20 November vond na een afwezigheid van vijf jaar eindelijk weer een editie van Sinner’s Day plaats. Hoogmis van de New Wave in de Ethias Arena in het Belgische Hasselt. Back in black, terug naar de (voornamelijk) eighties.
PIL was wat mij betreft de absolute topper. Vette sound, beukende dansbare postpunk-songs en de onnavolgbare John “fucking bollocks” Lydon als spreekstalmeester. Tuxedomoon was weer hoogstaand en spannend maar qua setting minder geschikt voor een festivalhal als deze. D.A.F. zorgde voor feestelijke taferelen met de electroknaller ‘Der Mussolini’ maar een groot deel van de setlist haalt dat niveau niet waardoor het op momenten een beetje saai wordt.
The Cassandra Complex kwam stroef op gang maar revancheerde zich gaandeweg met een heel behoorlijke show. The Beat klonk wat braafjes maar het was was toch aangenaam meewiegen op haar ska- en rocksteady klanken. Tricky was een vreemde eend in de bijt. Ik heb niets met zijn muziek en het gros van de aanwezigen ook niet, getuige de akelig lege zaal en de magere respons. Vreemde keuze van de organisatie. Gelukkig was er als alternatief een dance-area waar een keur aan dj’s de fijnste en duisterste wave, punk, electro en EBM plaatjes draaide.
The Sisters of Mercy trok meer publiek maar is mijns inziens verworden tot een parodie op zichzelf, die op de automatische piloot en semi-live (en de enige gitaar die niet grotendeels uit een computer kwam was was niet gestemd) toewerkte naar die ene échte kraker: ‘Temple of Love’. Maar die hakte er wel lekker in. De vergelijking met DAF drong zich dan ook op.
De eervolle vermelding gaat naar Orchestral Manoeuvres in the Dark, dat met haar oude synth hits de hele zaal aan het dansen kreeg en voor een uitgelaten feeststemming zorgde. Vooral tijdens ‘Locomotion’, inclusief bescheiden moshpit. “Paul, there are Public Image and Sisters Of Mercy fans dancing to our cheesy eighties softpop.” Maar geen paniek; “your secret is safe with us.”
Conclusie: Topdag in Hasselt. Volgend jaar weer!
Head Music 