Het Canadese trio Metz opereert, volgens eigen zeggen, in een genre dat mij doorgaans niet zo weet te raken: Grunge. Gelukkig betreft het de oervariant. Voordat Nirvana door de knieën ging voor MTV en halfbakken wannabees als Bush en Creed het genre definitief om zeep hielpen. Maar dan nog… Grunge?

Nirvana ten tijde van haar debuutalbum ‘Bleach’? Soit. Maar dan wel bruter en agressiever. Ik zeg post-hardcore noisecore en ik hoor de geest van Steve Albini en Big Black. Maar ik denk ook aan de pre-grunge van Hüsker Dü, The Jesus Lizard. Sonic Youth is nooit ver weg. Kortom: Feedback, distortion en uitstekende uptempo songs. Herrie met een melodie.

Maar goed, het uitmuntende debuutalbum smaakt naar meer en schreeuwt om een bijpassende live-ervaring. En die krijgen we in een bijna uitverkochte clubzaal van de Muziekodroom. Het oogt studentikoos en bescheiden maar het klinkt als een mokerslag. Aftikken en raggen. Veertig minuten lang in een moordend tempo. Springend, schreeuwend en bezeten musicerend. Strak, explosief en ondanks de compactheid (de meeste nummers klokken amper drie minuten) opvallend gevarieerd. Absoluut hoogtepunt is de extatische afsluiter ‘Wet Blanket’, die wat breder uitwaaiert dan op de plaat en bas, drums en gitaar op momenten laat samensmelten tot een dreunende soundscape die het midden houdt tussen een stofzuiger en een drilboor en Hasselt op haar grondvesten doet schudden.

Metz is zonder enige twijfel een van de heetste bands van het moment en geeft de term powertrio een nieuwe betekenis. “Scheermesjesmuziek voor schreeuw-het-uit-momenten” las ik ergens, en daar valt eigenlijk niets aan toe te voegen. En nu maar hopen op een weerzien in augustus, elders in Hasselt in een kleine tent op een groot weiland.