‘Astronomy Domine’, ‘Fat Old Sun’, ‘Us And Them’, ‘Time’ ,’ Sorrow’. Tien woorden die wat mij betreft volstaan als samenvatting van een heerlijk avondje David Gilmour.

Vijf songs die mij omverblazen, betoveren, laten zweven, laten dansen, laten meezingen. Vijf songs die de overige zestien naar de achtergrond verdringen. Vijf songs die de exorbitante entreeprijs rechtvaardigen. Wat zeg ik? Alleen al voor de uitvoering van ‘Fat Old Sun’ zou ik zonder problemen de poeplap trekken. De muzikale equivalent van 24 karaats goud.

Natuurlijk staat er veel meer moois op de setlist en uiteraard geniet ik ook van de rest. Sterker nog: ik hoor niet één slecht nummer voorbij komen en elke gitaarsolo is een kunstwerk op zich. Maar hoe aangenaam veel van Gilmour’s  meer ‘recente’ werk ook nu weer klinkt, het blijft een surrogaat. Close but no cigar zeggen ze dan in zijn thuisland. Maar de lat ligt dan ook onmogelijk hoog.

Voor ‘Shine On You Crazy Diamond’ kun je me ’s nachts wakker maken maar zonder de in 2008 overleden Richard Wright achter de keyboards ontbreekt een deel van de magie. Ook meesterlijke en tijdloze songs als ‘Money’, ‘Wish You Were Here’ en ‘Comfortably Numb’ klinken al jaren niet meer helemaal zoals het volgens deze (te?) kritische luisteraar hoort. Dansend op ‘Run Like Hell’ mis ik de power en het venijn van Roger Waters.

Damn, ik had me voorgenomen zijn naam niet te laten vallen, maar nu Gilmour er voor heeft gekozen om werk met een stevig Waters-stempel te spelen kan ik er niet omheen. En dat is helemaal niet erg. Bij een concert van Waters mis ik Gilmour net zozeer. Het geheel is groter dan de som der delen. Het is een cliché maar zelden zo van toepassing als op Pink Floyd.

Behalve als alles even op zijn plaats valt. Dát zijn de momenten waarom je als Floydiaan de solo-shows blijft bezoeken. Omdat je weet dat het gaat gebeuren. Elke keer weer. Wat dat betreft hebben zowel Waters als Gilmour me nooit teleurgesteld. Ook nu richt Gilmour weer geregeld op mijn hart en schiet vijf keer raak.

Vijf van mijn favoriete Pink Floyd tracks in een adembenemend mooie uitvoering tijdens een toch al uniek avondje met de bijna 70 jarige David Gilmour en een setlist vol fraaie songs. Slechts zes exclusieve shows in Europa en de wetenschap dat het waarschijnlijk de laatste keer is. En ik mag erbij zijn en nog één keer live genieten van ‘Astronomy Domine’, ‘Fat Old Sun’, ‘Us And Them’, ‘Time’ en ‘Sorrow’. Thank you mister Gilmour…

David Gilmour (gitarist en zanger van Pink Floyd) speelde op zaterdag 19 september in de König Pilserner Arena in Oberhausen. Setlist: 5 A.M., Rattle That Lock, Faces of Stone, Wish You Were Here, A Boat Lies Waiting, The Blue, Money, Us and Them, In Any Tongue, High Hopes, Astronomy Domine, Shine On You Crazy Diamond (Parts I-V), Fat Old Sun, Coming Back to Life, On an Island, The Girl in the Yellow Dress, Today, Sorrow, Run Like Hell, Time (incl. Breathe reprise), Comfortably Numb.

Omdat de Pink Floyd BV alle beelden van de huidige tour van YouTube verwijderd, zijn de getoonde filmpjes niet actueel. Maar wel erg lekker.