Monomyth. Onthoud die naam! Waarom? Omdat je ze niet mag missen als je de kans hebt om ze te zien. Foto’s: Sascha Teschner

Althans, als je van spacerock houdt. Instrumentale spacerock van de dreunende soort. Lange jams die altijd ontstaan vanuit een aangename melodie maar gaandeweg onheilspellender en heftiger klinken, tot ze nietsontziend op je inbeuken. En blijven inbeuken. Totdat je weerloos en versteend niets anders kan doen dan je hoofd op de lome maat van de muziek te laten meeknikken, steeds intenser, steeds heftiger totdat je ineens met de hele zaal staat te headbangen. In slowmotion.

De pers mag dan graag hippe labels als stoner en kraut op Monomyth plakken maar ik denk gedurende de hele set maar aan één ding: Pink Floyd. Uit de tijd dat die band na het afscheid van Syd Barrett aan de hand van lange experimentele jamsessies zocht naar nieuwe muzikale territoria. ‘Ummagumma’, ‘Live At Pompeii’… de liefhebber weet dan genoeg. Meeslepend, hypnotiserend en, waar nodig, loeihard.

Let op. Ik wil Monomyth hier geenszins als Floyd-kloon wegzetten. Hoewel er genoeg muzikale raakvlakken zijn (net zoals de muziek soms even doet denken aan Hawkwind of Motorpsycho) is de sound steviger, de intentie anders en ook qua inventiviteit staat de band stevig op eigen benen. Monomyth is dus boven alles Monomyth. Maar door de sfeer die het vijftal oproept ontkom ik niet aan de vergelijking. De op de band geprojecteerde psychedelische filmbeelden maken de trip wat dat betreft compleet.

Een muzikale trip die onlangs misschien het best werd omschreven door Progwereld: “Bij Monomyth ontploffen bij de eerste tonen van de muziek gelijk al je zintuigen. Je ruikt de ervaring, je proeft de verschillende invloeden, je visualiseert de verschillende kleuren en je hoort de zeldzaamheid.” Zeldzaam goed, inderdaad. En dat voor een bandje uit Den Haag, zomaar in onze eigen Oefenbunker.

Monomyth. Onthoud die naam!

Monomyth speelde op 16 mei in de Oefenbunker te Landgraaf.