Daar sta je dan, na afloop van het amper 33 minuten durende optreden van het Londense Wild Palms. Na een dik half uur tevergeefs wachten op het melodramatische, poëtische en rijk geschakeerde ‘Pale Fire’, dat hét hoogtepunt van de avond had moeten worden, waarmee het korte optreden in De Nieuwe Nor voor sommigen eindigde in een kleine deceptie.

“Kort maar niet krachtig” hoorde ik een liefhebber van het eerste uur naast me mompelen. Een constatering die, hoe begrijpelijk ook, de band toch ernstig tekort deed, want hetgeen Wild Palms wél ten gehore bracht was zeker niet slecht. Sterker nog, de band wist de beste nummers (op één na dus) van haar toch wat kwakkelende album ‘Until Spring’ op een overtuigende manier neer te zetten, waarmee vooral de old-skool wave-liefhebbers zich even terug konden wanen in de vroege jaren ‘80, toen Simple Minds nog interessant was en bij U2 nog een heilig vuurtje knapperde. Vleugje Cure erbij, tikkie Manics, beetje shoegaze en de lezer weet genoeg.

Fijne songs, uitstekende zanger en een aandachtig publiek. Niet groots maar dik voldoende. Als de jongelui in de toekomst iets meer aandacht besteden aan hun presentatie en het nooit meer wagen hun allerbeste nummer te negeren kan de toekomst van Wild Palms er heel aardig uitzien. Ik ben benieuwd of de band daar anno 2012 van platenbaas, pers en publiek de kans toe krijgt. Van mij mogen ze.

Foto: Indindo