Roger Waters. Als Pink Floyd-freak hoor ik hem te omarmen. Maar dat lukt niet altijd. Het is meer een haat-liefdeverhouding. Mijn liefde voor The Floyd ligt vooral in de late jaren zestig en de vroege seventies. Toen aanvankelijk Syd Barrett en al snel David Gilmour, maar vooral ook Richard Wright geluidsbepalend waren. Van The Piper At The Gates of Dawn tot en met Obscured By Clouds. Een zeven albums durende en interessante aanloop naar The Dark Side Of The Moon. De plaat waarop in 1973 alle deeltjes uit het Floyd-universum perfect op hun plaats vielen en de perfectie werd bereikt. Waters drukte daarná zijn stempel en teert sindsdien tot op de dag van vandaag op die nalatenschap maar presenteert zich tegenwoordig doodleuk als ‘The Creative Genius of Pink Floyd’. Daar word ik een beetje kriegelig van. Toch zat ik onlangs weer in een sfeerloze mega arena in afwachting van de zoveelste spektakelshow vol gerecyclede Pink Floyd stuff.

Want dat is wat Roger Waters doet sinds hij in 1985 Pink Floyd verliet: recyclen. Op middelmatige solo albums waarop hij té goed zijn best doet om te klinken als zijn oude band en middels grote spektakelshows waarin hij de trukendoos uit de seventies keer op keer opentrekt. De reden waarom ik in het voorjaar van 2018 toch weer in zo’n arena zit, is omdat niemand anders dan Roger Waters in staat is om zo vol overtuiging oude wijn in nieuwe zakken te verkopen. En omdat hij me al drie keer eerder, ondanks al mijn scepsis, omver wist te blazen. In Keulen (In The Flesh, 2002), in Landgraaf (Dark Side Of The Moon, 2008) en in Arnhem (The Wall Live, 2013). Met elke keer weer een band waarin hij twee tot drie mensen inhuurt om zo dicht mogelijk bij het geluid van David Gilmour te geraken. En elke keer weer een paar songs die me, tussen de verplichte ‘greatest hits’ door, doen smelten. Uiteraard steevast met een show die alles dat me niet bevalt naar de vergetelheid blaast.

Misschien dat het daarom in de tot de nok uitverkochte Lanxess Arena aanvankelijk tegenvalt. Na de miljoenenproductie die The Wall de afgelopen tournee tot leven bracht, lijkt Waters in 2018 de hand op de knip te houden. De enige opsmuk tijdens de eerste helft van de show bestaat uit flarden van oude Floyd-animaties op een groot scherm dat vooral dienst doet als vergrootglas voor de mensen op de achterste rijen. Die zien bijvoorbeeld Waters (die ondanks zijn 74 lentes nog verrassend vitaal oogt) bassend in beeld tijdens One Of These Days. Terwijl wij vanaf de zijkant toch echt zien dat iemand anders dezelfde baspartij voor zijn rekening neemt. De setlist van dat eerste bedrijf bestaat grotendeels uit voor de hand liggende en dus weinig verrassende ‘klassiekers’. Die worden vrij plichtmatig uitgevoerd. Breathe, Time, Wish You Were Here, Another Brick In The Wall… Muzikaal valt er geen speld tussen te krijgen en het klinkt allemaal subliem maar de emotie is ver te zoeken. Sterker nog; Waters maakt er al zwaaiend en gebarend naar het publiek een ik-wil-die-handjes-zien show van, die een eerste dieptepunt bereikt tijdens een light-versie van The Great Gig In The Sky. Het meesterwerk van Richard Wright wordt door twee matige zangeresjes van alle magie ontdaan. Maar het kan nog erger. Aan het slotstuk van (een tot dat moment prachtig uitgevoerd) Welcome To The Machine wordt een misplaatst meezingstuk toegevoegd dat, haaks op de oorspronkelijke gedachte van dat nummer, vooral uitnodigt tot vrolijk inhaken. En vervolgens krijgen we ook nog drie nummers van Waters’ laatste (tenenkrommende) album Is This The Life We Really Want (waarop The Creative Genius niet verder komt dan slappe aftreksels van oude Floyd-ideeën voorzien van maatschappijkritiek in scholierenjargon) voor de kiezen. Gelukkig is daarna de pauze al in zicht.

So far so good. Omdat de setlist al lang en breed bekend is weet ik dat het in de tweede akte moet gaan gebeuren. Dus loop ik, een halve liter Duits bier later, vol goede moed weer de tribune op voor een klein half uur Animals! Eén van mijn favoriete Pink Floyd albums. Waters’ ware meesterwerk en de laatste plaat van Pink Floyd als band, waar zowel de synergie als de interne spanning vanaf spat. Een album dat tijdens de tournees van de laatste Floyd-incarnatie en de shows van Gilmour straal werd genegeerd. Bij Waters krijgt het de plaats die het verdient. Over de volle lengte van de hal verrijst haaks op het podium een metershoge replica van Battersea Power Station (de iconische Londense electriciteitscentrale van de Animalshoes) waarop krachtige projecties de muziek ondersteunen. Dogs en Pigs komen in al haar glorie en kracht voorbij en blijken tekstueel nog steeds jammerlijk actueel. Ineens knalt de passie van het podium. Waters flikt het weer. Het kippenvel staat een half uur lang op mijn armen. Vervolgens blijft het niveau onverminderd hoog tijdens Money en Us And Them en de hemelse afsluiters Brain Damage en Eclipse. Ze doen de valse start bijna vergeten. 

Bijna. Want een deel van de magie wordt verstoord doordat Waters de originele betekenis loslaat en er een actueel tintje aan geeft en arenabreed zielige kindjes in oorlogsgebieden toont. Fijn dat de man zo betrokken is met alle leed in de wereld maar deze nummers zijn zo veel meer dan enkel een soundtrack voor een Socutera-spotje. Als toegift staat tenslotte Comfortably Numb op het programma. Een prima song die echter zo nadrukkelijk draait om David Gilmour’s afsluitende gitaarsolo dat ik het einde niet afwacht. Om de euforie die de tweede helft van de show opwekte niet verloren te laten gaan. Dezelfde zelfbescherming die me er wellicht van zal weerhouden een volgende keer een ticket voor een Roger Waters show te kopen. Tenzij hij belooft om Animals integraal te spelen. Dan zit ik als een schaap op de voorste rij en beloof ik niet meer te mekkeren over de rest.

Gezien: Roger Waters in de Lanxess Arena, Keulen (11 juni 2018). Foto’s: Shutterstock.