring aan het project. Lees verder →

Het was begin jaren ’80 tijdens de muziekles op de middelbare school dat ik geïnteresseerd raakte in Frank Zappa. In het lesboek ‘Met De Muziek Mee’ werd een hoofdstuk aan hem en zijn Mothers Of Invention gewijd. Via de bijbehorende geluidscassette behoorde ook zijn nummer ‘Plastic People‘ uit 1967 tot de leerstof. De bijbehorende foto toonde Zappa’s markante kop met die iconische snor. Daar wilde ik meer van horen.

Bij de fonotheek in Heerlen leende ik het dubbelalbum ‘You Are What You Is’ uit 1981. Vol verwachting zette ik thuis de naald in de groef van kant 1. Wat ik hoorde had niets te maken met de muziek uit de klas. Het klonk gelikt, leek op reggae en bevatte rare stemmetjes. En daarna volgde een country song. Nummer drie ‘Doreen‘ dáár kon ik iets mee, maar het kinderdeuntje dat er op volgde was ook weer niet aan mij besteed. Ik geloof niet dat ik het destijds vier plaatzijden heb volgehouden. ‘You Are What You Is’ ging retour en ik stortte me weer op de vertrouwde albums in mijn platenkast. Led Zeppelin, David Bowie, Pink Floyd, Queen… Lees verder →

“One chord is fine. Two chords are pushing it. Three chords and you’re into jazz.”

1987: Pinkpop streek eenmalig neer in Baarlo en voltrok zich in de stromende regen. Iggy Pop, Echo And The Bunnymen en Hüsker Dü gedijden prima onder het donkere wolkendek. Ik bracht het grootste deel van de dag verder door onder een plastic zeil maar tegen het einde lokte een schimmige figuur in een stoer grijs motorjack me richting podium. Omringd door stoere jonge gasten in zwarte leren jasjes vuurde hij met monotone stem een pak indrukwekkende songs op me af, waarvan ik eigenlijk alleen maar ‘Sweet Jane’, ‘Satellite Of Love’ en het onvermijdelijke ‘Walk On The Wild Side’ herkende. Het was mijn eerste échte kennismaking met Lou Reed.
Lees verder →

De schande van Heerlen.