Wat verwacht je zeven jaar en drie albums na een onovertroffen debuut van een band die je enkele maanden daarvoor nog een matige show op Pukkelpop zag weggeven? Je houdt rekening met het ergste maar hoopt stiekem op een kleine verrassing.

Direct na opkomst van de band is duidelijk dat Maxïmo Park uit een ander vaatje tapt dan twee maanden daarvoor in Hasselt. De sound is stevig en het enthousiasme groot. Vooral zanger Paul Smith en toetsenist Lukas Wooller voelen zich beduidend beter thuis in een met bijna 2.000 fans volgepakte oude fabriekshal dan badend in het zonlicht op de mainstage van een megafestival. Bovendien gedijt hun melodieuze postpunk beter in een omgeving als deze. Reden temeer om het gaspedaal nog dieper in te trappen. Volle kracht vooruit.

Het overgrote deel van de setlist is gevuld met nummers van debuutalbum ‘A Certain Trigger’ en het heel behoorlijke ‘The National Health’ dat eerder dit jaar verscheen. Dat het publiek het nieuwe werk met hetzelfde enthousiasme ontvangt en meezingt als de krakers uit 2005 is opzienbarend want ongebruikelijk. Aan de andere kant misstaan nieuwe tracks als ‘Waves Of Fear’, ‘Hips And Lips’ en ‘Write This Down’ niet tussen het oude vertrouwde materiaal, dus waarom ook niet?

Smith zoekt continu contact met het publiek en springt onvermoeibaar van links naar rechts over het podium. Wooller staat onophoudelijk wild hakkend en stuiterend achter zijn keys. Bassist en oprichter Archis Tiku blijkt “for a while” te zijn vervangen door ene Paul Rafferty en dat is muzikaal geenszins een verslechtering. In tegendeel; Maxïmo Park blijkt muzikaal gegroeid. Gitarist Duncan Lloyd waagt zich af en toe aan een bescheiden solo en brengt tegenwoordig meer variatie en power in zijn spel. Hierdoor klinkt bijvoorbeeld het toch al explosieve ‘Limassol’ met een ontluikend metalrandje ineens nóg overdonderender. De onbetwist grootste publieksfavoriet ‘Apply Some Pressure’ wordt nu in een duizelingwekkend hoog tempo op de toch al op stoom geraakte meute afgevuurd.

Dat Maxïmo Park met haar staat van dienst inmiddels een optreden weet te vullen met een verzameling puike songs mag geen verrassing zijn, maar dat het viertal uit Newcastle na een wat mindere fase nog net zo’n energie aan de dag kan leggen als in haar onstuimige beginperiode wekt bij mij wel degelijk verbazing. De band ligt dermate op ramkoers dat ze haar toch niet misselijke setlist van 23 nummers er ruim binnen anderhalf uur doorheen jaagt. Zonder poespas maar recht in your face. En dat voor een band die eigenlijk al door pers en het grote publiek was afgeschreven.

The Park is back en dat is wat mij betreft een Maxïmo verrassing!