Na een succesvolle show in de Nieuwe Nor in 2011 en alom geroemde performances op de laatste twee Park City Live-edities is DeWolff weer terug in Heerlen, de geboorteplaats van tweederde van de band. Zou het daarom zijn dat het trio enkele speciale verrassingen in huis heeft? 

De Limburgzaal is een maat groter dan de Nieuwe Nor maar DeWolff lijkt nog steeds dezelfde. Lijkt, want muzikaal is er toch wel wat veranderd. Het trio stoomt niet aan één stuk door maar neemt ruim de tijd voor ingetogen passages en fluisterstille subtiliteiten. Toch ligt daar gevaar op de loer. Omdat er toch al een forse aanval wordt gedaan op de aandachtsspanne van het publiek, halen de soms te lang uitwaaierende solo’s van zanger-gitarist Pablo van de Poel af en toe de vaart uit de show. Gelukkig staat tegenover elke iets te lange solo een overdonderend stuk dampende spacy en groovy hardrock om iedereen weer tijdig wakker te schudden en gebeurt het allemaal met hart en ziel en vol overgave. DeWolff komt er aldus mee weg.

Van de Poel speelt geen solo om de solo maar eenvoudigweg omdat het móet. Hij lijkt niet anders te kunnen. Als hij aan het einde van de show, terwijl orgelvreter Robin Piso en meesterdrummer Luka van de Poel al richting kleedkamer lopen, net dat éne opmerkelijke stukje feedback hoort móet ie het oppikken. Hij grijpt het bij de strot en breit de geluiden aan elkaar tot een nog heftiger sluitstuk dan we al voor de kiezen kregen. En dan rest zijn collega’s niets anders dan zich struikelend terug naar hun instrumenten te haasten om toch maar weer in te haken en de boel samen tot een explosief einde te breien.

Voor het zover is neemt DeWolff ons bij de hand voor een 135 minuten durende trip door hun vier albums. De ingrediënten zijn bekend: de blazende, kreunende en schreeuwende Hammond van Piso en de beukende beats en virtuoze jazzy fills van de jongste van de Poel, beiden dermate bezeten én betrouwbaar dat die andere van de Poel voor 200% los kan gaan zonder zich om de rest te bekommeren. Pablo is de onbetwiste ster maar zou verdrinken in zijn ontluikende egotripperij zonder zijn twee maten wiens belang dus nooit onderschat mag worden. Dit trio is een eenheid.

Door haar op de oude Deep Purple geënte sound te koppelen aan een jeugdig en soms aandoenlijk enthousiasme, weet DeWolff zowel jonge tieners als grijze senioren aan zich te binden, hetgeen ook in de Limburgzaal weer voor een gevarieerde zaalbezetting zorgt. Speciaal voor Heerlen wordt het epische ‘A Mind Slip’ uitgevoerd met een strijkkwartet en als tweede verrassing wordt er, samen met Peter Beeker en een Ongenode Gast uit het voorprogramma, een puike versie van The Band’s ‘Up On Cripple Creek’ opgevoerd. Het publiek geniet met volle teugen en het plezier spat van het podium.

Maar ook op eigen kracht wordt deze “thuiswedstrijd” met speels gemak gewonnen. Al moet de oudste van de Poel uitkijken dat ie in de toekomst niet al te zeer verzandt in gesoleer en gefreak want zodra de balans naar de verkeerde kant doorslaat zou het sprookje van DeWolff wel eens een vervelende wending kunnen krijgen. Vooralsnog blijft de band aan de goede kant van de streep wegens een overdaad aan ijzersterke nummers en een goed gefundeerde basis, maar een gewaarschuwd mens…

Foto: René BradWolff