“When he’s on this sort of excitable form, no one, Albarn included can keep up.” – Q Magazine

“Loud and lively, fast and fuzzy, this scattering of creative energy.” – Uncut

“A pop record with dangerously anti-social tendencies. May this lost boy never grow up.” – NME

Eigenlijk is het ondoenlijk, het samenstellen van een album top tien. Zeker als je van zoveel verschillende smaken houdt als ondergetekende. Indie, prog, kraut, dance, rock, doom, wave, ska, punk… het laat zich niet altijd even makkelijk vergelijken. De mate waarin een plaat me raakt, weet te verrassen of overdondert maakt dan ook meestal het verschil. Dwars door alle genres heen. Én hoe vaak ik hem draai natuurlijk. Volgens die criteria sprongen er twee platen ver boven de rest uit. Eén daarvan was het debuut van Peace, maar dat is een twintig minuten durende EP en die telt dus niet mee. Die andere staat dan ook met vlag en wimpel bovenaan.

Elke titel is (klikkerdeklik) gelinkt aan een recensie die mijns inziens hout snijdt en onderaan vind je enkele puike platen die de lijst nét niet haalden omdat er nu eenmaal geen veertien platen in een top tien passen.

1. Graham Coxon – A+E
2. Crippled Black Phoenix – No Sadness Or Farewell
3. Om – Advaitic Songs
4. Enter Shikari – A Flash Flood Of Colour
5. Neil Young & Crazy Horse – Psychedelic Pill
6. Zeus – Busting Visions
7. Metz – Metz
8. Ian Skelly – Cut From a Star
9. Toy – Toy
10. The D.O.T. – And That

Bubbling under: Jake Bugg – Jake Bugg / Damon Albarn – Dr Dee / Pond – Beard Wives Denim / Crippled Black Phoenix – [Mankind] The Crafty Ape.