Het is alweer bijna twintig jaar geleden dat Frank Zappa overleed maar zijn muziek leeft voort. Via zijn omvangrijke discografie, nieuwe releases van de Zappa Family Trust en diverse tribute bands, waarvan Zappa Plays Zappa, onder leiding van zoon Dweezil, de bekendste is. Maar zeker niet de beste. De ware Zappa-aficionado komt tegenwoordig namelijk het best aan zijn trekken bij acts die worden gevormd door de muzikanten die die er destijds bij waren. Hogeschoolmuzikanten die precies weten hoe het hoort en hoe het voelt. Sinds vrijdagavond is voor mij duidelijk dat Project/Object in haar huidige bezetting de beste optie is.

Net als bij de eerder geprezen Grandmothers Of Invention van Napoleon Murphy Brock en Don Preston, betreft het bij Project/Object geen murw gestudeerde conservatoriumstudenten maar oude rotten die het vak van de grote baas persoonlijk leerden en zelfs decennia later het beste werk van de man schijnbaar uit de losse pols tot leven weten te wekken. Met hart en ziel, liefde voor muziek én publiek en met de nodige humor.

Met Ike Willis, Ray White, Denny Walley en Tom Fowler staat er in Eindhoven 26 jaar Zappa ervaring op het podium. En dat is te horen. Ondanks de respectabele leeftijd van het gezelschap waan je je als luisteraar met de ogen dicht, afhankelijk van de gespeelde song, ergens in de jaren ’70 of de vroege 80’s. Ike Willis heeft de regie in handen. Een kilo of 30 zwaarder dan in zijn hoogtijdagen, zonder voortanden maar nog altijd gezegend met een van de bekendste stemgeluiden uit de Zappa historie.

Grote afwezige is percussionist Ed Mann die de groep heeft verlaten wegens financiële meningsverschillen maar gelukkig hebben Willis en co voor Eindhoven een verrassing in petto, genaamd Jeff Hollie. Saxofonist op ‘Joe’s Garage’ en tegenwoordig woonachtig in Nederland. Hij schuifelt na twee nummers stijf en strak van de zenuwen het podium op om vervolgens de show en de harten van de bezoekers te stelen.

Willis en White zijn zoals verwacht de grootste blikvangers van de band en stijgen vocaal nog steeds tot grote hoogten. Walley voorzien de soulvolle sound van de nodige scheurende blues en laat zich ook vocaal niet onbetuigd. Fowler verstopt zich achter de imposante Willis en gaat in de luwte volledig op in de muziek. De piepjonge drummer Ryan Berg, toetsenist Kendall Scott en gitarist/ceremoniemeester André Cholmondely zorgen ervoor dat de oudjes ongehinderd hun gang kunnen gaan. En ondertussen spat het plezier twee en een half uur lang van het podium.

De setlist spreekt verder voor zich: ‘Montana’, ‘City Of Tiny Lights’, ‘Trouble Every Day’, ‘Florentine Pogen’, ‘Penguin In Bondage’, ‘Pygmy Twilight’, ‘Sofa 1’, ‘Bamboozled By Love’, ‘Pound For A Brown’, ‘Suicide Chump’, ‘Fine Girl’, ‘Advance Romance’, ‘Peaches En Regalia’, ‘Andy’, ‘Sofa 2’, ‘Crew Slut’, ‘Idiot Bastard Son’, ‘Magic Fingers’, ‘Zomby Woof, ‘San Berdino’… I rest my case…

Het voorprogramma werd verzorgd door een zwaar rockend powertrio rondom gitarist Chris Haskett. Bekend van de Rollins Band en als sessiemuzikant voor o.a. David Bowie en Tool. Niet baanbrekend maar wel lekker. Check zijn Bandcamp voor meer info.