En ineens staat één van mijn muzikale helden gewoon op een podium in hometown Heerlen. Waar ik in lang vervlogen tijden richting Leiden of Arnhem moest reizen om hem in een sfeerloze, galmende vee- of sporthal te kunnen bewonderen loop ik nu in tien minuten naar de moderne Limburgzaal van het Parkstad Limburg Theater waar Dave Mustaine en zijn Megadeth nog steeds net zo knallen als destijds. Met één groot verschil, ze spelen nóg beter. Alleen die setlist…

Some things never change. De start van een Megadeth-concert bijvoorbeeld. Dat eerste nummer waarbij de geluidsman van dienst alle zeilen moet bijzetten om de opeenstapeling van loodzware riffs, ingenieuze breaks, virtuoze soli, denderende drums én de ijzingwekkende sneer van Dave Mustaine tot een aangenaam geheel te laten versmelten. Gelukkig deze keer tijdens een nummer van het recente ‘Thirteen’ album, zodat de klassiekers van weleer vervolgens in een perfecte mix op de zaal worden afgevuurd.

En klassiekers zijn er genoeg, na 29 jaar en 13 albums. Daarom kan Megadeth het zich permitteren om ons al vroeg in de set het meedogenloos hakkende ‘Hangar 18’ voor te schotelen. De natte droom voor de gitaarfreaks, alleen al omdat er ongeveer een dozijn virtuele soli voorbijkomen, waarbij Christopher Broderick (ex-Jag Panzer) naast Mustaine de hoofdrol opeist en al zijn voorgangers even doet vergeten. De band, met mede-oprichter en bassist Dave Ellefson terug op het oude nest, verkeert in topvorm. Van enige sleet lijkt nog geen enkele sprake, het begrip ‘strak’ wordt opnieuw gedefinieerd en de oude mopperkont Mustaine tovert zowaar een lach op zijn gezicht en babbelt goedgeluimd met het publiek.

De setlist is opgebouwd rond de laatste plaat en de grootste succesalbums ‘Rust In Peace’ en ‘Countdown To Extinction’ uit respectievelijk 1990 en 1992. Die laatste twee steken dermate boven de rest uit dat op zich heel aardige stampers als ‘Head Crusher’, ‘Trust’, ‘She-Wolf’ en het kwartetje van ‘Thirteen’ behoorlijk in de schaduw staan van genoemde ‘Hangar 18’, ‘Dawn Patrol’, Poison Was The Cure’, ‘Sweating Bullets’, ‘Foreclosure Of A Dream’, ‘Symphony Of Destruction’ en vooral de onbetwiste afsluiter en ook nu weer het absolute hoogtepunt ‘Holy Wars… The Punishment Due’, waarin alle registers nog één keer helemaal open worden getrokken. Alles dat Megadeth zo groots en uniek maakt dendert dan binnen tien minuten over ons heen.

Maar daarna is het na anderhalf uur alweer voorbij en zijn er ondanks de toffe en muzikaal hoogstaande show toch wat gemengde gevoelens. Waar waren de eighties? ‘Peace Sells’ uit 1986 zette de zaal op zijn kop, liet de moshpit voor het eerst vervaarlijk richting de achterste rijen uitdijen en bewees dat Heerlen klaar was voor bijvoorbeeld ‘Wake Up dead’, ‘The Conjuring’ of ‘Mechanix’. En waarom staat ‘In My Darkest Hour’ niet permanent op de setlist? Waarom niet een kwartier of half uur langer gespeeld om ook de fans van het eerste uur te behagen?

Volgend jaar wordt Megadeth 30. Een mooi moment om tijdens een nieuwe tour nog één keer de eerste drie albums af te stoffen. Voor de die-hards, de oudgedienden en de snobs (ja enige zelfkennis is me niet vreemd) die nu, ondanks een zeer puike show toch weer iets te mekkeren hebben. Want alle kritiek ten spijt scoorde Megadeth gewoon een vette voldoende en was alleen het supertrio ‘Hangar 18’, ‘Peace Sells’ en ‘Holy Wars’ de entreeprijs al dubbel en dwars waard. Thumbs up voor de meest virtuoze, strakke en inventieve band van de Big Four!

Setlist: Never Dead, Head Crusher, Hangar 18, Trust, Foreclosure of a Dream, She-Wolf, Dawn Patrol, Poison Was the Cure, Sweating Bullets, A Tout Le Monde, Angry Again, Guns, Drugs & Money, Whose Life (Is It Anyways?), Public Enemy No. 1, Symphony of Destruction, Peace Sells, Holy Wars… The Punishment Due

Foto’s door René Bradwolff.