Afgelopen zondag vond alweer de derde editie van Sinner’s Day plaats, hét wave-, punk-, goth- en blitz-event van de Euregio. Arrow Classic Rock voor de eighties-generatie zo u wilt. En dan is er dus altijd het gevaar tegen gezapigheid en vergane glorie aan te lopen.

Neem nu Visage. Groot geworden dankzij ‘Fade To Grey’ en inmiddels grijzer dan de grijste muis. De excentrieke frontman Steve Strange blijft het echter krampachtig ontkennen en dat maakt hem, in volle uitdossing op het podium, des te zieliger. Zelden zoiets belabberds gezien en gehoord. Ook bij Blancmange is de glans er aardig vanaf maar omdat dit gezelschap wél in staat is tot een adequate uitvoering en overtuigende presentatie is het nog redelijk te pruimen. Van een afstand met een biertje in de hand. Gene Loves Jezebel heeft haar uiterste houdbaarheidsdatum ook alweer ruim overschreden en weet mijn aandacht niet langer dan tien minuten vast te houden. Gelukkig doet The Mission het oude vuur later op de avond wél weer oplaaien. Ouder, kaler, dikker en grijzer maar met gesloten ogen wanen we ons zo terug in 1987. Jammer alleen dat deze gasten te weinig sterke en pakkende songs op hun repertoire hebben om écht te beklijven.

Niet dat er bij Kein Mehrheit Für Die Mitleid a.k.a. KMFDM sprake is van daadwerkelijke songs maar het knalt en spat van het podium en is alleen al daarom een verademing. Het Duitse vijftal mixt techno met zware metalgitaren en doet me bij vlagen denken aan Senser, Front 242 en Rammstein. Zangeres Lucia Cifarelli steelt visueel de show in haar laklederen stoeipakje en da’s ook wel eens leuk zo tussen alle grijze koppen. Ook visueel interessant: Karl Bartos. Niet vanwege zijn looks of outfit maar vanwege het ondersteunende beeldmateriaal. Bartos is een kwart Kraftwerk, dat tegenwoordig zelf ook nog maar voor een kwart uit Original Karftwerk bestaat, dus mag hij rijkelijk citeren uit de imposante discografie van de Duitse electronicapioniers. En dat doet ie dan ook. ‘We Are The Robots’, ‘Tour De France’, ‘Pocket Calculator’, ‘Numbers’, ‘Das Model’ … Bartos heeft de vetste beats van Sinner’s Day, ook al zijn ze 35 jaar oud. Alan Wilder’s Recoil leunt veel minder op oude successen dan je van de  ex-Depeche Mode toetsenist en arrangeur zou verwachten. Lovenswaardig. Maar anderzijds hoop ik stiekem toch op wat oud werk op een terugblikfestival als dit.

Frontman Wattie Buchan van The Exploited mag dan zichtbaar dik over de vijftig zijn, zijn rode hanenkam staat nog fier overeind. Net als het gros van de punk-classics die hij op de zaal afvuurt. ‘Let’s Start A War’, ‘Troops Of Tomorrow’, ‘Sex And Violence’, ‘Fuck The USA’, ‘Beat The Bastards’, ‘Dead Cities’… Onverslijtbaar en het bewijs dat Punk nog lang niet Dead is. Alhoewel de hinderlijk in de weg staande Steinway van Diamanda Galas het dertig jaar geleden nooit zou hebben overleefd. En terecht, want had Wattie zich er ouderwets op uitgeleefd dan was ons een hoop doffe ellende bespaard. Mevrouw Galas bleek in staat om met haar dierlijke gekrijs de Ethias Arena nóg sneller leeg te spelen dan Nina Hagen een jaar eerder en da’s dan toch nog een prestatie van formaat.

“Waar Gothic overgaat in Rock ‘n Roll” zo kondigt presentator Luc Janssen The Cult aan. Een band die met haar onversneden hardrock ietwat misplaatst lijkt maar in 1984 als post-punk/gothic band debuteerde en een jaar later menig new wave-hart veroverde met het prijsalbum ‘Love’. The Cult, en dan met name zanger Ian Astbury, komt wat traag op gang maar weet gaandeweg zwaar te overtuigen met strakke vlijmscherpe gitaarriffs, beukende drums en een stel sterke klassieke heavy-rocksongs. De band heeft er hard voor moeten knokken maar tijdens het afsluitende ‘Sanctuary’ zijn ook de “people with the gothic hairstiles” om en gaat de zaal plat. En daar kikkert zelfs de tegenwoordig als een verwilderde grizzly ogende mopperkont Astbury van op.

Mopperkont of niet, als Astbury zijn show begint met de mededeling dat het een eer is om het podium te delen met Patti Smith, kan ie niet meer stuk. Even daarvoor was het namelijk de bijna 65 jarige Godmother Of Punk die zichzelf tot koningin van Sinner’s Day 2011 kroonde middels een sterke en uiterst bevlogen optreden. Smith kwam met band (waarin nog steeds de oudgedienden Lenny Kaye en Jay Lee Daugherty) en presenteerde een dwarsdoorsnede van haar imposante oeuvre. Inclusief ‘Because The Night’, dat werd opgedragen aan haar in ‘94 overleden echtgenoot en MC5 gitarist Sonic Fred Smith. Onversneden emoties derhalve die een hoogtepunt bereikten tijdens het afsluitende duo ‘People Have The Power’ (inclusief een stevig hart onder de Occupy-riem) en het punky ‘Rock n’ Roll Nigger’. Bezeten, intens en puur. Smith is op haar best als ze zich boos maakt en ze ging in Hasselt dan ook helemaal los. Ze predicte tolerantie, trok van leer tegen de veroorzakers van de huidige economische crises en rukte al doende één voor één de snaren van haar gitaar terwijl haar drie begeleiders steeds meer op stoom geraakten en het publiek uit haar hand at. Onversneden, puur, saint én sinner tegelijk. Patti heerste in Hasselt.

Headliner Front 242 laten we schieten omdat het programma danig is uitgelopen en we de grootmeesters der EBM in januari in Heerlen aan het werk zullen zien. Bovendien is het na twaalf uur zonder daglicht en frisse lucht ook wel mooi geweest. Ik ben blijkbaar toch te weinig vleermuis om me zo lang in het donker op te sluiten. Exit Sinner’s Day. See you again in 2012.

Foto’s: Patti Smith, The Exploited en The Cult door René Bradwolff.