Jimmy Page, Robert Plant en John Paul Jones zetten het dalende luchtschip in 1980 wijselijk aan de grond voordat het kans zag om te kunnen crashen. 27 Jaar later bewezen ze in Londen nog één keer waarom Led Zeppelin de grootste, meest overdonderende en succesvolste rockband van haar tijd en ver daarna was. Vijf jaar daarna zet de band vanaf het filmdoek wederom de volledige concurrentie en al haar ontelbare navolgers in de schaduw.

Een concertverslag van een film? Yep! Omdat ik ondanks mijn niet meer zo héél kwieke leeftijd tóch te jong ben om Led Zeppelin tijdens haar gloriejaren daadwerkelijk aan het werk te hebben gezien. En omdat 19.999.999 anderen ook van plan waren één van de 18.000 beschikbare tickets te bemachtigen voor het reünieconcert in 2007. Dan zou de concertregistratie daarvan op een megascherm met een professioneel geluidssysteem wel eens het beste alternatief kunnen zijn voor een avond met Page, Plant, Jones en… Bonham.

Page & Plant kwamen in 1995 in Ahoy erg close maar amper tien minuten na de openingstitels van ‘Celebration Day’ is duidelijk dat Led Zep nooit Led Zep kan zijn zonder John Paul Jones. Het onzichtbare fundament dat er voor zorgt dat Led Zeppelin niet alleen meedogenloos rockt maar ook swingt als de spreekwoordelijke tiet.

‘Celebration Day’ voldoet aan alle verwachtingen en weet deze bij tijd en wijle zelfs fors te overtreffen. Zoals tijdens een sublieme uitvoering van ‘In My Time Of Dying’, die me van begin tot eind kippenvel bezorgt. En ik vraag me serieus af of ‘Kashmir’ in de seventies ooit zo overdonderend klonk als vijf jaar geleden in de O2 Arena en vanavond in de Hasseltse Kinepolis. Stomende versies van ‘Trampled Under Foot’ en ‘Misty Mountain Hop’ zorgen met het spacy ‘No Quarter’ en de meeslepende bluesklassieker ‘Since I’ve Been Lovin’ You’ voor de nodige variatie en mijn persoonlijke favoriet ‘Dazed & Confused’ klinkt nog net zo spannend, groots en spooky als in 1968.

Gitaargrootmeester Jimmy Page gaat, zoals altijd, dermate op in zijn spel dat ie geen controle meer over zijn lichaam lijkt te hebben. Page gaat helemaal los, lijkt soms samen te smelten met zijn instrument maar is zichtbaar in zijn element, vooral als hij zich mag uitleven met strijkstok en theremin. Zanger Robert Plant houdt zich aanvankelijk een tikkie in maar gaat zodra hij door heeft dat het met zijn stembanden wel snor zit af en toe ouderwets los. Jonesy vormt schijnbaar onopvallend het cement tussen de stenen maar drukt ondertussen met zijn fretloze danwel achtsnarige bas of van achter zijn Korg een heel stevig stempel op het totaalgeluid. Regisseur Dick Carruthers brengt de interactie tussen de drie veteranen mooi in beeld zodat de spelvreugde en de oude magie soms werkelijk van het scherm spat.

En dan is er uiteraard Jason Bonham. De zoon van wijlen John, die samen met Keith Moon staat genoteerd als de meest legendarische en spectaculaire rockdrummer ooit. John’s overlijden markeerde in 1980 het einde van de band maar Bonham junior toont zich al beukend, hakkend, bonkend en waar nodig met een vette groove een zeer adequate vervanger. Helaas niet zo zwaar aangezet als zijn pa destijds en met beduidend minder soul, maar ondanks alles beestachtig goed en retestrak. Het beeld van Page, Plant en Jones die zich tijdens de laatste donderende slotakkoorden van afsluiter ‘Rock And Roll’ omdraaien en met stralende gezichten het einde van de show met Bonham vieren, is dan ook één van de emotionele hoogtepunten van een film die gaandeweg steeds meer aanvoelt als een daadwerkelijk concert. Zo voelt het na afloop alsof je er daadwerkelijk bij was. Niet met een paar honderd filmgangers in Hasselt maar tussen die 18.000 gelukkigen in Londen. Een bijzondere ervaring.

Al wat nog rest is het wachten op de DVD die volgende maand zal verschijnen want Led Zeppelin heeft besloten niet meer te touren. Aan de ene kant misschien wel verstandig (denkend aan het decennia lang voortslepende doodsgereutel van de Rolling Stones) maar aan de andere kant heel jammer want, zoals Jan Vollaard schrijft in NRC: zo heftig en onstuimig wordt anno 2012 door niemand meer gespeeld.

Setlist: Good Times Bad Times, Ramble On, Black Dog, In My Time Of Dying, For Your Life, Trampled Under Foot, Nobody’s Fault But Mine, No Quarter, Since I’ve Been Loving You, Dazed And Confused, Stairway To Heaven, The Song Remains The Same, Misty Mountain Hop, Kashmir, Whole Lotta Love, Rock And Roll.