Damn wat had ik zin in Echo & The Bunnymen en damn wat werd een het een deceptie. En dat zo vlak na het Krupps-debacle. Alleen lag het deze keer niet aan de band.

Daar staan ze dan. Ian McCulloch en Will Sergeant. Levende legendes in eigen land en Post Punkhelden tot ver daarbuiten. De zanger en gitarist van Echo & The Bunnymen, die doorgaans tienduizenden in vervoering en beweging krijgen, worden op Bruis geconfronteerd met een statische meute. Mc Cullough denkt te weten waar de schoen wringt. “How many of you are Germans? Sod off!”

De oorzaak ligt echter niet in de veldbezetting maar in het geluidsvolume dat ervoor zorgt dat de muziek amper tot de achterste rijen reikt en de band tijdens de rustige passages en aankondigingen volledig wordt overstemd door het publiek, met het drumgeluid als voornaamste slachtoffer. Geen beat, geen dreunende bassen, geen power. Het is een oneerlijke strijd.

Gelukkig beschikt Echo & The Bunnymen over voldoende klasse, routine en ijzersterke tijdloze songs om in ieder geval te blijven boeien en een alleszins acceptabele show neer te zetten. McCullogh is nog heel behoorlijk bij stem, komt soms grappig uit de hoek en de setlist bedient zowel de liefhebbers van het bekende hitmateriaal als de fans van het eerste uur en bevat met citaten van o.a. The Doors, Lou Reed, David Bowie en James Brown bovendien nog enkele muzikale kwinkslagen. Maar het vlamt niet, het knalt niet en het dringt niet door tot in het hart.

Het dringt daarentegen óók niet door tot de huiskamers van de stadsbewoners en dat is blijkbaar het voornaamste. In Maastricht wordt ‘overlast’ namelijk alleen getolereerd als de producenten daarvan Rieu of Kraft heten. Dan is ineens alles mogelijk. Zodra zich een rafelrandje aandient is het bah en gaan de hakken in het zand.

Terwijl de laatste tonen van de headliner en publiekstrekker wegsterven en het publiek om een extra toegift schreeuwt, wordt het festival dan ook onmiddellijk drooggelegd. Op het moment dat McCulloch aan de rand van het podium de dop van een flesje water schroeft is het uit met de pret en wordt de waarde van honderden consumptiebonnen in één klap tot nul gereduceerd omdat noonk Sjeng geen dronken nozems op zijn stoep wil en de gemeenteraad ook uit sjoenkelaars bestaat.

Het gevolg van dit alles is veel gemopper na afloop. En dat is jammer. Bruis is namelijk een gezellig festival met een spannende programmering en sfeervolle aankleding. Het enige manco is dat ze (naast een megascherm dat pal naast het podium tijdens de show hinderlijke bontgekleurde reclameboodschappen over de bezoekers uitbraakt) blijkbaar wordt belemmerd door een gemeente die al decennia lang worstelt met haar popcultuur en een blijkbaar invloedrijke groep inboorlingen die intolerant is jegens alles dat afwijkt van de norm.

En dat is jammer want Bruis verdient beter. Veel beter.

Echo & The Bunnymen speelde vrijdag 4 september op het Bruis festival in Maastricht.