Johnny Marr

Terwijl we op woensdag de camping opdraaiden meldde Studio Brussel dat Major Lazer als vervanger van Neil Young & Crazy Horse was toegevoegd aan de line-up. Een carnavals-act in plaats van een der grootste nog levende rock-legendes. De derde domper na de afzeggingen van Slayer en Rainy Milo, twee andere namen die hoog op mijn lijstje prijkten. Een dik uur later, in het Kiewitse gras rond de barbecue met de eerste klanken vanaf het festivalterrein op de achtergrond, was alle leed alweer vergeten. Klaar voor en zin in Pukkelpop. Hoogmis der alternatieve muziek in een immer gemoedelijke en relaxte (Belgisch) Limburgse ambiance. 200 Bands op acht podia… hey ho let’s go! Foto’s: Koen Kneppens.

Pukkelpop staat te boek als een driedaags festival maar dankzij de groeiende populariteit van de voorafgaande Boilerparty bevonden zich op woensdagavond al zo’n 35.000 bezoekers op het terrein. De officiële opening vond er plaats met knallend vuurwerk en stevige beats. Een dag later liep de teller op tot boven de 60.000 en kwamen ook de niet-danslustigen aan hun trekken. Ondanks de diverse afzeggingen was er voldoende te genieten met, wat mij betreft, de shows van Johnny Marr, Jagwar Ma, The Soft Moon en Quicksand als absolute hoogtepunten.

Top
Johnny Marr, vooral bekend als gitarist en co-songschrijver van The Smiths, heeft een heel behoorlijk solo-album in de schappen met daarop een pak songs dat ook live goed uit de verf komt. Toch geraakt zijn Pukkelpopshow pas écht in de buitencategorie tijdens de Smiths-classics ‘Stop Me If You Think You’ve Heard This One Before’, ‘Bigmouth Strikes Again’ en ‘How Soon Is Now’ en werd deze zowaar memorabel tijdens een bloedstollende uitvoering van ‘There Is A Light That Never Goes Out’. Honderden vierkante meters kippenvel en in de Marquee. En dan ook nog een cover van The Clash er in gooien… “Een grote popgod” schreef Humo terecht.
Jagwar Ma kwam helemaal uit Australië naar Kiewit om ons mee te nemen naar het Manchester van de jaren ’90. Happy Mondays, Stone Roses… Kortom: Madchester rave. Het bonkte, het stampte, het zweefde en nondezjuu het SWINGDE. Stilstaan was onmogelijk ondanks de tropische temperatuur in de Castello. Feest met een hele grote F.
The Soft Moon kreeg ons ook aan het dansen maar tapte uit een heel ander vaatje. Een gitzwart vaatje vol metalen beats, voortdenderende bassen en zweverige klanktapijten. Denk aan Sisters Of Mercy, Joy Division, The Cure en Suicide maar dan feller en eigentijdser. Ongelofelijk dat een trio uit het zonovergoten Californië in staat is tot deze onheilspellende venijnige mix van new wave, postpunk, noise en kraut. Zonder franje, compromisloos en overweldigend.
Quicksand kwam na 19 jaar terug naar Pukkelpop met een bak nostalgische post-hardcore om ú tegen te zeggen. Met een randje van alternatief metaal. Quicksand plaatste zichzelf ergens tussen Tool en Hüsker Dü. Frontman Walter Schreifels genoot zichtbaar van deze grootse come back, de oudere fans stonden eveneens te glunderen of gingen ouderwets los in de moshpit. De kids knikten instemmend mee. Grandioze terreur las ik ergens. Dekt de lading perfect.

Jagwar Ma

Subtop
Maar er viel uiteraard meer te genieten. Te beginnen op de donderdag, toen Allah Las ons in de vroege ochtend verraste met aangename garage-surf. Fucked Up zocht die middag de grenzen van de hardcore op met haar sterke baanbrekende songs en een verpletterende performance.
Animal-Music opende mijn Pukkelpopvrijdag met snoeiharde dubstep en drum and bass op zijn punkst en op zijn britst. Cerebral Ballzy blies me omver met haar snelle onstuimige old school NYC punk. Eels grossierde in prima bluesy songs met hier en daar een twist en werd voorgezeten door een hysterische pias met een afwisselende en humorvolle show als resultaat.
Op zaterdag deed !!! haar Booch!-feestje nog eens over en bleek Franz Ferdinand helemaal terug met dezelfde looks en sounds als tijdens haar hoogtijdagen en dus net zo lekker alleen minder verrassend.

Middenmoot
Parquet Courts kenden een valse start maar klonk daarna bij vlagen best lekker en punky. Kendrick Lamar had een behoorlijk soulvolle band achter zich hetgeen zijn gerap een stuk draaglijker maakte. Miles Kane britpopte zich keurig door zijn inmiddels vertrouwde setlist heen maar bereikte helaas nergens het niveau van zijn recente intense Pinkpopshow. Savages bracht het ijzersterke materiaal van het debuutalbum ‘Silence Yourself’ vol overtuiging maar na een half uur lag de eentonigheid op de loer.
Factory Floor had beestachtige beats in huis maar kwam op de Pukkelpopvrijdag met haar monotone death-disco niet helemaal van de grond in de veel te hete Castello. Sylosis was een verademing met haar onversneden metal die soms zelfs aardig ouderwets naar de 80’s rook. Chvrches deed stevig haar best om mijn hart te veroveren maar diens vrolijke swingende electropop was me te braaf om écht grote indruk te maken. The Prodigy bouwde haar gebruikelijke feestje rondom de bekende hits maar wist niet zo’n mokerslag uit te delen als drie jaar geleden.
De zaterdag begon verrassend met de antieke Amerikaanse bluegrass van Pokey LaFarge. Clock Opera deed denken aan Coldplay met een dansbare kronkel. Het puike Bosnian Rainbows klonk een stuk toegankelijker dan je op basis van Omar Rodriguez’ CV zou verwachten maar is daardoor ook minder spannend dan zijn voorgaande projecten. Alabama Shakes overtuigde met lekker rauwe southern soulrock en deed soms in de verte even denken aan Janis Joplin. Deep Vally voerde een White Stripeje op en kwam daar vanwege de performance en als Best Geklede Band nog mee weg ook. The Knife Shaking The Habitual Show leek een aflevering van Avro’s Toppop anno 1981 inclusief aerobics met playbackende danseressen, riep bij mij vooral herinneringen op aan Doris D & The Pins en was juist daarom weer amusant. Opeth switchte schijnbaar uit de losse pols tussen metal, prog en psychedelica en deed net zo lief aan boze grunts als aan zoetgevooisde meerstemmige vocalen en deed dat prima.

The Soft Moon

De rest
Merchandise en Mikal Cronin deden braaf hun ding maar dat was voor mij niet genoeg. Deftones was geen schim meer van de nu-metal machine van weleer. Nine Inch Nail mixte techno met metal maar bleef te afstandelijk en kil om tot me door te dringen. Eminem zorgde voor amusement met zijn spectaculaire show en een handvol bekende hits maar daar is dan ook meteen alles mee gezegd. Noisettes bleek ziel-, talent- en fantasieloos als altijd. Het depri-hipsterknuffelbandje The XX had bij gebrek aan alles dat popmuziek leuk maakt niets op een prominent tijdstip op de mainstage te zoeken.

Festivalmomenten
En dan waren er nog de zogenaamde ‘festivalmomenten’. Nick Offer van !!! die een doodsmak maakte vanaf een kantelende speaker en terwijl hij niet meer recht kwam liggend op de grond bleef doorzingen alsof er niets aan de hand was. Eminem die na 100 keer “Brussels!” nog niet doorhad dat ie in het pittoreske Kiewit in een wei stond. Opeth-zanger Mikael Åkerfeldt die daar nog een schepje bovenop gooide en weinig vrienden maakte met zijn welgemeende “Thank You Holland!” Zanger E van Eels die er schik in had om de aanwezige Neil Young-fans te pesten door een klassieker van de goede man aan te kondigen en vervolgens met ‘Beast Of Burden’ van de Stones op de proppen te komen. Gelukkig maakte hij het daarna dubbel en dwars goed met een prachtige versie van Young’s ‘Cinnamon Girl.’

Where there’s music and there’s people
Maar hét moment en tevens hoogtepunt van mijn Pukkelpop 2013 was de aanblik van het publiek in de Marquee tijdens Johnny Fuckin Marr’s ‘There Is A Light That Never Goes Out’. Er werd gedanst, gezongen, gelachen, gehuild en even leek er buiten The Marquee geen festival meer te bestaan. Alsof de tent met haar bezoekers en de grote Marr wegzweefde op een wolk van nostalgie, emotie en hemelse melodieën. Tijdens het slotakkoord tilde de overdonderde Marr zijn gitaar boven het hoofd terwijl het publiek bleef doorzingen. Take me out tonight / Where there’s music and there’s people / And they’re young and alive. Jong zijn we al lang niet meer maar wel fuckin alive. There is a light that never goes out! Op naar Pukkelpop 2014!

De 28ste editie van Pukkelpop vond plaats van 14 t/m 17 augustus in Kiewit – Hasselt. Fotoreportages van het festival vind je hier. Voor meer Pukkelpopnapret kun je terecht bij Humo, Go For Music en De Morgen.

Head Music’s Pukkelpop top 10
1. Johnny Marr
2. Jagwar Ma
3. Quicksand
4. The Soft Moon
5. Franz Ferdinand
6. Animal-Music
7. Cerebral Ballzy
8. !!!
9. Fucked Up
10. Eels