Vanochtend, kort voor 8 uur. Vlak voor mijn trein arriveert klik ik nog even op mijn Twitter app. Om het nieuws te checken. Bovenaan staat een zojuist geplaatst bericht van nu.nl: “Zanger David Bowie op 69 jarige leeftijd overleden.” Ik denk meteen aan een hoax of slechte grap maar al snel blijkt het de realiteit. En die komt hard aan.

Als ik de trein betreed vecht ik tegen mijn tranen. Dat lukt ternauwernood. Raar eigenlijk, want ik ken de goede man natuurlijk helemaal niet. Wel luister ik al bijna 40 jaar vol bewondering, vreugde, ontroering en ter inspiratie naar zijn platen en zag ik hem een paar keer optreden. Bowie is een muzikale held waarvoor ik torenhoog respect heb. Vanwege zijn fabuleuze songs en muziek maar ook als trendsetter en persoonlijkheid. De man die naast zijn eigen carrière terloops die van Lou Reed en Iggy Pop naar de hoogste regionen katapulteerde. Een grootmeester.

Ik neem plaats in een coupé vol scholieren en forenzen en check de social media. Zonder enige notie van de mensen om me heen. Pas tien minuten later merk ik de vrouw tegenover me op. Geblondeerd haar, zwarte nagellak. Eén hand omklemt haar iPhone waarop steeds berichten verschijnen, de andere veegt een traan van haar wang. Ze scrolt door haar berichten en huilt. Op haar scherm staat nu een foto van Bowie. Als er even oogcontact is wordt er begripvol geknikt. Ze ziet blijkbaar aan me wat ik voel en ze weet dat het wederzijds is.

Ineens schalt vanuit een andere smartphone, elders in de coupé, Heroes door de trein. Gevolgd door een snikkend “sorry.” Mijn overbuurvrouw en ik schieten even in de lach. De dood van Bowie maakt blijkbaar veel los. Zelfs in een bomvolle spitstrein.

Even later op mijn werk verrast Giel Beelen me door de hele ochtend alleen maar Bowie te draaien. De eerste plaat die ik hoor is Lazarus. Prijsnummer van zijn laatste meesterwerk Black Star dat drie dagen geleden verscheen. “Look up here, I’m in heaven / I’ve got scars that can’t be seen / I’ve got drama, can’t be stolen / everybody knows me now.”

Lazarus. De Bijbelse figuur die volgens het Johannesevangelie door Jezus uit de dood werd opgewekt nadat hij vier dagen voordien gestorven was. Maar dat is nu ijdele hoop. Het is voorbij. Bowie heeft de wereld verlaten. Een wereld waarin hij zich niet altijd thuis voelde. De berustende woorden waarmee Lazarus eindigt ervaar ik dan ook als troostend. “Oh I’ll be free / Just like that bluebird / Oh I’ll be free / Ain’t that just like me?”

Bowie is vrij. Bowie is weg. Bowie is dood. Maar wat blijft is een enorme hoeveelheid muziek die nog steeds voor bewondering, vreugde, ontroering en inspiratie zorgt en zal blijven zorgen. Muziek die er ooit voor zorgde dat veel mensen zich vrij voelden. En dat is mooi.

En voor die mevrouw die per ongeluk Heroes door de trein liet klinken: Nóóit verontschuldigen voor het draaien van die plaat. Waar en wanneer dan ook. Say it loud and say it proud: We can be heroes, just for one day!

Thank you David Bowie!