Op zaterdag 8 oktober 1977 maakte ik, en de meeste van mijn generatiegenoten, voor het eerst kennis met het fenomeen Iggy Pop. Een graatmagere hyperactieve punknozem die in de uitzending van Avro’s Toppop met bekraste en bloedende torso in plaats van ‘Lust For Life’ te playbacken het gevecht aanging met een palmboompje. Foto: 3FM

Maar het nummer zelf was minstens zo indrukwekkend. Het singeltje werd alleen in Nederland uitgebracht en reikte dankzij het Toppop-optreden tot de vierde plaats in de Top 40. De opzwepende muziek was geschreven door David Bowie, die zelf piano speelde en de achtergrondzang voor zijn rekening nam. De samenwerking tussen de twee had eerder dat jaar al geleid tot de albums: ‘The Idiot’ en ‘Lust For Life’. Beiden opgenomen in Berlijn. Ze markeerden de wedergeboorte van Iggy Pop. De zelfdestructieve wildebras die al in 1968 de punk uitvond met zijn band The Stooges en volgens velen geen lang leven beschoren zou zijn.

Tien jaar later zag ik hem voor het eerst in levende lijve. Op Pinkpop ’87 in Baarlo, waar hij zich niet uit het veld liet slaan door de aanhoudende stormachtige regen en nog steeds met ontbloot bovenlijf springlevend en oerkreten slakend over het podium raasde. Het zou alle volgende keren niet anders zijn. Iggy Pop leek forever young.

Totdat bijna 40 jaar later ineens het album ‘Post Pop Depression’ verscheen. Zijn zeventiende album. Een donkere en indringende plaat die soms akelig langs David Bowie’s ‘Black Star’ schuurt. “Where is American Walhalla? Death is a pill that’s hard to swallow. Is anybody in there? And can I bring a friend?” Zijn stem is laag en kwetsbaar. Zoals die van Johnny Cash in zijn laatste jaren. Enerzijds met de dood op de hielen (“Gonna go where sore loosers go. Won’t stop to say goodbye…”) anderzijds muzikaal eigentijds en krachtig.

‘Post Pop Depression’ is ongetwijfeld Iggy’s sterkste album sinds 1977. Deze keer met Josh Homme als co-writer en sparring partner. En de Queens Of The Stone Age frontman bracht, net als Bowie destijds, zijn eigen gitarist mee. Met Dean Fertita aldus in de rol van Carlos Alamar en Arctic Monkeys-drummer Matt Helders als meer dan waardige opvolger van Hunt Sales én een verzameling uitstekende songs is de vergelijking compleet. In het nummer ‘German Days’ keert Pop zelfs letterlijk terug naar Berlijn. Maar is de cirkel ook rond? Markeert ‘Post Pop Depression’ ook een afscheid?

Gisteravond speelde Iggy Pop en zijn tijdelijke band in de Heineken Music Hall. De show was aangekondigd als ‘seated’ maar al ruim voor aanvang bleek dat een onhoudbare zaak. Fans dromden samen voor het podium en waren duidelijk niet van plan daar nog weg te gaan. Nadat de lichten doofden volgde de rest van de zaal en al bij de eerste klanken van het openingsnummer was de chaos compleet. ‘Lust For Life’! De 69 jarige Iggy Pop viel meteen met de deur in huis. Van links naar rechts huppelend over het podium met een dikke vinger naar iedereen die hem in gedachten al had afgeschreven. Een uur later dook hij in het publiek voor een rondje door de zaal.

Lichamelijk zichtbaar gehavend maar tegelijkertijd nog bijna net zo vitaal en onstuimig als al die andere keren dat ik hem over een podium zag buitelen. Met zijn lange geblondeerde haren en zijn ontblote bovenlijf. En een setlist om van te watertanden. Zowel ‘Post Pop Depression’ als ‘The Idiot’ en ‘Lust For Life’ kwamen vrijwel in hun geheel voorbij en dan weet je dat de geest van Bowie rondwaart. Ook werd eens te meer duidelijk hoezeer deze drie albums aan elkaar verwant zijn. En hoezeer Homme, Ferita en Helders (voor de gelegenheid aangevuld met Troy van Leeuwen – de derde Queen Of The Stone Age op het podium – en bassist Matt Sweeney) een indrukwekkend stempel drukken op het geluid en de ziel van het songmateriaal. Iggy Pop en zijn begeleiders smolten samen alsof ze nooit zonder elkaar hebben gespeeld en hadden tegelijkertijd het grootst mogelijke plezier.

Af en toe voelde ik me als in 1977. Vol verbazing en ongeloof kijkend naar die rare snuiter. Toen met natte haartjes in mijn pyjama voor de zwart-wit beeldbuis, gisteren in een uitverkochte concerthal midden in een uitzinnige menigte. Bowie is er niet meer. De wereld is veranderd. Álles is veranderd. Behalve Iggy Pop. De eeuwige jeugd bestaat. Zolang Iggy er is, is er hoop.

Iggy Pop speelde op 10 mei jl. in de Heineken Music Hall in Amsterdam.

Setlist: Lust for Life, Sister Midnight, American Valhalla, Sixteen, Some Weird Sin, Funtime, Tonight, Sunday, German Days, Mass Production, Nightclubbing, Gardenia, The Passenger, China Girl, Break Into Your Heart, Fall in Love With Me, Repo Man, Baby, Chocolate Drops, Paraguay, Success.