De Pinkpopzaterdag in een notendop. Omdat er al genoeg over is en wordt geschreven en omdat we snel weer naar de wei moeten.

Moss Typisch Nederlands bandje. Middelmatig dus. Leuk voor aan de bar maar het valt ons niet eens op als ze stoppen. Het ene oor in het andere uit. (5)

Kyuss Lives! Who needs Josh Homme? Vuig, smerig, zwaar, vet, psychedelisch. Stoner dus. Zoals het hoort. En een verademing op een muzikaal armoedige Pinkpopdag. (8)

The Afhgan Whigs Komen schrikbarend rommelig en vals uit de startblokken maar hebben na drie nummers de zaakjes eindelijk op een rij. Vanaf dat moment soms subliem, soms heel aardig maar niet bijzonder genoeg om me tot het einde in de tent te houden. (7)

Anouk Dertien-in-een-dozijn-rock zoals van haar gewend. Anouk hangt afwisselend de getormenteerde moeder en stoere rockbitch uit en de vrouwtjes op het festival eten weer uit haar hand. Zelfs peutert ze in haar neus en keurt ze haar band geen blik waardig. Misschien dat ze daarom geen fatsoenlijke begeleiders meer weet te vinden, want waar ik voorheen de vet rockende band achter de over het paard getilde zangeres nog wel eens kon waarderen was het nu louter muzikale middelmaat. Net als Anouk zelf, wiens uiterste houdbaarheidsdatum nu definitief overschreden lijkt. (5)

The Cure Voor mij de absolute winnaar van de dag. Afwisselende set, sfeervolle show, uitstekende muzikale uitvoering. Robert Smith is en blijft een icoon en is verrassend goed bij stem. En extra kudos voor Reeves Gabrels. Gitaarheld! (9)

Will And The People ontbreekt omdat ik op dat moment geen zin had om de bloedhete tent in de kruipen. En nu over tot de orde van de dag: Hungry Kids Of Hungary, Sharon Jones And The Dapp Kings maar vooral Mastodon en… SOUNDGARDEN!

Wordt vervolgd…