Als er één band is wiens bezettingswisselingen een eigen plek verdienen op Wikipedia, dan is het Yes. Vanaf de oprichting in 1968 versleet de prog- en artrockgigant maar liefst 19 bandleden, waarvan een deel de band verliet om later (soms meermaals) weer terug te keren. De meest tot de verbeelding sprekende en succesvolle line up’s zijn die uit de vroege jaren ’70 en ’80. De eerste leverde inmiddels klassieke albums af als ‘Fragile’ en ‘Close To The Edge’. De tweede zorgde in 1983 voor de grote commerciële doorbraak met ’90125’ en de daarvan afkomstige wereldhit ‘Owner Of A Lonely Heart’.

Een van de drijvende krachten in de ’70’s was de klassiek geschoolde toetsenist Rick Wakeman. Tien jaar later was het gitarist Trevor Rabin die de band bij de hand nam en richting hitparade katapulteerde met een eigentijdse stevige rock sound. De enige bandleden die beide periodes meemaakten waren degenen die de band ooit begonnen; de onlangs overleden bassist Chris Squire en zanger Jon Anderson. Anderson vormde onlangs met zowel Wakeman als Rabin een trio. Niet onder de naam Yes, want onder die naam zijn twee andere oudgedienden actief, maar eenvoudigweg als ARW. Met een setlist die het beste van twee werelden bevat.

De albums ‘Fragile’ en ‘90125’ zijn beiden met vier nummers het sterkst vertegenwoordigd en ondanks de uiteenlopende stijlen passen ze dankzij deze unieke bezetting mooi naast elkaar. Het gespeelde materiaal strekt zich uit van 1971 tot 1991. Van ‘Perpetual Change’, met haar wonderbaarlijke mix van polyritmiek, strakke harmonieën, innovatieve gitaarpartijen en poëzie, tot het akelig blije en poppy ‘Lift Me Up’ van het album ‘Union’. Met die laatste is niet iedereen even blij. Zoals Wakeman, die de plaat steevast ‘Onion’ noemt. “Because he has to cry everytime he hears it,” aldus Anderson.

Voor wie denkt dat progressieve rock een serieuze aangelegenheid is; bij ARW spat de lol en (Engelse) humor van het podium. Met name Anderson is uiterst goed geluimd en geestig. Bassist Lee Pomeroy heeft menig hilarisch onderonsje met Wakeman. Die laatste is als vanouds gehuld in een opzichtige tovenaars cape en weet, ook getuige zijn boeken en columns, zichzelf en het muziekwereldje heel goed (en grappig) te relativeren.

De aanblik op het podium is er dan ook één van een stel doorgewinterde muzikanten die eenvoudigweg doen waar ze zin en plezier in hebben. Tijdens de fraaiste muzikale hoogstandjes en meest meeslepende passages staan ze niet zelden, al spelend, met gesloten ogen te genieten. Waarbij Anderson ondanks zijn respectabele leeftijd van 72 jaar nog de nodige dansbewegingen in huis blijkt te hebben.

Zo wordt het een feest voor band en publiek, want hetgeen het drietal met behulp van Pomeroy en drummer Lou Molino III presteert grenst soms aan de perfectie. De allergrootste bewondering is er voor de stembanden van Anderson. Daarop zit nauwelijks enige sleet. Zijn falsetto stemgeluid klinkt nog net zo zuiver en sprookjesachtig als 45 jaar geleden en het lijkt hem ogenschijnlijk geen enkele moeite te kosten.

En dan te bedenken dat de man, die wegens zijn karakteristieke geluid onmisbaar is voor Yes, uit die band is geknikkerd tijdens een langdurige ziekte, waarna hij ook na zijn genezing niet meer welkom was. Een onbegrijpelijke en oliedomme keuze, zo blijkt ook vanavond in Vredenburg. Jon Anderson is meer dan alle topmuzikanten om hem heen, onmiskenbaar het stralende middelpunt van de band.

Conclusie: vergeet de huidige verzameling muzikanten die momenteel onder de naam Yes opereert en zeg ja tegen ARW!

Gezien: ARW, an evening of Yes music – TivoliVredenburg, Utrecht (28 maart 2017).

Setlist: Intro, Cinema, Perpetual Change, Hold On, I’ve Seen All Good People, Lift Me Up, And You and I, Rhythm of Love, Heart of the Sunrise, Changes, Long Distance Runaround, The Fish (feat. Silent Wings of Freedom), Awaken, Owner of a Lonely Heart 
(feat. Make it Easy and Sunshine of Your Love), Roundabout, Outtro: Life on Mars? (Rick Wakeman instrumental version).