Woensdagavond beleefde het Amsterdamse Muziekgebouw de première van de korte tour die het Utrechtse ensemble Insomnio, onder leiding van de Duitse dirigent Ulrich Pöhl, maakt met Frank Zappa’s ‘The Yellow Shark’. In 2013 speelde ze al enkele stukken uit dit werk maar deze keer komt het in al haar glorie voorbij, inclusief de passages waar vrijwel niemand de vingers aan durft te branden. En meer…

‘Het stuk is een rijke optocht van textuur in kleur. Het weerspreekt zijn volmaakte waanzin, en meesterschap. Frank regeert met Elmore James aan zijn linker- en Stravinsky aan zijn rechterhand. Hij regeert en overheerst met de vreemdste instrumenten.’ (Tom Waits over ‘The Yellow Shark’)

The Yellow Shark is het laatste album dat Frank Zappa uitbracht voor hij, een maand later, overleed. Het is een verzameling korte concertwerken bestaande uit oude stukken en nieuwe composities. Die laatste schreef hij voor Ensemble Modern, een internationaal ensemble voor moderne klassieke muziek, uit Frankfurt. Het album werd in 1992 live opgenomen tijdens concerten in Frankfurt, Berlijn en Wenen en zette Zappa definitief op de kaart als componist van serieuze hedendaagse muziek. Na de eerste uitvoering in Frankfurt, die live werd uitgezonden op TV, volgde een twintig minuten durende staande ovatie. Lees verder →

In 1973 verlieten zanger/gitarist Steve Harley en drummer Stuart Elliot voor het eerst het Britse eiland, om met hun glamrockband Cockney Rebel de debuutsingle ‘Sebastian’ te promoten bij Avro’s Toppop. De plaat werd overal genegeerd maar bereikte hier (en in België) de tweede plek van de Top 40, waarmee de internationale carrière van de band in gang werd gezet. Een jaar later stonden ze op Pinkpop. Inmiddels is het 46 jaar na dato en staan beide heren nog gewoon met hun band op de planken van de Limburgzaal. Grijzer en met de nodige fysieke ongemakken maar nog altijd in staat om een ijzersterke show neer te zetten. Foto’s: René Bradwolff

Toen ik Steve Harley & Cockney Rebel in 1989 ging zien in Sittard, in het fonkelnieuwe Fenix, had ze haar grootste successen al bijna 15 jaar achter zich. Op het moment dat ik met mijn vrienden, die wél fan waren, voor de gezelligheid de reis naar Sittard aanvaarde had ik helemaal niets met de band maar na de energieke show was ik liefhebber. Zeven jaar later zag ik Harley opnieuw, nu in Vaals (Spuugh). Zonder Cockney Rebel was het een stuk gezapiger. Mijn interesse ebde weg en ik verloor de man uit het oog. Lees verder →

We zien een oude lanceerbasis in de Soviët Unie, een Soyuzraket en een lift-off. Wat volgt is een adembenemende reis door de ruimte. En dat allemaal gewoon vanaf onze plek voor het podium van de Oefenbunker. De trip door het heelal vindt plaats op een groot projectiescherm, waarbij het aan weerskanten in het duister opgestelde Brabants/Limburgse kwartet Dayz of the Soyuz (ex Barosz en Fabrik Royale) al improviserend een doeltreffende soundtrack verzorgt. Uiteraard denken we dan geregeld aan Pink Floyd op de drempel van de sixties naar de seventies, zonder dat het enig moment als een kopie klinkt. Ook zijn illustere Kraut- en spacerock acts als, bijvoorbeeld, Tangerine Dream en vooral Ozric Tentacles nooit ver weg. Maar ook hier weet Dayz of the Soyuz een eigen sfeer te scheppen. Terwijl de zaal zich vult met wierook bouwt de set zich geraffineerd op. Het blijft spannend tot aan de intense en dreunende climax volgens Amenra protocollen. Pas als na afloop de zaallichten aangaan belanden we weer met onze voeten op de Landgraafse aarde maar in het hoofd zweeft het nog even voort. ‘Days of the Soyuz is de ultieme show voor space rockers, prog & synth liefhebbers en ruimtevaart aficionado’s’, schrijft de band in haar biografie. Daar is geen woord van gelogen. Must see voor de liefhebbers!

Gezien: Days of the Soyuz in Oefenbunker, Landgraaf op 18 januari 2019. Foto’s: Sascha Teschner. Lees verder →

Death Alley

‘An unforeseen future nestled somewhere in time. Unsuspecting victims no warnings, no signs. Judgment day the second coming arrives. Before you see the light you must die.’ Het is niet de kersttoespraak die je van de burgemeester van een provinciestad zou verwachten. Toch was het de Heerlense burgervader Emile Roemer die de dag voor de heilige avond in een uitverkochte Nieuwe Nor het woord van Slayer predikte. Foto’s: René Bradwolff

De gewezen SP-fractievoorzitter, lijsttrekker en vooraanstaand Tweede Kamer-lid stak zijn voorliefde voor de stevige muzieksoorten nooit onder stoelen of banken en dat resulteerde afgelopen zondag in een memorabel avondje hardrock en heavy metal tijdens Rumoer met Roemer. Lees verder →

MC50

Heerlijke vijfde editie van Sinner’s Day gisteren (1 december) in Genk. Voor het eerst na vier keer Hasselt. Opvallend was dat het festival dit maal uiterst schamel georganiseerd bleek (of was ook dat gewoon old school?). Slechts twee bonnenkassa’s en net zo veel eetstandjes op 5.000 bezoekers en amper visuele opleukerij maar wél een super line up, en draait het uiteindelijk om. Met Gang of Four, John Cale, MC50, Claw Boys Claw en het immer onstuimige Cocaïne Piss als persoonlijke hoogtepunten. Lees verder →

Wow. Ik ben nog steeds aan het bijkomen van het Mosae Zappa 045 weekend. Misschien wel de drukstbezochte editie ooit. Zowel in de Oefenbunker als in Cafe Bluff en Coasters. Gelukkig hebben we deze gammele foto’s nog. Betere volgen ongetwijfeld. Net als de beelden van The Carillon From Hell… Tot zover voor nu. Oh wacht. Nog even een hele diepe buiging voor De Schuldjongens, de onverwachte heerschers van het festival. Wordt vervolgd… Om te beginnen 19 december aanstaande op de Bongerd in Heerlen.
Foto’s: René Bradwolff

Lees verder →

Lang geleden stond hij in de grootste arena’s met zijn band Marillion maar toch koos Fish in 1988 voor een solo-carrière. Zanger én band behaalden daarna geen grote successen meer en overleefden de nineties en noughties enkel dankzij een grote hondstrouwe fanschare. Beiden zijn uiteindelijk uit een diep dal omhoog gekropen. Marillion is tegenwoordig actief in het theatercircuit en was als dusdanig vorig jaar al te bewonderen in de Rabozaal van het Parkstad Limburg Theater. Afgelopen zaterdag speelde Fish daar in de popzaal. Voor het eerst in Heerlen. Op de valreep, want de man heeft aangekondigd na zijn aankomende album te stoppen. Maar voor die tijd viert hij samen met de fans nog één keer de verjaardag van zijn beste album: Clutching At Straws. En dat was ook in Heerlen reden voor een feestje. Al ging dat niet zonder slag of stoot. Foto’s: René Bradwolff  

Clutching At Straws. De inmiddels alweer 31 jaar oude mijlplaat van Marillion, zomaar live, hier om de hoek. Niet met Marillion maar met Derek William Dick, oftewel Fish. De Schotse zanger, frontman en onbetwiste leider van die band. En tekstschrijver. Niet onbelangrijk. Hij benadrukte het nog maar eens in de Limburgzaal: ‘I’m not a singer who writes, I’m a writer who sings.’ En dat is juist bij Clutching At Straws van belang, want dieper dan op dat album ging hij nergens. Het is een intense plaat over verslaving, en dan met name alcoholisme. Veelal vanuit het standpunt van de succesvolle artiest, die zichzelf een spiegel voorhoudt. Het is deels een biecht maar ook een monoloog. Een monoloog die bol staat van schizofrenie, radeloosheid, vervreemding en schuldbesef. Teksten die gehoord moeten worden. Doeltreffend verpakt in een soundtrack die alle emoties uiterst krachtig maar ook subtiel ondersteunt. Lees verder →

MONO

Een dik jaar geleden werd de Oefenbunker in Landgraaf betoverd door Takaakira “Taka” Goto. Meestergitarist van de alom geprezen Japanse postrockband MONO. Het was een show die nog lang zou nagalmen. De wens op een weerzien, maar dan met zijn volledige band, werd na afloop vaak uitgesproken en gekoesterd. Tegen beter weten in. Want een maatje te groot voor de Bunker en redelijk ongrijpbaar. Toch was het afgelopen woensdag zo ver. MONO in Parkstad Popstad. En meer. Veel meer…

Voor de gelegenheid werd het concert georganiseerd bij de buren in Heerlen, in de Nieuwe Nor. Die was tijdens het vroege aanvangstijdstip (19:30 uur) al opvallend goed gevuld. Maar met de Londense celliste Jo Quail stond er dan ook iets bijzonders op de planken. Gewapend met een electrische cello, een looping station en een indrukwekkend arsenaal aan effecten, bouwde ze live vanuit het niets dreigende en complexe soundscapes die zowel refereerden aan hedendaags klassiek als post-metal. Lees verder →

Pé Hawinkels. Dichter, schrijver, letterkundige, literair vertaler. Hij sprak al snel tot mijn verbeelding. In eerste instantie omdat hij geboren was én (net als ik) opgroeide in Hoensbroek. Hij schreef daar beeldend en eigenzinnig over in zijn boek Autobiografische Flitsen & Fratsen. Hij schreef ook jazzrecensies en teksten voor Herman Brood en de Amsterdamse rockband Vitesse. Dan vang je mijn aandacht wel…

Hawinkels was rock ’n roll. Werd ook wel omschreven als de James Dean van beneden de rivieren. De eerste beatnik van Gebrook. Dat sprak tot de verbeelding. Hij deed alles wat God verboden had. Interesseerde zich voor de duistere kanten van het leven. Was frequent kroegbezoeker, drugsgebruiker en hield van vrouwelijk schoon en snelle auto’s. Ondertussen groeide hij uit tot één van de grootste Nederlandse dichters van zijn generatie. Lees verder →