Het verhaal is bekend. Derek William Dick vergaarde onder de naam Fish internationale roem en hitsuccessen als zanger en tekstschrijver van Marillion. Totdat hij in 1988 een onzeker solo-pad verkoos. 27 Jaar en 10 studio-albums later, kondigde hij aan in 2017 een punt achter zijn loopbaan te willen zetten. Degenen die hem afgelopen zaterdag op Bospop zagen optreden zullen dat echter niet kunnen en willen geloven. De 57 jarige Schot verkeerde namelijk in absolute topvorm.

Ja, ik ben fan. Mijn mening zal dus best gekleurd zijn. Aan de andere kant ben ik ook extra kritisch. Zeker betreffende de integrale uitvoering van een album dat me al dertig jaar raakt en ik noot voor noot en regel voor regel uit het hoofd ken: ‘Misplaced Childhood’. Een muzikaal en poëtisch meesterwerk en onomstreden mijlpaal in het neo-prog genre. Ik wil dat het perfect is. Klinkt zoals het hoort te klinken. Ontroert zoals het hoort te ontroeren. En tenslotte na het upbeat slotstuk wegzweven op een wolk van euforie…

De uitvoering voldoet zaterdag op Bospop niet vollédig aan de bovengenoemde eisen. Met dank aan technische malheur op het podium. Er was geen ruimte voor een soudcheck, toetsenist John Beck heeft geen monitorgeluid, Fish’ microfoon zorgt af en toe voor feedback, bassist Steve Vantsis staat zich geregeld zichtbaar te ergeren aan de situatie. En toch vindt er een indrukwekkend, overdonderend en memorabel concert plaats door een band die zich niet uit het veld laat slaan. In tegendeel; ze gooit er een fikse schep bovenop, mede dankzij het massaal aanwezige en uitzinnige publiek. “I can’t remember having an audience with me like that for a very long time”, schrijft de zanger na afloop op Facebook en dat is dus duidelijk te merken.

Fish zelf is voor het eerst sinds lange tijd uitstekend bij stem en het krappe tijdschema laat geen ruimte voor oeverloos geouwehoer of dito gesoleer. Bovendien heeft hij eindelijk eens een stel muzikanten om zich heen die zich in alle opzichten kunnen meten met zijn vroegere Marillion-collega’s. De power en passie spatten van het podium en het charisma van de zanger blijft verbazingwekkend. Met speels gemak weet hij, zonder grote gebaren en visuele poespas nog steeds duizenden mensen te bespelen en om zijn vinger te winden. En dan is er uiteraard de setlist: de integrale uitvoering van ‘Misplaced Childhood’ is en blijft een natte droom van vrijwel elke Fish- en Marillion fan.

Afsluiter ‘White Feather’ wordt gevolgd door een orkaan van geluid die over de hoofden van het publiek naar het podium rolt. Een uitbundig gejuich en applaus dat de band bijna omver blaast. Na de daarom extra feestelijke toegift ‘Market Square Heroes’ – Marillion’s debuutsingle uit 1982 – gebeurt hetzelfde. Fish, die gewend is aan de nodige adoratie en deze doorgaans bescheiden doch dankbaar in ontvangst neemt, buigt voorwaarts, strekt zich uit naar het publiek, wijst naar de uitgelaten massa en slaakt een oerkreet die nu nog in Weert moet nagalmen.

Fish weet nog steeds duizenden mensen recht in het hart te raken, geeft zich daarbij voor 200% en laadt zich op aan de energie die hij terugkrijgt van zijn publiek. In de tent op Bospop is er vanmiddag sprake van hoogspanning.

“I am Derek, they call me The Fish.” Lord of the backstage, heerser van Bospop. Wat een baas!

Fish speelde op 11 juli op Bospop in Weert. Setlist: Pipeline, Pseudo Silk Kimono, Kayleigh, Lavender, Bitter Suite, Heart Of Lothian, Waterhole (Expresso Bongo), Lords Of The Backstage, Blind Curve, Childhoods End?, White Feather, Market Square Heroes.