Mijn Pukkelpopliefde was de laatste jaren wat bekoeld. Hoewel het programma nog altijd heel behoorlijk was, groeide het festival logistiek uit haar voegen. Het werd drukker, de tenten werden groter en de ruimte op de weilanden krapper. De intimiteit en het relaxte dat mij lang geleden richting Hasselt lokte was gaandeweg verdwenen. 2016 Zou wat mij betreft dan ook een testcase worden. Qua beleving, kleinschaligheid en scherpe programmering zijn er tegenwoordig namelijk volop alternatieven dus zou Pukkelpop na dit jaar wel eens uit mijn agenda kunnen verdwijnen. Zo ver zal het gelukkig niet komen want Pukkelpop 2016 was een editie om in te lijsten! Foto’s (tenzij anders vermeld): Festivalitis

Blijkbaar stond ik niet alleen in mijn kritiek en had de organisatie een luisterend oor, want ineens was daar weer het festival van vóór 2009, het jaar dat Pukkelpop uit haar voegen begon te barsten. Dankzij een aantal hectare extra terrein en een nieuwe indeling was er weer ruimte in overvloed. Inclusief sfeervol aangeklede chillplekken met veel zitplaatsen om even bij te komen van het enorme muzikale aanbod.

De nieuwe Booth stage (Foto: Pukkelpop)

Het verkleinen van Shelter en Club kwam de sfeer in die tenten ten goede en dankzij twee nieuwe podia (die het totaal op 10 brengen) was er ook weer ruimte voor aanstormend rock- en poptalent of dj’s die iets dieper graven dan de standaard meuk in de Boiler. Ook het programma was als vanouds. Geen nadruk op grote namen maar lekker veel (jonge) gretige bandjes aan de rafelranden van de meest uiteenlopende genres. Verder onveranderd: het lollige randprogramma in de Petit Bazar, al jaren één van de paradepaardjes van Pukkelpop.

Maar ook mainstage waren er absurditeiten. Zo was er iemand die een over het paard getilde mislukte diva imiteerde. Zo één die een uur te laat dronken het podium opschuifelt, geen idee heeft waar ze is en vervolgens een lamlendig slechte playbackshow opvoert. Aan de ene kant natuurlijk lachen maar anderzijds zonde dat er op dat moment in plaats van deze Rihanna niet gewoon een échte artiest stond. Niet meer doen Chokri!

Gelukkig waren er 266 andere acts die wél op Pukkelpop thuishoorden. Daarvan heb ik er zo’n 40 (min of meer) gezien. De 10 bands die de grootste indruk maakten en me het meest verblijdden staan hieronder. De belangrijkste conclusie is echter dat Pukkelpop weer ouderwets Pukkelpop was. De nieuwe data staan dan ook al rood omcirkeld in mijn agenda.

King Gizzard & The Lizard Wizard

1. King Gizzard & The Lizard Wizard (Club, zaterdag)
Opzwepende voortdenderende fuzzy psychrock uit Australië. Strak, zonder overbodig gefreak en verdomd inventief. Twee drummers, drie gitaristen, één dwarsfluit, hemelse melodieën en pakkende refreinen voerden ons mee naar een universum waar pauzes tussen de nummers niet bestaan en de vetste ritmes en groovende basloopjes eeuwig doordreunen. Waanzinnig goed.

2. Thee Oh Sees (Club, vrijdag)
Garage, psych, punk, noise, kraut… er passen veel stempels op deze band uit San Francisco. Hoe dan ook, het was loeihard en maniakaal. Met een volvette doch puntige sound die werd opgebouwd rond (alweer) twee beestachtige drummers. Zanger, gitarist en multitalent John Dwyer voerde het zaakje vanaf de zijkant aan als een soort kruisbestuiving van Les Claypool en Angus Young. Imposant.

Thee Oh Sees

3. Cage The Elephant (Club, donderdag)
Kampte de hele show met geluidstechnische problemen en reageerde op de enige juiste manier: verstand op nul en knallen. Smerige Stones-riffs, punk attitude, onvermoeibare zanger, ijzersterke songs. New York Dolls 2.0 maar dan zonder de make-up. Geen wonder dat de Club een uur lang volledig op zijn kop stond. Crowdsurfen was de norm.

4. LCD Soundsystem (Mainstage, zaterdag)
Terug van niet zo heel lang weggeweest en nog altijd in de grootse vorm van het afscheidsdocument ‘The Long Goodbye’. Al had het gezelschap rond James Murphy een minuut of tien nodig om op gang te geraken. Eenmaal warmgedraaid steeg LCD Soundsystem tot grote hoogte. Met een afwisselende setlist vol krakers in een sublieme en warme uitvoering. En damn wat ontstond er een feest in de regen tijdens ‘Tribulations’, ‘Yeah’ en de onnavolgbare en onweerstaanbare cultklassieker ‘I’m Losing My Edge’. Pijn aan mijn voeten van het dansen.

Show Me The Body (foto: Stefaan Timmermans / De Morgen)

5. Show Me The Body (Lift, vrijdag)
Woeste, primitieve taferelen in de Lift. Geen conventies, gewoon beuken. Een bak noise, en een mix van hiphop, hardcore, metal en gitzwarte blues nietsontziend de tent in geschopt door een stel punknozems uit New York met een psychopatisch ogender zanger die de smerigste tonen uit zijn electrische banjo (!) wist te persen en passant ruzie zocht met het publiek. Muzikale fragmentatiebom.

6. André Brasseur & Band (Marquee, zaterdag)
De mister Hammond van België was decennia na zijn internationale successen in de jaren ’60 (zijn ‘Early Bird’ ging maar liefst 6 miljoen keer pover de toonbank) voornamelijk nog bekend bij verzamelaars van obscure Belgische groove- en beatsingletjes. Totdat hij afgelopen zaterdag, samen met een fonkelnieuwe band (met o.a. leden van De Mens en Vive La Fete) de grootste tent van Pukkelpop inpakte met swingende easytunes, sexy funky grooves, jazzy beatmuziek en rock met loeiende gitaren. De vingervlugge 76-jarige Waal toonde zich Klaus Wunderlich, Booker T en Jon Lord in één en dwong uiteindelijk met het spetterende ‘X’ en ‘Revolution’ de grootste cynicus op de knieën. Merci André, merci!

André Brasseur

7. TaxiWars (Wablief, zaterdag)
Tom Barman’s Jazz meets Beefheart-kwartet spotte ook op Pukkelpop met de meeste jazzconventies en presenteerde als toetje een puik nieuw nummer van haar aanstaande album. Aanvankelijk gebukt onder rumoerig publiek dat de Wablief invluchtte voor de regen. Na een sneer van Barman verstomde het geklets voldoende om in het voorste deel van de tent enkele magische momenten te beleven. Puntig, experimenteel, rafelig of ongegeneerd swingend. Hemelse soundtrack voor de kleine uurtjes in de laatste festivalnacht.

8. Clutch (Shelter, donderdag)
De beenharde stonerrockers uit Maryland stellen nooit teleur dus ook dit jaar op Pukkelpop niet. Bluesy, loodzwaar en met een gezonde portie humor. En uiteraard met die krachtige soulvolle strot van Neil Fallon. Die klonk ook op Pukkelpop nog altijd alsof hij per toeval bij deze groep meedogenloze beukbeesten verzeild raakte maar maakt ondertussen wél het verschil tussen ‘gewoon goed’ en ‘bijzonder goed’. Of, zoals in het geval van de doorkomst in de Shelter afgelopen donderdag, monumentaal.

Noel Gallagher

9. Noel Gallagher’s High Flying Birds (Mainstage, vrijdag)
De songsmid van Oasis bewees andermaal het heel goed zonder zijn broertje te kunnen. Puike band, sterke songs en een uitmuntend geluid. Maar het waren toch weer de nummers van zijn oude groep die het geheel tot een daadwerkelijk euforisch gebeuren maakten. Met name tijdens ‘Wonderwall en ‘Don’t Look Back In Anger’ hing er magie boven Kiewit. Uitstekende show maar stiekem hoopt de menigte nog altijd op die langverwachte reünie. Desondanks is en blijft Noël Gallagher ook solo The Chief.

10. The Vryll Society (Lift, donderdag)
Kosmische Krautrock van een stel jonge gastjes uit Liverpool, dus het zat op voorhand gegarandeerd goed met de melodieën en die verwachting werd ingelost. Een tikkeltje te braaf om écht te vlammen maar met de ogen dicht meewiegend was het uiterst aangenaam wegzweven in de Lift. Het hoeft niet altijd beuken en scheuren te zijn. Veelbelovend.

Verder genoten van sterke shows van: Blues Pills (sterke performance maar te gelikt om er écht in te hakken), Seratones (pittie indierock met een beetje soul, een beetje punk en een aangename zangeres), The Last Shadow Puppets (te kort gezien voor een totaaloordeel wegens overlap met Clutch maar Alex Turner was apezat en verder klonk het laatste kwartier bijna net zo fijn als vorige maand in Keulen), Go Go Penguin (jazz op popfestivals is geen probleem meer, dat bewees Bad Bad Not Good al op Best Kept Secret en werd nu nog eens onderstreept. Een beetje aan de brave kant maar krachtig en boeiend genoeg om een club vol dance- en rockliefhebbers te laten swingen), The Chemical Brothers (ze speelden alle hits die je wilde horen op de wijze waarop je hoopte dat ze dat zouden doen. Niet verrassend wel feestelijk), Mastodon (ronkende heavy metal meets stoner volgens het beproefde recept, niet meer verrassend wel altijd goed), Sleaford Mods (Engelse rants, vette beats en de coolste lad van het festival hoofdschuddend met een flesje bier achter een laptop. Net zo onweerstaanbaar als amusant. Oh ja: SACK THE FUCKIN’ MAGAGER!), Marky Ramone’s Blitzkrieg (spetterende en verdraaid lekkere Best Of Ramones show als ideale afsluiter van het festival).

Pukkelpop 2016 vond van 17 t/m 20 augustus plaats in Kiewit, Hasselt. Toffe en bijzondere reviews van het festival lees je bij Humo, Knack en De Morgen. Terugblikken kan o.a. hier (video) en hier (foto’s). Pukkelpop 2017 zal plaatsvinden van 16 t/m 19 augustus.