Daar gaan we weer: Zo veel te doen zo weinig tijd. En soms wat minder zin. Dus is het hier soms een beetje stil. Vandaag zijn er enkele updates geplaatst. Even scrollen en je komt ze vanzelf tegen: Mono, Rock Herk, Mt. Atlas, Fish, Sinner’s Day, de Queen film Mosae Zappa… Maar dat was nog lang niet alles dat er vanaf augustus passeerde. De Cultuurhuis Sessies bijvoorbeeld. Twee edities, vijf bands. Daar worden TV- en radio-opnamen van gemaakt die ik vanaf januari mag presenteren bij RTV Parkstad. Wordt dus vervolgd.

En dan was er natuurlijk de opname en presentatie en release van Cha Cha Tour, een nummer dat ik schreef (en zong) voor de CD De Ganse Kluur met liedjes over mijn geboorteplaats Hoensbroek. Te horen op Spotify, te koop via iTunes. Tijdens Cultura Nova mochten we met Mosae Zappa een dagdeel vullen met jazz en freaky shit. De show werd daar gestolen door het jazz trio Kameel met muzikanten van o.a. Buscemi, Arsenal, Geike Arnaert en Yevgueni. Ondertussen had ik ook nog bemoeienis met de lancering van Parkstad Popstad Talentontwikkeling, dat in oktober van start ging in poppodium Nieuwe Nor en werd het showcase- en netwerkfestival D-vers bezocht in (Volt) Sittard voor de stand van zaken in de Limburgs scene. Op Bunkerpop mocht ik als DJ de Biergarten sluiten met een stevige old school hardrock- en metal set. Oh ja, en als crowdfunder was ontbreken bij de opening van het  Hoensbroekse Sjef Diederenpark natuurlijk onmogelijk. En ik verkreeg er ook nog die ene elpee die ik nog niet had van deze troubadour.

Verder gezien: MDC in Café Bluff in Heerlen. Million Dead Cops? De legendarische ’70’s punkband uit Texas? Die ja. En het was waanzinnig! In de categorie ‘oude liefde roest niet’: Suede in de AB te Brussel. Live nog steeds onverwoestbaar ondanks een matige nieuw album. Gelukkig speelde ze voornamelijk oud werk. Sextile in de Oefenbunker. “Primitive post punk from outer space” volgens hun zelf en dat klopte voor 100%. Waanzinnig goed! De Heerlense jazzmaand werd weer afgespoten met  het JazzOUT! festival in het Parkstad Limburg Theater met deze keer o.a. fijne shows van Stanley Clarke, Ghost Note en Avishai Cohen. Over jazz gesproken: The wrong Object, eind november in l’Anvert in Luik grensde aan het geniale. Ben ik nog iets vergeten? vast wel.

Suede

En half augustus was er uiteraard weer Pukkelpop. Ooit een hoogmis van de goede pop-, punk- en rocksmaak, tegenwoordig een feestje voor de kleintjes met retecommerciele dansmeuk en een hele grote bierschuur waar ze Zappa en Zeppelin draaien voor de oudjes. Dat die schuur drie dagen lang uitpuilde was voor de organisatie hopelijk een teken aan de wand. Gelukkig waren we in staat de krenten uit de pap te vissen. Aldus schreef ik op Facebook het volgende:

“Dankjewel Pukkelpop 2018. Je was weer geweldig! Ondanks een veelbeschimpt mager programma. Maar dat werd enigszins gecompenseerd door een nóg betere terreinindeling en vooral… de Beer Shack. Een grote houten schuur met een bar en wat DJ’s die precies weten wat de rijpere Pukkelpopper mist. Dus horen we bijvoorbeeld Blur, Strokes, Beatles, Iron Maiden, Primus, Bowie, Led Zep en Pink Floyd. En uiteraard Aretha Franklin. Eigenlijk alles van oude punk en Franse beat (Jacques Dutronc, iemand?) tot Frank Zappa. En zo kon het dus gebeuren dat er zelfs in ons karige spoorboekje iets geskipt werd omdat er gesprongen moet worden op The Stooges. Desondanks was er nog genoeg tijd om 21 (veelal toffe) bands te zien waarvan onderstaande drie er voor mij met kop en schouders bovenuit staken. Verder petje af voor Metz (als vanouds) en Ron Gallo (verrassende garagerockmix van Stooges, Beatles en vintage Floyd). En voor de grote heerser Steve Albini. Oh ja en voor Willy Sommers uiteraard. Volgend jaar weer? Ik denk dat we het programma deze keer even afwachten. En of de Shack er weer staat.”

Shellac

Tenslotte mag de Pukkelpop top 3 dan ook niet ontbreken:

1. Shellac
Iemand noemde Shellac in de live-variant ooit ‘een autopsie op het lichaam van de postpunk’. Klonk Shellac in de Club van Pukkelpop nog steeds alsof ze iets te bewijzen hadden? Ja!
[Meer: https://www.humo.be/…/concertreview-shellac-op-pukkelpop-20…]

2. Amenra
Wie vooraan stond zag een groep die zoals altijd op leven en dood speelde, en in zijn stiltes nog indrukwekkender was dan op volle snelheid. Een paar keer, wanneer tussen de songs nevelen het podium aan het oog ontrokken, leek het alsof ze al weg waren, maar dan zwol de razernij opnieuw aan. En dan ineens, na een uur, waren ze echt weg. Weggezogen in één laatste allesverterende noot. Alles zwart.
[Meer: https://www.humo.be/…/concertreview-amenra-op-pukkelpop-2018]

3. King Gizzard & The Lizard Wizard
Eet stront, Ty Segall! De productiefste garagerocker ter wereld moest recent zijn kroon afstaan aan King Gizzard & The Lizard Wizard, dat in 2017 gezwind vijf (!) platen kakte. Hun buikloop was op Pukkelpop nog niet afgelopen. Het werd een spetterend optreden.
[Meer: https://www.humo.be/…/concertreview-king-gizzard-the-lizard…]

Op naar 2019, waarin ik zal proberen dit medium actueel te houden…