Pukkelpop ging na haar gereviseerde 2016 editie wederom op de schop. Vorig jaar pakte dat uitstekend uit maar nu bleek de keuze van de organisatie minder gelukkig. De kloof tussen dance en rock was groter dan ooit.

De berichten vooraf waren niet gunstig. Van de tien podia die het festival vorig jaar telde bleken er twee verdwenen. De Wablief?! en de Shelter. De eerste was de stek waar jong Belgisch talent haar eerste schreden op een festivalpodium kon maken. De tweede was het walhalla voor elke rechtgeaarde punker, metalhead en hardcore gast. Twee podia waarmee Pukkelpop zich onderscheidde van andere gigafestivals. Met het schrappen van beide stages verdween niet alleen een stuk diversiteit maar ook identiteit, die traditioneel diep geworteld zat in met name de (post)punk hoek. Pukkelpop maakte in de jaren ’80 naam met illustere acts als Ramones, Sonic Youth, Nick Cave en de favoriete band van organisator Chokri Mahassine: Big Black (en later kwam ook nog Nirvana voorbij). Zij zetten het festival op het spoor richting alternatief megafestijn.

Met de huidige ingreep maakte de organisatie een duidelijke knieval voor de commercie. Het wegsaneren van genoemde podia sloeg een litteken in het rock-gedeelte van het festival. De dance area bleef met vier stages en een overdaad aan randanimatie ongewijzigd waar er voor de pop- en rockliefhebbers slechts een grote vlakte en wat relaxruimtes resteerden. En het Pukkelpopcafé natuurlijk, want waar de jeugd zich laaft aan beats per minute wordt er iets anders dan Belgische biertjes geslikt. De kloof die Pukkelpop in tweeën splijt uitte zich dan ook niet enkel in het enorme verschil in leeftijd maar ook in sfeer. Met aan de gitaarkant een uitgeklede versie van het Pukkelpop zoals we het al jaren kennen en anderzijds een dansfeest voor jongelui die het liefst de hele dag “heeheeee hoohoooo” schreeuwen. Met het rücksichtslos snijden in het gitaargedeelte heeft de organisatie dit jaar duidelijk stelling genomen.

Het zou te kort door de bocht zijn om Pukkelpop 2017 te omschrijven als Tomorrowland light met een alternatief side event maar Chokri en co begeven zich ineens wel vervaarlijk op een glijdende schaal. Met name op de eerste drie festivaldagen. Die werden gelukkig gered door gevestigde namen op de grote podia, zoals PJ Harvey, Interpol, Cypress Hill, Ryan Adams, Flaming Lips, The Shins en Elbow. Maar pas in de late donderdagavond had ik voor het eerst het idee daadwerkelijk op Pukkelpop te staan. Toen Ty Segall met zijn onvoorspelbare, psychedelische garagerock en een vette bak noise het publiek voor het eerst écht wakker schudde. Daar hadden we er de voorgaande edities op dat moment al een handvol van gehad.

Uiteindelijk brak op zaterdag de zon letterlijk en figuurlijk door. De Lift bleek die dag dé ontmoetingsplek voor alle niet-dansende Pukkelpopgangers die voorgaande dagen liepen mekkeren maar nu als beloning voor hun geduld werden getrakteerd op een zevenklapper van jewelste. Culture Abuse, Cocaine Piss, Shame, Preoccupations, Ho99o9, Moon Duo en Gruppo Di Pawlowski. Alsof dat nog niet genoeg was mocht de meute zich tussendoor verplaatsen naar andere podia voor bijvoorbeeld Death Grips, Band Of Horses en At The Drive In. Terwijl Broederliefde zich aan de andere kant van de kloof afvroeg waar het feestje was, wisten wij het antwoord.

Afghan Whigs

Hét moment van Pukkelpop 2017 voltrok zich op zaterdagmiddag op de Mainstage. Toen het tijdens de puike show van Afghan Whigs begon te druppelen en het publiek de regenjasjes tevoorschijn haalde, maande frontman Greg Dulli hen deze op te bergen want “Dave zorgt ervoor dat het niet gaat regenen”. Dave is Dave Rosser, de onlangs overleden gitarist wiens hoed op een gitaarversterker lag. Dulli wees naar het wolkendek waar rap de zon doorheen brak. Dulli zei “Hello Dave” en zette diens favoriete song in. Can Rova met daarin verwerkt een stukje Last Goodbye van Jeff Buckley. Hashtag: kippenvel.

Tove Lo

Vooraleer te zeer over te komen als een ouwe zeurpiet die vindt dat vroeger alles beter was moet ik kwijt dat ik me drie dagen (de eerste dag met o.a. Boef en Kraantje Pappie heb ik wijselijk geskipt) geweldig heb vermaakt. En niet alleen vanwege de ongeëvenaarde Belgische humor in de Petit Bazar, ook muzikaal viel er nog genoeg te genieten. En die ene keer dat ik me daadwerkelijk in het hol van de dansleeuw begaf liet de Zweedse schone Tove Lo me, als beloning voor zoveel moed, acuut haar tetjes zien…

Tien andere hoogtepunten vind je hieronder in de Head Music Pukkelpop Top 10 en ondanks alle gemekker staan 15 t/m 18 augustus 2018 toch alweer in mijn agenda gemarkeerd.

At The Drive-In

1. At The Drive-In (Zaterdag / Marquee)
Het gouden duo Cedrik Bixler en Omar Rodríguez-Lopez was uiterst venijnig ondanks of juist dankzij materiaalpech. Zo opgefokt dat ze haar setlist er tien minuten binnen de tijd doorheen joeg. De enige band die me de moshpit in zoog (One Armed Scissor, hell yeah!).
“At the Drive-In in de Marquee was een verademing in de allervreemdste zin van het woord. Ze kwamen niet om te behagen maar om verwarring en onrust te zaaien, leken zich geen fuck aan te trekken van wat het publiek ervan vond en wilden enkel het glazuur van onze tanden spelen.” (Humo)

2. Gruppo di Pawlowski (Zaterdag / Lift)
Muzikale gekte. Vette, stevige mix van snoeiharde rock en absurditeiten. Inclusief zingende zaag, een in zijn onderbroek dansende Tim van Hamel en een dwerg in een zilveren slip. Ergens tussen Beefheart, At The Drive-In, Jezus Lizard en Flaming Lips. Memorabel.
“Wat beter om Pukkelpop 2017 af te sluiten dan een handvol duivelsverzen van Mauro Pawlowski, ten dans spelend met zijn Gruppo? Antwoord: helemaal niets!” (Humo)

3. The Flaming Lips (Vrijdag / Marquee)
Wayne Coyne in Wonderland. Ballonnen, confetti, een opblaasrobot, dito regenboog, een ritje door het publiek op een lichtgevende eenhoorn, stevige psychedelische indierock én een bloedmooie versie van Bowie’s Space Oddity, midden in de Marquee, gedragen door het massaal meezingende publiek.
“Meteen waren we waar we moesten zijn: in dat fabelachtige wonderland waar je aan de hand van Wayne Coyne ook zonder visum of carnavalspak zo binnen mag.” (Humo)

The Flaming Lips

4. Ty Segall (Donderdag / Club)
Noise, sixties punk, psychedelica, glamrock, metal, improvisaties. Soms recht vooruit, dan weer onvoorspelbaar maar altijd überenthousiast.
“Het kwintet stortte zich als uitgehongerde wolven op het karkas van zes decennia gitaargeweld en zorgde op de eerste Pukkelpopdag voor de pit in moshpit.” (Knack)

5. Interpol (Donderdag / Marquee)
Postpunkveteranen in topvorm speelden hun complete debuutalbum en the best of the rest van hun tweede album, dat ik stiekem nog net een tikkie beter vind. Kippenvel derhalve.
“De indie-rockers uit New York speelden Turn On the Bright Lights, hun indrukwekkende debuutplaat, integraal voor een bruisende Marquee. Vijftien jaar later stond die nog altijd stevig overeind.” (Humo)

6. Shame (Vrijdag / Lift)
Onstuimige lads uit zuid-Londen met een voorliefde voor The Clash en The Fall en een pak ijzersterke songs. Smaakt naar meer. Veel meer.
Shame heeft nog geen album uit maar deze kids zullen de komende jaren de internationale scene laten ontploffen. (La Libre)

7. Cocaine Piss (Zaterdag / Lift)
Meedogenloze trashpunk uit Luik. Beestachtige zangeres Aurélie Poppins sprong tijdens het derde nummer in het publiek en volbracht haar show tussen de uitzinnige bezoekers.
“Hier, op de plek waar zo lang de vergane Shelter stond, zette een furieus kwartet resoluut de aanval in. Pukkelpop bleef niet stilstaan, en zwom gewillig mee op die woelige baren.” (De Morgen)

Cocaine Piss

8. Moon Duo (Zaterdag / Lift)
Na 55 minuten hypnotiserende monotoon voortdenderende en/of -kabbelende spacerock knallend afsluiten met The Stooges’ No Fun. Dit trio (!) weet hoe het hoort.
“Onmiddellijk gingen de ogen dicht van het publiek. Meedeinen op de repetitieve, spacey klanken en je laten meevoeren naar de wereld van Moon Duo was niet moeilijk. Het publiek genoot, missie volbracht.” (Luminous Dash)

9. Nordmann (Vrijdag / Lift)
Stevige, swingende, meeslepende, rauwe doch redelijk ongrijpbare jazzrock. Dwars maar zonder poespas of gepiel. Fascinerend.
“De benige bas-en-drumgrooves, een bedje van broeierige elektronica, de om hun eigen as tollende gitaarriffjes, en die tussen melancholie en manie toeterende sax pasten samen de tactiek van de verschroeide aarde toe.” (De Morgen)

10. Ho99o9 (Zaterdag / Lift)
Geflipte hardcore punk, metal en hiphop en een voorliefde voor Bad Brains. Explosief is een understatement.
“Yo motherfuckers, ready to dance!” schreeuwden de Ho99o9-mannen, om vervolgens logge industriële hiphop à la Techno Animal de tent in te pleuren. Of botte, nihilistische punk. Hilarisch.” (De Morgen)

Verder (deels) gezien: Enter Shikari (de uiterste houdbaarheidsdatum lijkt helaas overschreden), Cypress Hill (topfeestje met iets teveel volksmennerij), Solange (aangenaam, loom en jazzy maar misplaatst op de mainstage), PJ Harvey (alle respect voor de uitstekende performance maar te pretentieus om me daadwerkelijk te raken), Newmoon (prima shoegaze uit Antwerpen waar liefhebbers van Ride of Slowdive zich geen buil aan kunnen vallen), Tank And The Bangas (souljazzhiphop van een uitstekende band met een erg irritante zangeres, instrumentaal zou ik ze meteen weer gaan zien), Preoccupations (Viet Cong light, ik ben afgehaakt). Tove Lo (goede band, prima songs en sterke performance maakten dat gepronk met haar blote borsten overbodig en misplaatst), Afghan Whigs (degelijk en geïnspireerd, puik optreden). Jammerlijk gemist: Stuff. (te laat want midden in de nacht, ja ja ouwe lul etc.), Badbadnotgood (tegelijk met Ho99o9 en die muzikale psychopaten lieten me niet los). Eervolle vermelding: De PKP Ale 17 (donkerblond authentiek bier van hoge gisting met moutig aroma en een lichte hoppige karameltoets geschonken in een exclusief PKP2017 design bierglas).

Pukkelpop 2017: 16 t/m 19 augustus Kiewit-Hasselt. Meer verslagen lees je o.a. bij Humo, De Morgen en De Standaard. Foto’s: pukkelpop.be.