Dweezil Zappa tourt al weer heel wat jaartjes rond met een eerbetoon aan zijn vader. Voor de mensen die al een paar decennia onder een rots liggen, dat is dus Frank. Zappa. De componist, gitarist, zanger, filmmaker, producer, songschrijver, politiek commentator, activist en humorist die in 1993 veel te vroeg overleed en juist in deze roerige tijden node wordt gemist. Afgelopen woensdag stond zijn zoon in 013 met een set vol nostalgie een verrassingen.

Na een carrière als solomuzikant, tv presentator en acteur richtte Dweezil Zappa in 2006 Zappa Plays Zappa op. Om de muziek van zijn pa levend te houden en nieuwe generaties live kennis te laten maken met diens omvangrijk oeuvre. Toen nog in grote zalen met Zappa alumni Steve Vai, Terry Bozzio en Napoleon Murphy Brock, maar inmiddels bescheidener, op eigen kracht en wegens juridische familietoestanden (waar we het nu eens niet over gaan hebben) als Dweezil Zappa Plays Whatever the F@%k He Wants. Met de toevoeging ’50 Years of Frank’, zodat daarover geen enkele onduidelijkheid bestaat.

Zoals altijd weet Dweezil de sound van zijn pa akelig dicht te benaderen en als de uitdrukking ‘technisch perfect’ ooit van toepassing was op één van zijn shows was het deze keer wel. De sound, de speltechniek, het ogenschijnlijke gemak… Met een adembenemende versie van ‘Inca Roads’ als absolute tour de force.

Het was sowieso een bijzondere avond in Tilburg en dat kwam mede door de setlist. Dweezil koos, in tegenstelling tot de meeste andere tourende Frank Zappa tributes, niet voor het ‘bekende’ werk maar greep veelvuldig terug op de oudste incarnaties van The Mothers (Of Invention). Van de oerversie uit 1966 tot en met de Flo & Eddie gekte in de vroege seventies. En met name voor die laatste periode heb ik altijd een zwak gehad. ‘Chunga’s Revenge’, ‘Filmore East’, ‘Just Another Band From LA’ en ‘200 Motels’… Toen Zappa had bedacht dat het wel grappig zou zijn om de (uitmuntende en prettig gestoorde) lead zangers (en later ook de bassist) van de hitformatie The Turtles aan zijn band toe te voegen. Met een onwaarschijnlijke combinatie van kolder en rockmuziek als gevolg. Niet de meest geliefde periode in Zappa kringen maar er waren tijden dat je mij ’s nachts wakker mocht maken voor een half uur of langer durende versie van ‘Billy The Mountain’.

Terug naar het heden. Met oudgediende Sheila Gonzalez en Cian Coey in de gelederen heeft Zappa junior twee krachtige soulvolle strotten in huis die de vocalen van Flo & Eddie moeiteloos evenaren. En aangezien gitarist Adam Minkoff bovendien gezegend is met een stemgeluid dat in de lage regionen als Zappa zelf klinkt maar in de hoogte George Duke naar de kroon steekt, is de keuze voor genoemde era geen vreemde.

Verder doet deze soulvolle soms funky insteek denken aan het album ‘Philly ’76’, waarop powerwoman Lady Bianca diverse FZ klassiekers van een scheut zwarte swing voorziet. Dat een deel van de setlist in Tilburg bestaat uit die uitvoeringen is vast geen toeval. Het maakt de huidige Dweezil tour in ieder geval een stuk interessanter dan de voorgaande.

Maar toch wringt er iets. Dweezil Zappa mag momenteel dan wel een spannendere setlist en aanpak hanteren dan de diverse overige tourende Frank Zappa alumni, tegelijkertijd ontbreekt er iets dat bij de veteranen wél aanwezig is: De onversneden passie en emotie bij het spelen en horen van Frank Zappa’s muziek. De alumni spelen alsof hun leven er vanaf hangt en uit alles blijkt hun liefde voor hun oude meester en zijn werk. Werk dat niet zelden op maat geschreven werd met de unieke kwaliteiten van de muzikanten in het achterhoofd. En dat vaak handelt over situaties en gebeurtenissen waarvan zij zelf getuige waren. Banned From Utopia en The Grandmothers (de bekendste tributes) spelen eigen werk, Dweezil en co spelen covers. Dat hoor je en ja, dat zie je ook. Het allemaal iets zakelijker.

Maar is het daarom ook slechter? Speltechnisch gezien zeker niet. En met een gewaagde setlist als die van afgelopen woensdag kun je Dweezil ook niet betrappen op gemakzucht. De manier waarop een stukje ‘Back In Black’ (AC/DC) in ‘It Can’t Happen Here’ is verwerkt en later flarden van Olivia Newton John’s ‘Physical’, Van Halen’s ‘Jump’ en ‘Sussudio’ van Phill Collins passeren tijdens ‘Dinah-Moe Humm’ zijn geheel in geest van good old Frank. Net als de running Chakah Khan gag. De lol op het podium is op die momenten oprecht en laat oude tijden even herleven.

En dan wordt op het einde nog even de Beatles klassieker ‘I Am The Walrus’ er tegenaan gegooid. Net zoals pa dat deed tijdens zijn laatste live show, op 9 juni 1988 in Genoa, Italië. Met meteen daarna een afsluitend stukje ‘Mudshark’ en uiteindelijk nog een paar afsluitende danspasjes op ‘Sussudio’.

In gedachte zie ik Flo & Eddie over het podium springen. Wie weet… Ooit…

Gezien: Dweezil Zappa Plays Whatever the F@%k He Wants (18 oktober 2017, 013 – Tilburg)

Setlist: Latex Solar Beef, It Can’t Happen Here, You’re Probably Wondering Why I’m Here, Bow Tie Daddy, Harry You’re a Beast, The Orange County Lumber Truck, Motherly Love, Any Way the Wind Blows, Mom and Dad, Tell Me You Love Me, Cruising For Burgers, James Bond Theme, Billy The Mountain: Studebaker Hoch, Rollo medley, Zomby Woof, 200 Motels Medley, Advance Romance, Would You Go All the Way?, Wind Up Workin’ in a Gas Station, Dirty Love, Daddy Daddy Daddy, What Kind of Girl Do You Think We Are?, Bwana Gravy Medley, Village Of The Sun, Echidna’s Arf (Of You), Let’s Move to Cleveland, Inca Roads, Cosmik Debris, Duke of Prunes, Doreen, Dinah-Moe Humm, I Am the Walrus, The Mud Shark