FortaRock begon zes jaar geleden in Nijmegen als kleinschalig metalfestival in Park Brakkenstein. Dankzij headliners als Rammstein en Iron Maiden verhuisde het evenement in 2013 naar het Goffertpark onder de noemer FortaRock XL. Omdat er dit jaar geen grote headliner kon worden gestrikt deed het festival weer een stapje terug. Fortarock L? Wat mij betreft een prima keuze.

De entreeprijs werd verlaagd naar normale proporties en het terrein verkleind. Minder massaliteit komt vaak ten goede aan de sfeer. De aanwezigheid van een stadionact betekent doorgaans dat een groot deel van het publiek weinig interesse toont in de overige bands en vaak al vanaf de aanvang voor de mainstage bivakkeert in afwachting van de finale.

Niets van dat alles op Fortarock 2015, dat toch nog zo’n 15.000 bezoekers trekt. Zoals zo vaak spelen de leukste en interessantste acts op de kleinere podia. In dit geval twee stuks. Helaas steeds tegelijkertijd zodat er pijnlijke keuzes moeten worden gemaakt. Zo mis ik de thrashgigant Exodus vanwege de keuze voor Red Fang. Die stellen gelukkig niet teleur. Hun groovende stonermetal blaast me omver zoals verwacht. “Sterke songs, strakke set en geen gezever. Rock And Roll zoals het hoort: compromisloos en in your face.” Regels uit mijn Pukkelpop 2014 verslag die ook op Fortarock 2015 van toepassing zijn.

Ook de keuze van Clutch ten koste van Hatebreed pakt goed uit. De band is met haar bluesy, soulvolle sound een welkome afwisseling tussen alle loodzware riffs. Van funky hardrock a la Mothers Finest tot swingende boogy uit de ZZ Top school. Soms moet ik heel even denken aan de Coverdale/Hughes Deep Purple. Maar dan met een aanstekelijke portie humor en gekte. “Let’s play a song about driving a hotrod into space.” Bovendien is Clutch vandaag de enige band met een mondharmonica en wordt er, ja het is waar, daadwerkelijk gedanst op Fortarock.

En dan is er natuurlijk de band waar ik vooraf het meest naar uitkeek. Venom. Oervaders van de thrash-, speed- én blackmetal. De bandnaam die in 1982 met een zwarte marker op mijn schooltas stond geschreven. Het doorbraakalbum ‘Black Metal’ fungeerde dat jaar namelijk prima als tegengas voor de aalgladde hitparademeuk van destijds. Dat de band en passant een hele generatie metalbands zou inspireren had ik toen nog niet kunnen vermoeden. Als een Motörhead on speed met brute, loeihard gespeelde blues-schema’s en voor die tijd behoorlijk shockerende teksten.

Aangezien Venom in die tijd niet werd gehinderd door de voor metal gewenste speltechniek (het is niet voor niets dat de band de eretitel ‘long haired punks’ omarmde) stelde de band live nog al eens teleur. De vraag is dan ook hoe dat 33 jaar later zal zijn. Het antwoord komt al snel: Venom klinkt in 2015 strakker dan ooit. Aangezien de nadruk ligt op het bekende werk uit de vroege jaren ’80 is het ook een groot feest der herkenning. Dat wordt helaas bruut afgebroken door de tijdslimiet waardoor de kroon op het werk (het afsluitende spektakelstuk ‘Witching Hour’) wordt geskipt omdat headliner Slipknot blijkbaar stipt op tijd moet beginnen op de mainstage.

Het gemaskerde Slipknot doet precies wat van haar wordt verlangd; ze zet een strakke vette show neer. Aanvankelijk best tof maar gaandeweg ligt de nadruk meer op de bekende volksmennerij van zanger Corey Taylor en minder op de muziek. De show is tegen die tijd al tig keer over the top gegaan en de songs zijn duidelijk ondergeschikt aan alle spektakel. Continue ronddraaiende drumstellen, zwevende keyboards… Na een half uur über-Amerikaanse van minuut tot minuut geregisseerde heavy metal-poppenkast zoek ik de uitgang op.

Eenmaal buiten de poort ben ik Slipknot alweer helemaal vergeten en denk ik alleen nog maar aan de drie acts die Fortarock 2015 voor mij tot een geslaagde editie maakten: Red Fang, Clutch en Venom. Drie zeer uiteenlopende bands met één belangrijke overeenkomst die ik kan samenvatten in vijf woorden: Kick Ass Rock And Roll. Zonder maskers maar met zichtbaar spelplezier.

Fortarock vond op 6 juni 2015 plaats in het Goffertpark in Nijmegen.