De laatste keer dat ik de band zag was negen jaar geleden, tijdens een emotioneel afscheidsconcert in Londen. Een sublieme finale na een periode waarin ze een nogal uitgebluste indruk maakte. De comeback in 2010 strandde voor mij helaas ergens op een Belgische snelweg in een dikke laag sneeuw maar gelukkig volgde er een herkansing in Lokeren tijdens de lokale feesten. Suede is terug en ze verkeert nog steeds in bloedvorm.

Alsof de tijd heeft stilgestaan. Ogenschijnlijk en qua sound. Een band op stoom en een frontman die zich niet te groot voelt om zich stevig in het zweet te werken. Het is al vaker gezegd maar nu wederom bewezen: Brett Anderson’s stem lijkt met de jaren te groeien. Net als zijn enthousiasme op het podium. Hij zoekt niet zelden de voorste rijen op en ontpopt zich soms als een ware volksmenner. Ondertussen pompt het viertal achter hem stevig en in rap tempo door. In de hoogste versnelling omdat er gezien de niet overdreven lange speeltijd vaart moet worden gemaakt. De setlist is opgebouwd rondom de grootste hits van de eerste drie albums en dat betekent dat er voor het podium een aardig feest ontstaat, tot zichtbaar genoegen van Anderson die er graag in participeert.

Verder is het business as usual. Bassist Mat Osman zweeft in zichzelf gekeerd en genietend over het podium. Neil Codling oogt zowel achter zijn keyboard als met een gitaar om zijn nek zo cool als een frigo. Het speelse gemak waarmee de vervaarlijk rondzwalkende Richard Oakes de inventieve gitaarpartijen van voorganger Bernard Butler uit zijn vingers krijgt en zich diens stijl heeft meester gemaakt wekt nog steeds verbazing. Simon Gilbert doet gewoon wat ie moet doen: drummen. Strak, zonder veel poespas maar met de nodige swing.

Suede lost ook in 2012 moeiteloos alle verwachtingen in en laat bij vlagen nog steeds horen waarom zij ooit als “best new band in Britain” de cover van de Melody Maker sierde. Die tijden zijn uiteraard lang voorbij maar waardig oud worden is ook een kunst. Van slijtage is in ieder geval nog geen enkele sprake en ook haar door David Bowie en The Smiths beïnvloedde Glamrock klinkt nog nergens gedateerd. Suede kan in de huidige vorm dan ook nog wel even vooruit. Wie had dat negen jaar geleden gedacht?

Setlist: Introducing the Band, We Are the Pigs, Trash, Filmstar, Animal Nitrate, She, By the Sea, The Drowners, Killing of a Flashboy, Can’t Get Enough, Sabotage, So Young, Metal Mickey, The Wild Ones, New Generation, Beautiful Ones, Saturday Night.