Loeiharde shoegaze met een forse injectie Psych- en Krautrock. En dat allemaal in een krap, duister keldertje onder de Keulse Stadtgarten. Foto: Martina Mlcuchova

Communicatie is niet het sterkste punt van zanger-gitarist Tom Dougall. Hij betreedt zwijgend het podium, kondigt daarna af en toe op onverstaanbare wijze een nummer aan en bedankt na vijf kwartier het publiek om snel de pleiterik te maken. Let the music do the talking, de spreuk had door hem verzonnen kunnen zijn. Met de blikken op de schoenpunten en het gezicht waar mogelijk verstopt achter een gordijn van bezweet haar, is Toy een band van het kaliber aftikken en knallen. Als het even kan uptempo en op het luidst mogelijke volume.

De verlichting is schaars, hetgeen de beklemmende en donkere sfeer van de muziek ten goede komt. Toy buldert over het pubiek zonder de liedjes te vergeten. Die klinken meestal bijzonder puntig en aanstekelijk maar monden vrijwel altijd uit in een monotone, haast hypnotiserende kadans van retestrakke drums, pompende bas en voortjakkerende zwaar overstuurde gitaren. En daar mag toetseniste Alejandra Diez haar electronische klanktapijten over draperen.

De songs duren lang genoeg om je als luisteraar in een zee van noise mee te laten voeren naar hogere sferen en kort genoeg om niet te gaan vervelen. Omdat de band de vaart er prima in houdt en de crossover met psychedelica en kraut een spannende is, krijgt mijn aandacht nergens de kans om te verslappen.

Waar Toy’s met haar eerste twee ietwat braaf klinkende albums al een prima visitekaartje afgaf, komt de ware kracht van het Londense vijftal live pas écht aan het licht. Als de band zulks weet vast te leggen in de studio zou het volgende album wel eens voor de doorbraak kunnen zorgen. Tot die tijd is Toy het onstuimige broertje van The Horrors, en daar is uiteraard niets mis mee. Geweldige band, geweldige show. Gaat dat zien. En vooral horen.

Toy speelde op 9 april in Studio 672 te Keulen.