Waar het festivalseizoen beter te beginnen dan bij het Hoensbroekse Brookpop? Immer sfeervol, uitstekend georganiseerd en telkens weer met een puike, spannende line-up. Head Music viste, regen en kou trotserend, de krenten uit de pap.

Het mooie van Brookpop is dat het naast de gevestigde namen en publieksfavorieten op de Mainstage, ook veel ruimte en aandacht besteedt aan jong en regionaal talent. Zo is er een intieme huiskamertent en dit jaar voor het eerst ook een caravanstage voor de allerjongste rockers en rappers. Met drie podia, een twintigtal acts en de nodige randanimatie lijkt Brookpop zowaar op een miniatuurversie van Pukkelpop. En dus valt er ook nog één en ander te ontdekken. Zoals bijvoorbeeld de amusante jeugdige branie van het hardrockende powertrio Newborn Attitude en het pittig funkrockende The People. Een stel fanatieke jongelingen die als beloning voor hun spetterende caravanshow aan het eind van de dag een tent verderop mogen afsluiten.

Dé ontdekking van de dag is echter het duo Cees en Mees. Cees Maessen drumt, Mees Hamer speelt gitaar en zingt. Samen zetten ze op ontwapenende wijze een stevige portie vuige bluesrock neer die veel liefhebbers blijkt aan te trekken. Cees geneert zich niet om ons al binnen tien minuten op een old school drumsolo te trakteren, Mees gebruikt de metalen paal die de tent overeind houdt als king size bottleneck en onderwijl staat hun op White Stripes leunende sound als een huis. Het eerste hoogtepunt van de dag is dan een feit. Cees en Mees spelen met schijnbaar gemak alle andere bands in de huiskamertent van het podium, de ietwat saaie Nu Of Nooit-winnaar Major Tom en dancebelofte Småland incluis.

Vervolgens klinken ook Yori  Swart en haar, overigens uitstekend musicerende, band ineens heel erg glad en braaf en komt zelfs Neerlands indiehoop The Sugarettes een tikkeltje voorzichtig over. Terwijl haar puike, op Throwing Muses, Raveonettes en Sonic Youth gestaafde gitaarrock uitnodigt tot meer. We gooien het voorlopig maar op de hoge verwachtingen, de grootte van het podium en de sfeerloosheid van de matig gevulde festivaltent en gaan er vanuit dat The Sugarettes in een kleine dampende setting veel beter tot haar recht komt.

Brookpop zou Brookpop niet zijn als het niet minimaal twee Belgische top acts op haar affiche zou hebben staan en met Horses On Fire en A Brand wordt die verwachting overtuigend ingelost. De eerste doet aan stoner-achtige gitaarrock volgens het boekje. Minder brutaal dan gehoopt maar dankzij een prima en gedreven uitvoering goed te pruimen. A Brand is vervolgens een stuk spannender en niet alleen vanwege haar onorthodoxe podiumopstelling (waardoor we drie kwartier tegen de bilspleet van drummer Frederik Heuvinck aan moeten kijken). Nee, het is toch echt haar pittige mix van muzikaal vakmanschap, stoere rock-attitude en eigenzinnigheid die haar boven het maaiveld uittilt. De songs zijn stevig aangezet, catchy en worden gekenmerkt door vette gitaarmuren, dansbare ritmes en aangename refreinen. A Brand smaakt na 45 minuten naar meer. Wordt vervolgd.

Tenslotte is het aan De Heideroosjes om de goed opgewarmde tent helemaal plat te krijgen en een betere headliner had Brookpop zich dan ook niet kunnen wensen. De punks uit Horst zijn bezig met hun afscheidstour en dragen voor uit een dikke twee decennia Heideroosjesrepertoire. Nagenoeg alle gewenste klassiekers komen, al dan niet in medley-vorm, voorbij. Onopgeschmuckt, loeihard en energiek, zoals het hoort. Terwijl het kwik buiten daalt richting vijf graden Celsius geraakt de zaal al binnen drie nummers op stoom en krijgt Brookpop 2012 de knallende afsluiter die het verdient. Prettige chaos in het voorste deel van de tent, blije gezichten daar achter. Feest.

En dan zit alweer een geslaagde editie van Brookpop er op. Alweer zonder enige wanklank. Letterlijk en figuurlijk. Of er een vierde jaargang komt laat de organisatie, getuige haar afsluitende woorden, nog in het ongewisse. Bewust of onbewust, dat is de vraag. Laten we hopen op het laatste want Brookpop heeft zich na drie sterke jaargangen definitief op de festivalkaart gezet. Op naar de vierde!

Foto’s: Wim Smeets