Al 15 jaar is The Coral een van mijn favoriete bands. Omdat ze al drie ep’s en acht albums op rij topkwaliteit levert en me live nog nooit teleurstelde. Zo ook vrijdagavond in Luxor Köln.

The Coral werd in 1996 opgericht in Liverpool en drong in 2002 zelfs door tot de Nederlandse hitlijsten met het springerige 60’s hitje Dreaming Of You. Het plaatje was toen al niet representatief voor het geluid van de zeskoppige band maar markeerde wel de opmaat voor een lange loopbaan die zich kenmerkt door kwaliteit en consistentie. De bezetting is al die tijd nagenoeg ongewijzigd. Gitarist Bill-Ryder Jones verliet de band in 2008 en van het resterende vijftal ontbreekt in Keulen ook gitarist Lee Southall. De laatste wordt tijdelijk vervangen door Paul Molloy van The Zutons en The Serpent Power, het spacerockproject van Coral-drummer Ian Skelly, en pas dus perfect in het plaatje.

Main man van The Coral is echter James Skelly. Zanger, gitarist en boven alles songschrijver. Dat laatste gaat hem blijkbaar zo makkelijk af dat hij al 15 jaar de ene na de andere puike plaat uit zijn mouw schudt. Steevast gesitueerd in een schemergebied tussen folk, psychedelische rock en indiepop. Met kop, staart en uiterst beklijvende refreinen. En met hitpotentie, iets dat op mysterieuze wijze nauwelijks is opgemerkt buiten de UK. Waarschijnlijk te weinig praatjes en modieus voor de mainstream maar ondertussen wel de weg plaveiend voor Last Shadow Puppets, Arctic Monkeys, Miles Kane en Temples. Aan de andere kant kunnen we The Coral nu wel nog gewoon zien in rafelige en duistere clubs als de Luxor, daar waar deze muziek het best tot haar recht komt.

De setlist in Keulen toont een dwarsdoorsnede van een oeuvre dat zich gaandeweg ontwikkelde van 60’s psychedelica naar folkpop in de beste Crosby Stills & Nash-traditie en nu, aan de hand van het onlangs verschenen album Distance Inbetween, is teruggekeerd naar het geluid van haar begindagen. Maar dan een stuk steviger, donkerder en rijper. Bondige Britse psychrock met een volstrekt eigen identiteit.

Ook live houdt The Coral het aangenaam compact. Meezingers worden geen seconde te lang opgerekt, instrumentale freaky passages waaieren nergens onnodig ver uit en gitaarsolo’s verzanden nooit in oeverloos gepiel. Geen egotripperij of grote gebaren maar gewoon vijf mannen met 21 uitstekende nummers in een gepassioneerde, dampende uitvoering. Met als resultaat een van die zeldzame shows waar ik niet één kritische kanttekening bij kan plaatsen.

The Coral speelde op 9 april jl. in de Luxor te Keulen.

Nostalgie… omdat het kan 😉