(Foto: Bart Heemskerk)

Na een zinderende start tijdens de Nacht van Pinkpop in de Oefenbunker op donderdag, ging een dag later de 47ste editie van het Pinkpopfestival dan echt van start. De temperatuur was aangenaam, de zon scheen twee dagen lang en de sfeer was goed als altijd, zelfs nadat een paar regenbuien de pret op zondag wilden verstoren. Het programma bood een uitgekiende mix van en voor oud en jong, spannend en belegen, dwars door alle genres heen.

Vrijdag
Pinkpop startte met Nu Of Nooit-winnaar Storksky en reeg vervolgens de meest uiteenlopende genres aaneen. The Struts waren geinig en bouwden al op een vroeg tijdstip een knalfeest in de uitpuilende Stage 4 tent. Gary Clark Jr bleek ondanks zijn prima gitaarspel te weinig origineel om lang te boeien en Common Linnets was in al haar saaiheid volkomen ruk. De muziek van De Staat klonk me dermate gekunsteld in de oren dat ik er kriegelig van werd en na drie nummers de tent ontvluchtte. Heel veel ideeën maar volstrekt zielloos en geforceerd hip. Tenslotte revancheerde  Red Hot Chili Peppers zich voor haar lamlendige set van 2006. De peper was nog steeds niet overdadig aanwezig en niet zo hot als gehoopt maar de band wist op momenten aanstekelijk te funken en doorspekte de setlist met voldoende hits en zowaar een paar freaky jams om over de volle lengte te blijven boeien.

Red Hot Chili Peppers (Foto: Hub Dautzenberg)

Zaterdag
De Pinkpopzaterdag kwam aarzelend op gang, met de rockabillycountry van de betoverende Imelda May en het dwarse indierock-kwartet Parquet Courts als zeer aangename dissonanten. Ook goed: Lianne La Havas (zwoel) en The Sore Losers (gedegen). Eenmaal in de avonduren aanbeland kende het feest nauwelijks nog grenzen. Doe Maar gaf de aftrap voor een zinderende finale met haar tijdloze ska- en reggaehits die van voor tot achter door jong en oud werden meegezongen en Rammstein zorgde voor het verwachtte spektakelstuk vol vuurwerk, rollende spierballen en strakke gitaarriffs.

Rammstein (Foto: Bart Heemskerk)

Puscifer zat daar tussen ingeklemd op de 3FM Stage en zorgde voor de tot dusver grootste verrassing én de meest opzienbarende show van Pinkpop 2016. De eigenzinnige Tool- en Perfect Circle zanger Maynard James Keenan werd gesteund door een superieure band en een kleine bus vol figuranten, bestaande uit worstelaars en superhelden, resulterend in een grote absurdistische trip vol meeslepende trage rock op het snijvlak tussen Tool en triphop. Voor een selecte groep fans, connaisseurs en nieuwsgierigen. Terwijl de massa bij de Mainstage een goede plek zocht voor Rammstein werd een steenworp verder Pinkpopgeschiedenis geschreven.

Puscifer (Foto: Hub Dautzenberg)

Zondag
En toen konden de regenjasjes uit de rugzak. Vintage Trouble bouwde een feest in de stromende regen. Slaves strooide met decibellen en voorzag het festival van een welkome injectie Britse punk. London Souls stelde teleur wegens een gebrek aan swingende hooks en sterke nummers. Lionel Richie speelde op safe én de automatische piloot met een brave greatest hits set en, eerlijk is eerlijk, af en toe een aanstekelijk feest der herkenning. Tijdens de Commodores-kraker ‘Brick House’ kon zelfs ondergetekende zijn benen niet stilhouden.

Slaves (Foto: René Bradwolff)

Maar de Pinkpopzondag stond uiteraard in het teken van Paul McCartney. Die kwam wat stroef uit de startblokken, heeft niet meer de meest flexibele stembanden (hey, de man wordt volgende week 74 jaar) maar valt zelden op een valse noot te betrappen. Wel maakt hij, wegens de voor zijn doen korte speelduur, opvallende keuzes door ‘Yesterday’, ‘Fool On The Hill’ en ‘Here There And Everywhere’ te schrappen ten faveure van minder voor de hand liggend en minder festivalgeschikt materiaal. Aan de andere kant siert het de ex-Beatle dat ie niet (zoals Richie) voor de gemakkelijkste weg kiest. Bovendien was er ruimte voor improvisaties. Zo kwamen een stukje van John Lennon’s ‘Give Peace A Chance’ en zijn eigen ‘Ram On’ spontaan voorbij als gevolg van publieksreacties. In het tweede deel van de set viel alles op zijn plaats en volgde uiteindelijk een festivalafsluiting om nooit te vergeten: ‘Something’, ‘Ob-La-Di, Ob-La-Da’, ‘Band On The Run’, ‘Back In The USSR’, ‘Let It Be’, ‘Live And Let Die’, ‘Hey Jude’, ‘Hi, Hi, Hi’, ‘Birthday’, ‘Golden Slumbers’, ‘Carry That Weight’ en ‘The End’. En dat allemaal bovenop de reeks Beatles-klassiekers die al volgden nadat McCartney twee uur daarvoor aftrapte met ‘A Hard Day’s Night’.

Paul McCartney (Foto: Bart Heemskerk)

Pinkpop is na Jagger, Richards en McCartney klaar. Na 47 edities kan de lat niet meer hoger. Of gaat ome Jan ons nóg een keer verrassen…

Pinkpop 2016 vond op 10, 11 en 12 juni jl plaats op Megaland, Landgraaf. Het festival is er in 2017 weer op 3, 4 en 5 juni. Meer info vind je op pinkpop.nl