“One chord is fine. Two chords are pushing it. Three chords and you’re into jazz.”

1987: Pinkpop streek eenmalig neer in Baarlo en voltrok zich in de stromende regen. Iggy Pop, Echo And The Bunnymen en Hüsker Dü gedijden prima onder het donkere wolkendek. Ik bracht het grootste deel van de dag verder door onder een plastic zeil maar tegen het einde lokte een schimmige figuur in een stoer grijs motorjack me richting podium. Omringd door stoere jonge gasten in zwarte leren jasjes vuurde hij met monotone stem een pak indrukwekkende songs op me af, waarvan ik eigenlijk alleen maar ‘Sweet Jane’, ‘Satellite Of Love’ en het onvermijdelijke ‘Walk On The Wild Side’ herkende. Het was mijn eerste échte kennismaking met Lou Reed.

In 1992 stond Reed weer als Pinkpopheadliner op de planken. Nu als passende afsluiter na legendarische shows van onder anderen Soundgarden en Pearl Jam. Opnieuw op een duistere editie die werd geteisterd door regen- en onweersbuien. Opnieuw was het groots.

Via een Greatest Hits album was ik toen al bij zijn succesplaat ‘Transformer’ beland en ontdekte ik de bananenplaat van The Velvet Underground: protopunkband, aartsvader van vrijwel elke denkbare alternatieve rockband en brutale rauwe tegenhanger van de West-Coast hippiebeweging. Mijn meest gedraaide plaat in die periode was echter ‘New York’. Reed’s verrassende en ijzersterke comeback uit 1989. Een onopgesmukte verhandeling over New York in het Reagan-tijdperk.

Desondanks ligt het uit 1973 stammende ‘Berlin’ me tot de dag van vandaag het nauwst aan het hart. De georchestreerde conceptplaat over een tot mislukken gedoemd koppel tegen de achtergrond van het kille en gespleten Berlijn ten tijde van de koude oorlog. ‘Berlin’ verhaalt over drank-, drugsgebruik, geweld en zelfmoord en staat genoteerd als één van de meest deprimerende platen ooit. Toch is zij tegelijkertijd ook ontroerend en bloedmooi. ‘Berlin’ draaide veelvuldig zijn rondjes tijdens een moeilijke periode in mijn leven. Misschien wel omdat Lou Reed me vertelde dat het altijd erger kon. Of was het gewoon lekker om af en toe te zwelgen in zelfmedelijden? Feit is dat er na beluistering van mijn favoriete nummer ‘The Bed’ altijd weer een beetje hoop gloorde of een straaltje licht binnen viel.

In 2011 verraste Lou Reed met zijn spraakmakende samenwerking met Metallica. Het gezamenlijke album ‘Lulu’ oogstte vooral kritiek en hoon. Lou Reed lag er niet van wakker: “Ik heb toch al geen fans meer over, die liepen al weg na ‘Metal Machine Music’ in 1975.” Net als dat album, een aaneenschakeling van gitaarfeedback, werd ‘Lulu’ in diverse media bestempeld als één van de slechtste albums aller tijden. Tegenwoordig wordt ‘Metal Machine Music’ gezien als een baanbrekende voorloper van Industrial, Noise Rock en moderne geluidskunst. Zelfs ‘The Velvet Underground & Nico’ was in 1967 een regelrechte flop en werd pas tien jaar later enigszins op waarde geschat. Tegenwoordig wordt het album alom gelauwerd als een van de beste en meest invloedrijke albums ooit.

Hoe de wereld over enkele jaren tegen het in 2011 door de massa volstrekt onbegrepen ‘Lulu’ aankijkt zal Lou Reed nooit te weten komen, maar het album gaat hoe dan ook de boeken in als zijn laatste. Best mooi eigenlijk voor de misschien wel meest succesvolle onbegrepen artiest die de popgeschiedenis ooit heeft gekend.

Ik ga Lou Reed missen. Juist in deze tijd, waarin nagenoeg alle authenticiteit, controverse, eigenzinnigheid en risico uit de popmuziek lijkt te zijn verbannen en niemand meer zijn nek durft uit te steken. Lou Reed had schijt aan de wereld en deed waar hij zin in had: “Er is maar een bepaalde hoeveelheid tijd en je kunt daarin doen wat je maar wilt want het is jóuw tijd”.

Lou Reed overleed zondag 27 oktober 2013 op 71-jarige leeftijd.